Tag: #Actief_zorg

De zorg in de knel?

Afgelopen week mocht ik op een MBO opleiding als ervaringsdeskundige komen vertellen over onder andere de ziekte van Addison (googelen). De groep was er die dag voor het laatst, de meeste hadden hun opdrachten afgerond en zitten nu te wachten op hun diploma. Ik vind het leuk om te doen. Een soort win-win situatie. Ik leer van hun, en hopelijk ook zij van mij. Ik werk ook graag samen met AVANS en lever daar ook graag mijn bijdrage als ervaringsdeskundige. Kan dan wel niets meer beteken voor de arbeidsmarkt (bijna met pensioen maar ook al 8 jaar in de WIA) ik kan me nog wél nuttig maken. Immers ben ik lichamelijk ziek en niet in mijn hoofd. Dus blijf ik op diverse fronten als vrijwilliger actief. Tegenwoordig wel veel zorg georiënteerd. En die staan voor een enorme uitdaging.

We horen overal dat er tekort aan arbeidskrachten is. Dit is natuurlijk niet alleen door Corona gekomen, 25 jaar geleden was het al heel duidelijk dat de arbeidspiramide zou omdraaien, steeds minder mensen werken en een steeds grotere groep senioren leven langer. Toen werd er nog ingezet dat robots van alles zou overnemen maar dat is niet helemaal uitgekomen.

Nu spelen er natuurlijk nog veel meer factoren, bijvoorbeeld is de zorg zwaar overbelast en haken steeds meer mensen af en zoeken een andere uitdaging. Financieel is het ook nog steeds niet erg in orde met de salarissen. Tja zeggen we dan…we moeten de zorg betaalbaar houden. Laatst hoorde ik (ben tegenwoordig lid van de cliëntenraad van het ETZ) de mogelijke plannen voor de toekomst. Hoe hou je de zorg betaalbaar, hoe zorg je voor voldoende bekwaam personeel etc. En van alles wat er speelt word je niet echt vrolijk. Allerlei instanties op plaatselijk regionaal en landelijk niveau denken na over “ hoe hou je de zorg betaalbaar”. Ik hoor allerlei scenario’s voorbij komen, zelden hoor ik daarbij dat onze handen aan bed beter beloond zouden moeten worden… We hebben wat afgeklapt in de eerste corona golf om ze vervolgens weer uit te foeteren omdat er regels kwamen voor bezoek etc. En daar zit voor mij dan ook één van de uitdagingen. We kunnen zeker van alles bedenken om de zorg betaalbaar te houden, maar dan mogen we óók verwachten dat de gebruiker zelf ook een aanpassing ondergaat.

  • Een patiënt wil het ziekenhuis niet verlaten omdat de thuiszorg pas in de vroege middag kans ziet haar te wassen. (Uiteraard ging het ziekenhuis niet op haar eis in)
  • Patiënt eist van de fysiotherapeut wat massage want ze heeft nog recht op 4 behandelingen. Aanleiding of klacht zijn er niet (fysiotherapeut laat haar hard sporten in de oefenruimte patiënt komt niet meer terug )
  • Thuisverpleging wil de inzet afbouwen omdat de patiënt in staat is om zelf dit over te nemen. Familie vinden dit niet nodig en eisen voortzetting van de zorg.
  • Thuisverpleging adviseert een ergotherapeut in te zetten zodat de patiënt zelfstandiger wordt en minder zorg nodig heeft, patiënt geeft aan daar niet aan mee te willen werken.
  • Op de SEH staat een man te gillen omdat zijn vrouw NU geholpen moet worden, mevrouw heeft haar pols gebroken. Personeel geeft aan dat er momenteel ernstige zieken eerst zorg nodig hebben, de beveiliging moet ingrijpen
  • Man in wachtkamer wordt naar zijn idee te laat geholpen en dreigt van alles…

En zo kunnen we doorgaan. Ik hoor het ook vaak terug van de gemeente waar de WMO, Jeugdzorg etc onder valt. “ ik heb recht op…….” Maar ook daar zijn personeelstekorten.(niet alleen bij de gemeente maar ook bij de uitvoeringsinstanties)  Bij de verandering van de eigen bijdrage van afhankelijk van je vermogen naar 19.00 per maand werd er een enorm beroep gedaan op de thuishulpen… ik heb er namelijk recht op. Mensen adviseren elkaar het huis niet te te stoffen en alles erger te maken zodat er wél hulp moet komen . Je zou de beoordelaar maar zijn…

Ik ben van mening dat als je werkelijk wat nodig hebt we zeker moeten kijken hoe het geregeld kan worden met professionals en andere mogelijkheden, maar ook dat degene die hulp vraagt beseft dat het geen recht is. Je hebt ook recht op een blindendarm operatie of als je huis afbrand dat de verzekering je helpt… maar dan ga je toch niet je huis in de fik steken?

Dus, we moeten niet alleen inzetten op allerlei ideeën om de zorg betaalbaar te houden, we mogen ook veranderd gedrag zien van de gebruiker. Het mag niet zo zijn dat degene die het hardst gilt en dreigt het meeste krijgt en daar gaan we langzamerhand steeds meer naar toe.

Ik merk dat ik nog steeds van eerlijkheid duurt het langst ben, maar weet ook dat dit helaas niet meer waar is. Ik ben ook nog steeds van communiceren met elkaar en dat dreigen en al het andere geen goed idee is. Toch krijgt de dreiger en de schreeuwer meer en meer wat hij of zij wil hebben. Als we dat willen veranderen moeten we toch echt aan de bak. Elkaar proberen aan te spreken of net als ik aan de bel trekken in de hoop dat een ander dit ook naar buiten brengt. Je mag deze blog dan ook zeker delen. Laten we een maatschappij maken waar normaal gedrag beloond wordt en agressief en asociaal gedrag niet getolereerd wordt…waar gezond verstand en begrip boven “ ik heb recht op…”

Ik heb gesproken

Margriet

23 juni 2021

1

Snotneuzen zijn het

Je kent ze wel, de twee oude mannetjes bij de Muppetshow, Waldorf en Statler. Zet mij daarbij… Ik zit bij hen op het balkon, wel wat minder chagrijnig maar  o jee wel oud…en mijmerend…en heel oud. Dus Waldorf, Statler en Margriet… Ik zit in het midden denk ik, kan ik ze goed verstaan. 

Ik lig  dus weer in het ziekenhuis. Word weer perfect verzorgd, geen klachten daarover. Hoe ouder je wordt hoe jonger de verzorgende en artsen zijn. Ik realiseerde maar al te goed dat ik ouder word en dat daardoor de relatie gaat veranderen. Ook al ben je in je hoofd jong, voor een  verpleegkundige in opleiding zeg maar 18-19 jaar oud ben je gewoon een oude muts. 

De artsen die bijvoorbeeld zaalarts zijn, dus afgestudeerd als arts hopen nu dat ze mogen gaan specialiseren maar moeten wachten op een plaatsje.

ADHD

Als ze van het VWO komen zijn ze ongeveer 18/19 jaar oud, de studie geneeskunde is ongeveer 6 jaar als ze het snel doen, dan kun met 24/25 jaar al arts zijn. Voor mij zijn het echte broekies, snotneuzen zeiden ze vroeg tegen mij toen ik die leeftijd had

Maar ook de specialisten (specialiseren kost minimaal 5 jaar) zijn jonger en jonger en jij dus ouder en ouder. Het lijkt wel of de verschillen daardoor groter en groter worden, je lichamelijk verval, de zwaartekracht die zijn werk doet, je oogleden die voor je pupillen hangen en over je borsten maar niet te spreken.

Het brengt je terug naar je eigen jeugd jaren. Ik had zeker de wijsheid in pacht, en door de jaren heen heb ik nog meer geleerd 🙂

Als 18 jarige ging ik met nog 4 andere 18-19 jarige een week op zomerkamp met 35 kinderen. We vonden onszelf volwassen genoeg en verantwoordelijk genoeg, alhoewel sommige ouders ons ook zagen als snotneuzen die achter hun oren nog niet droog waren. En dat was natuurlijk ook zo. Het was nou ook niet dat we helemaal geen verantwoordelijkheid konden dragen. Maar als ik er nu op terugkijk zou ik het nu niet meer zo doen. Door je ervaringen goed of slecht is je perceptie ook veranderd. 

De verpleegkundige van nu, hebben zo hun verantwoordelijkheden, lijkt wel of ze meer verantwoordelijk zijn dan ik op hun leeftijd. Ik hing als jongvolwassenen aan elkaar van feesten en partijen en vooral leuke dingen doen, daar tussendoor je studie (en dat ging niet altijd goed). Nu hoor ik ze hier zeggen dat ze weinig leuke dingen doen omdat hun studie zo belangrijk is…

Ergens is dus de perceptie veranderd. Is het nu zo dat de jongeren van nu verantwoordelijker zijn of is mijn geheugen die me door ouderdom in de steek laat? Of was ik werkelijk verantwoordelijk maar ben ik dat vergeten?

Tja, het zijn broekies, jonkies en snotneuzen maar ik heb wel vertrouwen in hun expertise, in hun deskundigheid. Begin nu te twijfelen of ik nu volledige gehospitaliseerd ben of meer kan berusten…?

Hoe we het draaien of keren, ik heb wel vertrouwen in deze snotneuzen dat ze uiterste best doen het mij zo aangenaam mogelijk te maken, dat ze met hun kennis op zoek gaan naar oplossingen, in overleg met de oudere, maar soms wel jonge specialisten. De jeugd heeft de toekomst en ik kijk met Waldorf en Statler terug en hang ik over het balkon heen met mijn verhaal over vroeger….Het mopperen laat ik graag aan hun over.

Margriet

13 oktober 2021

0

Goed voor wie?

Telkens vraag ik me af, goed voor wie?

Er veranderen geregeld dingen die mij ook treffen, maar waarom worden die veranderingen doorgevoerd? Voor wie is het goed? Of doen we het vanuit wantrouwen? Onduidelijkheid of denken we dat elke verandering ook een verbetering is? 

Ik zit bij een “service apotheek”. Dan ga je er vanuit dat service voor de klant is..toch? In Waalwijk pakken ze het anders aan. Daar hebben de apotheken samen een soort “inpak centrale” geopend. Als je herhalingen hebt dan gaat dat naar de “inpak centrale”, daar pakken ze het in en dan gaat het naar je eigen apotheek. Dat duurt dan enkele dagen. Heel slim natuurlijk, want je weet bij herhalingen al van te voren dat je nieuwe medicatie nodig hebt en overbelast je niet de apotheek assistent(e)  Tot zover geen probleem.

Wat je dus moet doen is op tijd bestellen. Nu had ik insuline nodig maar dat had ik naar het info adres gemaild. Er kwam maar niks (in verband met corona laat ik het thuisbrengen, maar de meeste mensen halen hun medicatie) en na 5 dagen toch maar even gebeld (waar ik een hekel aan heb). Had ik dat niet naar dat adres moeten sturen maar naar “vragen@..etc.” Dus geen insuline. Gelukkig waren de medewerkers zo flexibel om nog wat bij een andere apotheek te regelen. Die fout maak ik dus niet meer.

Maar als je nu van een arts komt met een recept en je gaat naar de “service apotheek” dan geef je je recept en dan zeggen ze dat kan je vanmiddag of morgen op komen halen afhankelijk van het tijdstip dat je dit aanbiedt.…En dat vind ik raar. De enige medicatie die je nu rechtstreeks meekrijgt is antibiotica en pijnstilling en er zullen zeker nog wat uitzonderingen zijn. Een vriendin werd boos want die moest de volgende dag weer vrij nemen omdat de apotheek pas opengaat als ze werkt en gesloten is als ze thuis komt. 

Van dit systeem krijg ik een heel hoog paarse krokodil gevoel. Jouw recept gaat nu naar de inpak centrale ,dan komt het weer terug bij jouw apotheek en de apotheek assistent kijkt na en geeft het in de namiddag of de dag erop aan jou. De apotheek assistsent is dus een soort doorgeef persoon geworden met een controle functie… en jij mag 2 keer in plaats van 1 keer naar de apotheek. Voor wie is dit goed? Volgens de apotheker is het functioneel en voor de klant is het extra werk… waar staat nu dat woordje “service” nu voor?

Bij een instelling die zorg aan huis levert worden ook weer wat zaken veranderd. De medewerkers die bij je thuis komen helpen moeten binnenkort gaan inchecken. De klant krijgt een pasje. Als de medewerker komt dan moet hij of zij dat pasje scannen met hun telefoon zodat er geregistreerd wordt hoe laat iemand is gekomen. Ze moeten dat pasje ook weer scannen als ze weggaan. Een soort tijdklok zeg maar. Nou heb ik altijd de indruk dat een werkgever zijn personeel niet vertrouwd  met zo’n systeem. Het is ook niet zo dat de medewerkers de tijd die ze langer blijven extra betaald krijgen heb ik begrepen.

Eigenlijk word ik nu gedwongen door dat pasje mee te werken aan een systeem waar ik de kriebels van krijg. Immers zegt het helemaal niets . Iemand start op tijd, drinkt de hele tijd koffie met mij in plaats van het werk te doen, of werkt ergens langzaam maar  “klokt” netjes op tijd uit,…fantastische medewerker voor de organisatie, maar klopt het wel?

De medewerker zal een app moeten downloaden zodat die registratie mogelijk is, komt er ook een GPS volg systeem in? Ik vraag me dus oprecht af voor wie dit goed is..de cliënt? Dat geloof ik niet. De cliënt wordt er niet beter van maar krijgt eerder het gevoel te moeten controleren. Bij mij komen de helpers echt wel eens 5 minuutjes later, maar gaan vaak veel later weg dan de bedoeling is. Zou het niet meer moeten gaan over de tevredenheid van de klant? Ik hoor de organisatie al roepen, meten is weten, maar ik vraag me altijd voor wie meet je? En wat weet je dan?

Misschien zou zo’n organisatie eens te raden moeten gaan bij de klanten. Ik heb echt 2 gouden medewerkers, die misschien wel eens  iets te vroeg of te laat komen, maar altijd later weggaan… of die soms even eerder weggaan omdat het nodig is en in de avond terug komen. Volgens mij stimuleer je de medewerkers meer met vertrouwen dan met wantrouwen.

Wat is nu de meerwaarde voor de klant?

Ik zie hem niet

Margriet

30 juli 2020

8

Intelligente lock down, en dan?

Het houdt me vreselijk bezig, dat binnen blijven in huis en tuin. Hoe doen andere dat? Wat ervaren ze? Zit er een verschil in werkende mensen of juist niet? Vereenzamen mensen? Of zijn er juist meer sociale contacten. Is de angst net zo groot als bij het begin of begint het te wennen? Worden of zijn mensen angstiger? Wat vind ik er van, hoe lang ga ik dit volhouden, hoe lang houdt een ander dat vol? Het zijn vragen die in mijn hoofd zitten.

Ik heb het aan veel mensen gevraagd, en heb daar zo diverse antwoorden opgekregen. Eigenlijk is het ook een beetje appels met peren vergelijken. De ene situatie is de andere niet.

Gezinnen met kleine kinderen en beide werkende ouders, nu wel thuis, staan voor hele andere uitdagingen dan thuiswerkende ouders met schoolgaande kinderen die ineens ook onderwijzer zijn geworden. De alleengaande die niemand echt ziet kijkt er weer heel anders tegen aan, terwijl de onderwijzer zich zorgen maakt over de kinderen die niet worden bereikt.

De volgende moet gaan werken terwijl die tot de kwetsbare doelgroep behoort, immers verzinnen ze wel een plekje voor je. Het is zo divers.

Wat opvallend is dat mensen nu wat minder angstig zijn, wellicht omdat we proberen de richtlijnen zo goed mogelijk op te volgen. Ikzelf ben al weken niet in een winkel geweest, nu bof ik dat ik zo goed verzorgd wordt, maar dat is niet voor iedereen zo. We zoeken ook minder op over Corona en sommige zeggen zelfs alles op tv te vermijden als het om Corona gaat. Het beangstigd mensen. Dat laatste herken ik zeker, kon ik in het begin niet stoppen met zoeken naar informatie, nu switch ik vaak naar een andere zender, alhoewel je er zeker niet helemaal onder uitkomt. En dat is maar goed ook.

Diverse mensen hebben oude hobby’s opgepakt, de kasten zijn nu wel schoon. Sommige hebben zelfs nieuwe hobby’s. Via social media kan je meedoen aan allerlei workshops, zo heb ik mijn huid eens goed gereinigd onder de begeleiding van een schoonheidsspecialiste. Komende woensdagavond ga ik misschien wel mee schilderen met een workshop.

Ik hoor ook van veel mensen dat ze in de tuin aan de slag zijn, zelfs als dat niet hun hobby is. Maar vooral de kwetsbare doelgroep gaat niet naar een tuincentrum, of rijdt er langs en ziet dat het daar erg druk is. Daarom ben ik dit jaar mijn plantjes maar zelf aan het kweken gegaan, weet niet of het wat wordt.

Sommige geven aan tegen de muren op te lopen, ze vervelen zich, zijn in economische slechte tijden terecht gekomen, hoe nu verder? Hoe kom ik aan inkomen, een baan. Ik hoor ook mensen die er juist creatief van worden en aan het zoeken zijn om iets op te starten na deze crisis.

Mijn hart gaat uit naar kinderen die in de knel zitten, worden ze allemaal wel opgespoord? Kunnen we hun wat bieden? Ik zie dat gemeenten enorm hun best doen met crisisopvang, maar dat ze afhankelijk zijn van andere aangevers. Ik begrijp ook dat het consumeren van alcohol veel hoger is geworden, we gaan de Meilandjes achterna. 

Mijn hart gaat uit naar de oudere mensen in verzorgingen en verpleeghuizen, maar nog meer naar de ouderen in de wijken die soms op hele hoge leeftijd alles zelfstandig doen. Daar staat niemand voor de deur te zingen…..daar staan de kinderen en kleinkinderen op afstand te zwaaien…als ze al iemand hebben. Ik hoor van veel vriendinnen in mijn leeftijdsgroep dat ze het contact met de (klein)kinderen het meeste missen.

Het is allemaal erg onzeker, en hoe ervaar ik het nu? Eigenlijk gaat het me goed af, ik heb het geluk dat ik een tuintje heb, dus ben ik veel buiten, schrijf zo nu en dan blogs, probeer zomerbloeiers en kruiden te kweken, en ben aan het inpakken omdat er binnenkort geverfd gaat worden.

Ik ben een stuk minder angstiger dan de eerste weken, ik behoor tot de doelgroep en zal niet op een IC komen. Ik heb me vereenzelvigd dood te gaan aan kanker maar niet aan Corona. Dus doe ik er alles aan om het niet te krijgen. Ik ben in deze weken 4 keer met de scoot de polder in geweest. En dat was het enige ondeugende dat ik gedaan heb. Mijn verjaardag gevierd met het bezoek (familie) om beurten,, aan de ene kant van de tuin en ik aan de andere kant.

Ik verveel me niet, dat heb ik trouwens nog nooit gedaan, dat woord staat niet in mijn vocabulaire. Nu denk ik dat ik wel een voorsprong op andere heb, ik ben al heel wat jaartjes chronisch ziek, dus mijn sociale contacten waren al op een laag pitje. Ik deed wekelijks mijn riedeltje van diverse fysio en sporten (mijn conditie holt achteruit) en een keer koffie drinken bij Toon of de buren. Een eitje eten bij mijn broer en schoonzus. Ik ben chronisch vermoeid dus slaap ik ook overdag wat. Mijn verwachtingen zijn natuurlijk daardoor een stuk anders dan die jonge mensen die wekelijks of dagelijks sporten, naar school of werk gaan, uitgaan etc. 

Ik praat wel veel meer tegen de kat, denk als er iemand psychische klachten krijgt dat zij dat is. Eigenlijk mis ik dat het meesten, praten tegen een ander. En ik zou zo dolgraag even mensen aanraken, een schouderklopje willen geven, mijn “ kleinkinderen” die het zo vreselijk goed doen met hun thuisschool. Mijn kleine achterneefjes even een ijsje geven en op schoot nemen, het kan nu niet. Maar dan denk ik maar, er komt een tijd…. Ik zou zo graag met de scoot door de Efteling willen gaan, juist nu het gesloten is, daar zijn de bloemen en planten, de natuur altijd zo mooi.

Ik hoop dat de regelingen niet te snel losgelaten worden omdat ik toch erg bang ben dat we dan een tweede piek krijgen.

Maar al met al gaat het me goed af ik weet niet hoe ik daar over twee maanden over denk, want eerlijk is eerlijk, wat had ik nu graag in de Ardenne gezeten met familie om mij heen. Dat was zeker een stuk gezelliger..

Margriet

20 april 2020

4

Respect wat is dat nou eigenlijk?

Een veel gehoord woord deze tijd is “respect”. Ik vind dat altijd een moeilijk woord. Toen ik nog (heel lang geleden) in Culemborg werkte zeiden de jongeren daar “je moet respect voor me hebben”. Dat vond ik maar knap lastig want jongeren die de regels aan hun laars lappen daar heb ik geen of in ieder geval weinig respect voor. (vaak wel begrip, maar dat is wat anders) Als ik met hun in gesprek ging over het woord respect dan vulde ze dat in dat je elk levend wezen moet respecteren, ongeacht welk gedrag ze laten zien. Je hebt respect voor je vader, ook al ramt hij je dagelijks in elkaar, je hebt respect voor je grootouders, ook al misbruikt een van hun je zusje. Op dat moment was het woord respect voor mij helemaal uit mijn vocabulaire verdwenen.

Tot deze tijd, de corona tijd waar het woordje respect wel elke dag meerdere malen voorbij komt. Ik ben er eens over na gaan denken, wat is respect nu eigenlijk voor mij? Ik ben gaan zoeken op het internet en deze sprak mij het meeste aan.

Respect

Respect betekent aanzien, eerbied of waardering, die men heeft voor (of ontvangt van) iemand vanwege zijn kwaliteiten, prestaties of vaardigheden. Het woord betekent oorspronkelijk omzien naar, en vandaar rekening houden met. == De dominante cultuur == In het burgerlijk taalgebruik wordt respect vaak verbonden aan iemands positie op de maatschappe…

Gevonden op http://nl.wikipedia.org/wiki/Respect

Een super bijzonder lief meisje laat al enkele weken op de app zien hoe het gaat met haar thuisschool prestaties. Zag er zeker goed uit. Maar zo eerlijk als ze was. vertelde ze, dat bij hele moeilijke sommen ze Siri gebruikte voor het juiste antwoord. Nou vind ik dit al super slim want ik zou er niet opgekomen zijn. Op het moment dat ze het vertelde in alle openheid en aan alle aanwezigen voelde ik zoveel respect voor haar. Ze zegt…ik doe dat niet meer hoor, Siri vragen om het antwoord en ik geloof haar meteen. Ze is goudeerlijk. Daar heb ik respect voor.

Ik heb zoveel respect voor de familie van mijn overbuurman die op de IC in Deventer ligt en die al 4 weken de hond uit laten, in huis zijn en er zelfs slapen omdat anders de hond gaat huilen. Ze hebben al zoveel zorgen maar dit doen ze er gewoon bij…

Ik heb zoveel respect voor mensen die wat voor andere mensen doen zonder daar zelf beter van te worden of misschien wel ziek kunnen worden. En dan maakt het mij niet uit of dat in een ziekenhuis of thuiszorg, verpleeghuis of wat dan ook… gewoon onzelfzuchtig die ander proberen te helpen. En daar hoef je niet eens voor in de zorg te werken…ik apludiseer voor allen.

Respect voor winkeliers, vakkenvuller, vuilnisophalers, boa, politie etc etc, veel te veel om op te noemen.ze gaan maar door… daar heb ik respect voor.

Respect voor iedereen die hier even aanklopt met de vraag of ik nog iets nodig heb, boodschappen doen, even vragen hoe het mij vergaat in huis en tuin.

Ik kan geen enkele vorm van respect op brengen voor  die twee oudere dames die naast elkaar bleven fietsen terwijl ik in de berm stond en vroeg om afstand. Met hun antwoord, ach allemaal flauwekul…brengen ze mij in gevaar.

Ik kan geen respect opbrengen voor de Coronas-spugers (weer een nieuw Nederlands woord)Of , ondanks dat ik het wel begrijp, jongeren en jong volwassenen in groepen zie staan. Het getuigd niet van intelligentie. Zeker geen respect voor sukkels die misbruik maken van deze Corona tijd, aanbellen met rare smoezen met doel te beroven, of via internet troep aanbieden zodat je het niet deze ziekte kan krijgen…

En totaal geen respect voor de president van Amerika die er alles aan doet om de chaos in zijn land in de schoenen van een ander te schuiven..

Respect is dus voor mij, waardering, oog hebben voor, eerbied, voor mij is het niet gekoppeld aan kwaliteit of prestaties alleen maar vooral de wijze waarop. 

Margriet

15 april 2020

0

Ik ben jarig en ben er blij mee!

Ik ben jarig, 64 jaar alweer, wie had dat ooit gedacht? Ik niet. In november 2013 kreeg ik de diagnose uitgezaaide niercel carcinoom, levensverwachting een half jaar tot een jaar misschien anderhalf jaar. Je wereld vergaat en je gaat nog denken ik ga er voor vechten. Maar kwam al snel tot de conclusie dat er niks te vechten valt. Je hebt geluk of niet. Geluk met een kankersoort die te genezen is, dat is niet bij niercelkanker met uitzaaiingen . Maar ik had het geluk dat tegen alle verwachtingen in toch geopereerd werd. Ik was pas 57 jaar. Met een operatie verandert de diagnose. 10 procent leeft nog na 5 jaar, de eerste twee jaar overlijden de meeste. Ik leef nog steeds, ik ben een geluksvogel. Dus vier ik vandaag, weliswaar aangepast mijn verjaardag. Mijn familie komt om de beurt via de poort, 1,5-2 meter afstand en het is mooi weer. De bakker brengt het gebak en in de avond vier ik mijn feestje met mijn buren. Ik zet gebak voor hun deur, bel aan en daarna gaan we video bellen. Samen koffie drinken. Ieder in eigen huis.

Vorig lag ik in het ziekenhuis en vierde toen ook zo mijn feestje. Sinds mijn diagnose vier ik alles wat te vieren valt, geniet ik van al het mooie en de wat mindere dagen neem ik zoals ze komen.

Toen ik 60 werd vierde ik mijn verjaardag groots, mijn broer zei in zijn speech op naar je pensioen. Dat vond ik toen wel heel ver weg.. Als Corona geen roet in het eten gooit ga ik stiekem hopen dat ik dat ook nog ga halen, want bij die 10% wordt niet precies gezegd hoe lang die houdbaar is… dus… ik hoop het maar.

Vandaag zet ik op mijn manier en met de beperkingen die er zijn de bloemetjes buiten. Pluk jij vandaag ook deze mooie dag?

Margriet

9 april 2020

0

Corona angst? Corona moe? Of ook mooi?

Bij elk kuchje slaat de schrik me om het hart. Ik word er wat hypochondrisch van. Natuurlijk kuch je wel eens, nies je wel eens, ik ook. Dat houdt niet direct in dat ik ziek(er) ben. Of nog erger Corona heb.

Het alleen binnen zitten staat niet in mijn top 10 van leuke dingen. Maar als ik zo gezond mogelijk wil zijn moet ik in huis en tuin blijven… mijn overbuurman ligt op de IC. Corona. Nee ik heb geen contact met hem gehad. Hij woont alleen met een reuze grote hond, een merkhond, maar welk merk weet ik niet. Zijn zoon en puberkinderen komen een aantal keren per dag om hem uit te laten ( ik weet zeker dat het een “hem” is want deze grote hond heeft ook enorme ballen). Ik heb respect voor ze en ik hoop dat de overbuurman erdoorheen komt.

Laats vroeg iemand via de app…komen de muren al op je af? En ik bedenk me dat ik het zeker saai vind maar de muren staan nog overeind. Ik denk eerder dat Manu de kat soms gek van me wordt. Ik knuffel haar veel en ik merk dat ik meer tegen haar praat ( moet mijn stem ook af en toe gebruiken) dat is nog niet zo gek toch? Het zou pas verontrustend worden als de kat terug begon te praten en ik haar verstond!

Gisteren ben ik op de koffie geweest bij de buren, nee niet schrikken, via FaceTime. We hadden een chat afspraak gemaakt alleen moest je zelf voor koffie thee en koekjes zorgen. Het was gezellig en we zijn weer even bijgepraat. Op naar de volgende koffie afspraak.

Daarnaast zie ik zoveel leuke initiatieven. Hier hangt een beer voor het raam, een geprinte omdat ik er geen had. Komen kinderen langs, opvallend maximaal 3 kinderen met een papa of mama. Ze doen mee aan de berenjacht. Ik zie sowieso veel minder kinderen dan anders. Gelukkig, want dan zijn ze in huis en tuin.

Het huis staat gevuld met bloemen, laat ik daar nou net gek op zijn. Gekregen van verschillende mensen en instellingen. Een organisatie had een mail naar een kweker gezonden om wat bloemen te vragen voor hun klanten, kregen ze 7000 bosjes tulpen. Natuurlijk had die kweker ze liever verkocht maar ik ben er blij mee..

Dat vind ik wel moeilijk in deze tijd, de (kleine) ondernemer die alles doet om hun hoofd boven water te houden… zij en vele andere hebben het moeilijk. Maar het weegt niet op tegen het verdriet die mensen hebben door het overlijden van hun geliefden. Hoop zo dat de overbuurman er door komt, maar het ziet er slecht uit.

De aanbieding om boodschappen te doen zijn echt hartverwarmend, of alleen al de aanbieding kan ik wat voor je doen? Zou men dit over een x-aantal weken ook nog doen? Ik denk het wel. Ik denk namelijk dat ik de komende tijd in mijn huisje en tuin verblijf, ondanks dat ik snak om eruit te gaan, mensen te ontmoeten, te vergaderen etc.Manu gaat het nog lastig krijgen met mij.

Wat zou het mooi zijn dat we de naastenliefde die we nu allemaal ten toon spreiden vast zouden houden. Dat Corona na veel verdriet en ellende ook wat moois nalaat. Meer eensgezindheid, oog voor een ander, community zin… ik hoop het, ik hoop echt als we weer in de waan van de dag zitten we iets geleerd hebben van Corona.,. Ik ga in ieder geval mijn best doen.

Margriet

29 maart 2020.

2

Dank aan iedereen die elkaar helpt!

Spannende tijden, angstig en onzeker. Ik ben er vol van..

Maar daarnaast gebeuren hele mooie dingen. Mijn nicht is integratief therapeut ( even googelen) en zij biedt online coaching aan voor mensen in vitale beroepen die dat nodig hebben. https://carlavanloon.nl/2020/03/21/gratis-psychologische-steun-vitale-beroepen/ ….gratis, dat ook!

Vroeg een andere nicht om nog wat boodschappen voor mij te doen, de ijskast een beetje gevuld. Ze bracht direct wat zelfgemaakte groentesoep mee, eten voor vanavond geregeld. Mijn broer gaat morgen naar de slager/traiteur dus dat komt ook goed…

Kreeg ik zaterdag een appje, wat is je adres? Ik lag te slapen, later gaf ik mijn adres door en kreeg ik een reactie, kijk maar bij de voordeur…een prachtige bos bloemen.

Staat net een van de hulptroepen voor de deur met een bosje tulpen en een kaartje van haar en de organisatie waarvoor ze werkt.

Komen er uit onverwachtse hoeken reacties binnen met de vraag of men wat voor me kunnen doen…

Zie ik op TV mensen elkaar toezingen, wordt er met lichten gespeeld, geeft een mevrouw gymlessen die senioren op hun balkon na kunnen doen. Kan je online musea bezoeken en andere zijn creatief waaronder een neef die les geeft met wat je met een drone kan doen…www.futuremindz.nl echt een aanrader zeker ook voor kinderen. Etc etc, ik ben onder de indruk…

.

en ik? Ik weet niet wat ik voor andere kan doen, dus heb ik een briefje op mijn raam geplakt. Ik zou ook graag wat willen betekenen maar weet niet wat….heb jij een idee?

2

Maak een website of blog op WordPress.com

Omhoog ↑

%d bloggers liken dit: