De nieuwssites staan er vol van. De zorg wordt onbetaalbaar, er is te weinig personeel en het moet anders. De ene bestuurder buitelt over de andere heen. Kreten als “ we zijn de Sjaak” tot “dit komt niet meer goed” geeft je echt vertrouwen in onze zorgorganisaties. Vrouwen moeten maar in een kraamhotel bevallen en algehele malaise (wat later best ernstige andere dingen kunnen zijn weet ik uit ervaring)? Hupsakee niet opnemen maar naar huis. Want zo zegt een bestuurder, dat moeten de buren vrienden of familie maar doen…..
- Je zal maar die eenzame oudere zijn die geen contact heeft met buren, geen vrienden heeft of waar de familie niet meer naar omkijkt. We hebben in de Corona tijd toch echt goed gezien dat er veel eenzame ouderen zijn.
- Je zal maar de buren zijn van die inmiddels onuitstaanbare buurman die de hele dag moppert over van alles en nog wat, je staat als buur echt niet te popelen om daar mantelzorger voor te worden.
- Je zal maar die ene nicht zijn van de tante die door een hersenaandoening heel erg vervelend en agressief is geworden maar nog wel zelfstandig thuis kan wonen met mantelzorg.
- Enfin zo zijn er tal van situaties te bedenken dat mantelzorgen buiten dat het soms al een hele klus is om het te schikken met gezin en werk ook nog eens een uitdaging wordt.
Ik heb samen met mijn broers mijn moeder verzorgd, met liefde. De een deed wat meer dan de ander maar een ieder deed op zijn of haar manier wat kon. Gelukkig hadden we hulp van thuiszorg en konden we een particuliere organisatie inhuren als een soort oppas. Mijn moeder hield het lang vol, veel langer dat men verwacht had, de nachtverpleging mocht gelukkig langer blijven. Maar als ik erop terug kijk dan heb ik het met liefde gedaan maar was het veel te veel.Je begint aan iets waarvan je niet weet waar het eindigt. De huisarts had een kort lijntje met me en ik had een baas die gelukkig flexibel was.
De laatste maanden waren zwaar, een van mijn broers hielp mijn moeder rond 11 uur in de avond samen met de verpleging naar bed, en ik werd gebeld als het liggen niet meer ging, meestal zo rond 3-4 uur. In de auto, moeder met de verpleging uit bed halen, even wachten tot ze weer wat rustiger was, naar huis nog wat slapen en daarna in de auto op weg naar werk. Dag in dag uit. Buiten dat je daar was omdat er niemand anders was, de arts bezoeken, het regelen etc etc. Maar goed we hebben haar wens uit laten komen met alle hulptroepen die we maar konden vinden. Dus ook thuiszorg de oppas etc.
Dit was bijna 20 jaar geleden, toen er voldoende verzorgende waren, de ziekenhuis niet gevuld lagen (dus veel meer bedden hadden) en de vergrijzing nog niet had toegeslagen. Het was een vrijwillige keuze ook al had je er geen benul van wat er allemaal op je pad kwam. Maar ook toen waren er mensen die zonder moesten stellen, die gingen naar de thuiszorg en kregen daar hulp of gingen naar een bejaarden -of verzorgingshuis. Daar heeft de overheid flink in gesneden bejaardenhuizen bestaan niet eens meer…
Nu hebben we het over dat moeten de buren, vrienden en familie maar doen. Niks geen vrije keuze. Want we zijn de Sjaak… nee niet de ziekenhuizen, zijn de Sjaak, maar de patiënt/cliënt én mantelzorgers zijn de Sjaak.
Ik vraag me dus oprecht af wie dit allemaal moet gaan doen. Zelf gebruik ik ook (professionele- en niet professionele) hulptroepen (de grootste hulptroep vind de naam mantelzorger he-le-maal niks), Ik weet als ik vraag dat er diverse mensen zijn die me willen helpen, buren, vrienden én familie! Nu is vragen nou net niet het makkelijkste wat er is, maar dat is een onderwerp voor een andere blog. Daarnaast wil ik nog graag de regie houden en wil ik alles wat ik kan ook graag zelf doen, wel met alle hulpmiddelen die er zijn. Maar stel dat het minder gaat, wil ik dan door de familie, vrienden of buren gewassen worden? Wil ik dat zij de zorg over mij krijgen? Omdat ze dat moeten? Deze vraag en antwoord lees of hoor ik ik nergens. Ik denk dat men denkt dat je blij moet zijn met alle hulp? Of je dan voorbij gaat aan (zelf)respect, zelfbeschikking en privacy etc. is denk ik niet belangrijk.
De bestuurders zijn vooral bezig met hun eigen toko en wat ze niet willen gooien ze over de schutting. Gelukkig lees ik ook dat ze elkaar opzoeken om samen te kijken hoe het allemaal moet in de toekomst…maar daar zit geen mantelzorger bij…
De huisarts en thuiszorg is de eerste lijn waar de druk op het verzorgen van (chronische) patiënten/cliënten het eerst zichtbaar wordt, maar ook die doen méér en méér een beroep op de mantelzorger. Maar wie let er op de mantelzorger?
Ik weet het er zullen dingen anders moeten, maar ik heb sterk de indruk dat het teveel wordt afgewenteld op de patiënt/cliënt. In ieder geval in de berichtgeving wordt met name de patiënt/cliënt aangesproken. Maar in mijn optiek zijn er vele wegen die naar Rome leiden.
- Hoe komt het dat ongeveer 43% van de nieuwe verpleging binnen 2 jaar de organisatie verlaat (loopbaanperspectief en slecht werkgeverschap wordt opgegeven, geen invloed in beleid, geen goede begeleiding etc.)
- Moeten we niet gaan kijken naar (kleinschalige) opvang, mogelijk tijdelijk?
- Wat is de rol van de verzekeraar?
- Waarom bouwen ziekenhuizen nog steeds grote dure nieuwe gebouwen terwijl de zorg onbetaalbaar lijkt?
- Moeten de ziekenhuizen niet eens naar hun eigen beleid kijken? Etc etc
Afgelopen week stond er een artikel in de krant waar een huisartsenpraktijk in Limburg een pilot draaide waar ze meer tijd kregen om met hun patiënt in gesprek te gaan op zoek naar de reden van de klacht. De vraag achter de vraag zeg maar. De verzekering vergoedde de extra tijd. Het is een succes, er werden veel minder patiënten naar de specialist doorverwezen. Ze kregen de mogelijkheid oude pilot te verlengen maar de ziekenhuizen hingen aan de bel. Ze kregen te weinig patiënten doorverwezen en kwamen daardoor in de knoei met de jaarlijkse vergoeding vanuit de verzekering…
Nou ben ik maar iemand met een gezond boeren verstand en zie ik toch ook daar een van de oplossingen….. het verzekeringssysteem moet op de schop. Kijken naar mogelijkheden, ben er van overtuigd dat de zorg dan betaalbaarder wordt met alle te nemen beslissingen… en is er oog voor de mantelzorger en patiënt en cliënt.
Als we niet zelf aan de bel trekken dan ben ik bang dat de mantelzorger het afvoerputje wordt!
Margriet
5 juli 2023
Margriet's Blogs 
Dit ontving ik privé van een lieve vriendin. Een goed punt heeft ze !
Ik zie ouder worden niet zonnig in. Als je echt afhankelijk wordt en een zware last wordt voor je kind dan gaat het leuke er wel af.
Ik heb maar een kind in Nederland maar wel bijna anderhalf uur van mij vandaan.
Ze werkt heeft kinderen en een partner die ook aandacht willen hebben.Als zd op clubjes zitten dan hebben ze vaak in het weekend wedstrijden.Als ze dan komen Zijn er allerlei dingen die moeten en blijft er voor uitstapjes met mij vast niet veel tijd over.Want een keer extra douchen de internetdiensten etc is ook nodig.Ze moeten ook uitkijken dat ze er zelf niet aan onderdoor gaan.Want de school verwacht ook dat ze vrijwilligerswerk doen.
Van buren die nog ouder zijn dan ikzelf daar kan ik toch niets van verwachten.
Gelukkig heb je boodschappen service.
Jammer dat er geen zorgcentrums meer zijn daar had mijn moeder nog hele fijne jaren.Er werd veel georganiseerd met hulp van vrijwilligers.Ik denk dat er nu en in de toekomst veel eenzaamheid zal zijn.
Misschien wordt er weer zorgcentra of zoiets weer uitgevonden.
LikeGeliked door 1 persoon
Een lieverd schreef het volgende;
Lieve Margriet, heb weer met grote belangstelling jouw blog over de mantelzorger gelezen. Zelf ben ik alweer 30 jaar mantelzorger geweest van lieve vriendinnen, die inmiddels zijn overleden en ben nu nog steeds van 1 vriendin mantelzorger. Ik deel jouw zorgen zoals jij het verwoord “worden de mantelzorgers het afvoerputje”.
Ik kan alleen maar als mantelzorger daar antwoord opgeven en dat is inderdaad “Ja wij zijn het afvoerputje en wel hierom. We worden inderdaad te pas en te onpas gebruikt als de verzekering maar blijft stijgen en de ziekenhuis hun imago omhoog krikken met veel te grote ambities en de patiënt vandaag de dag meteen na een operatie en/ of behandeling naar huis wordt gestuurd. MAAR waarom dan zulke grootse plannen om mooie gestroomlijnde ziekenhuizen te bouwen?
Gelukkig zijn er nog mensen die heel graag in de zorg willen werken. Onze dochter van kleins af aan een geboren verhalenverteller en danseres (helaas vanwege een rugafwijking geen ballerina geworden bij het Nationale ballet) maar wel een geboren schrijver en journalist geworden tot begin januari van dit jaar ze tot ons aller verbazing als zij-instromer ging solliciteren bij Amarant. Vanwege een groot tekort aan gespecialiseerd personeel kon ze meteen aan de bak voor 24 uur per week. Daarvoor werkte ze nog als redacteur bij de hogescholen in Den Bosch en Breda en had een prachtsalaris. Toch koos ze voor Amarant. Ze komt elke dag met plezier thuis en het enthousiasme straalt en draagt ze uit door haar verhalen wat ze die dag heeft mee gemaakt. Ze moest al heel snel zich een hele boel dingen eigen maken. Van het geven van injecties, het aanleggen van een peg-sonde, de cliënten in het bad doen, de poepbroeken verschonen en noem het maar op, omdat de cliënten van 40 tot 60 jaar het vermogen hebben van een baby tot een 3-jarige.
En dan onze kleindochter, een geboren fotograaf. En ook een geboren filmmaker, zowel met humor en drama. Ze ging na de Havo met heel veel enthousiaste maar de foto vakschool in Rotterdam. Maar ze koos fotografie als hobby en ging studeren voor Social Works op de Hogeschool in Den Bosch. Na een jaar koos ze voor HBO-V, verpleegkunde. Ze loopt nu met heel veel enthousiasme stage in verpleeghuizen.
Liefs en bedankt weer voor jouw blog. Ik hoop dat je hiermee weer veel mensen kunt raken en kunt na laten denken dat er toch echt wat moet gebeuren in de zorg. Hopelijk krijgen we in het najaar een goed kabinet met de juiste mensen op de juiste posten.
LikeLike