Ik zie het zo eens aan. Ben nu 13 dagen als een arendsoog de verpleging aan het volgen. Soort tijdverdrijf denk ik. Ze Hoppen binnen in hun meestal te groot, te kort maar soms , heel soms in passende witte kleding ..uit die kleding zie je overwegend vriendelijke mensen, allemaal vrouwen hier, De verpleging zijn de handjes aan bed, zij zijn de spreekbuizen naar de artsen en andere hulpverleners..en stellen de patiënt centraal, ze coördineren en zijn het spil in het web. Ze zijn van vele markten thuis.

Ze hebben een luisterend oor, registreren daar waar nodig of regelen het waar moet. Eigenlijk zijn het  de mensen waar we eens goed naar moeten luisteren. 

Wat hebben ze nodig om hun werk optimaal te kunnen doen? Als je dat aan hun vraagt komen er antwoorden als fijne collegae, goede sfeer en heel soms een betere betaling. Laten we over dat laatste maar duidelijk zijn ze verdienen veel meer dan wat ze krijgen. Ooit zei een arts op de tv…ik zou van mijn120.000,00 jaar inkomen (arts in dienst van een ziekenhuis) er 20.000 zo moeten schenken aan de verpleging die het uiteindelijke echte werk doen. Waar wij als dokters op vertrouwen dat ze goed handelen, goed observeren en doorgeven daar waar moet en kan.

Deze arts zag het goed in mijn optiek…maar als ik kijk zou ik eerder zeggen. Kijk naar de voorwaardenscheppende zaken. Wat hebben ze nodig om hun werk goed te kunnen doen. 

Er is een prachtig nieuw computersysteem aan geschaft EPIC met als uitvloeisel mijnETZ voor de patiënten, ik hoor dat de verpleging er al aardig mee kan werken en het ook steeds meer waarderen. Natuurlijk hebben ze hun opmerkingen maar over het algemeen wordt het als positief en als een vooruitgang gezien…ware het niet dat….

De computers die ze moeten gebruiken zijn beide niet in orde, Bij de ene doet de scan het niet, de andere loopt vast. Alle verpleegkundige zijn inmiddels in gesprek met hun computer gegaan.. opmerkingen van,,,nee niet weer, of, aaaah hij loopt vast…ik ben eruit gegooid..tot.. heel agressief voor deze vriendelijke mensengroep…”ik flikker dat ding het raam uit”.

Dagelijks zijn ze uren kwijt aan het wachten, half hangend over de kar wachten ze tot de computer weer een teken van leven geeft. Zelf reanimeren kunnen ze niet, met mensen kunnen ze heel veel met domme machines niet. Toch beheren deze domme machines hun werksfeer, werksnelheid en humeur… ja computers..lekker snel, je moet alleen een hoop geduld hebben.

Wat doe je als je het zelf niet kan oplossen, je geeft het aan bij een andere afdeling. Maar voor dit moet je bij de technische dienst zijn voor het ander bij de ICT etc. Daar alleen heb je al een opleiding voor nodig.

Volgens mij is de goedkoopste manier dat er hier 2 nieuwe computers komen die geïnstalleerd zijn met de programma’s die ze nodig hebben. De oude gaan naar de betreffende afdeling, welke dat ook mag zijn, ..daar worden ze in orde gemaakt en de worden weer ingezet als een ander weer in de problemen zitten. Want mensen zeg nou eerlijk…Dit is toch geen werken zo…

Laten we een dure computer nemen van € 5000,00 x 2 (stuk) maakt samen €10.000,00 , ga ik er vanuit dat de programma’s zijn geïnstalleerd.

Zet dat tegen over 5 keer per dag x 7 dagen per week  maal 2 personen ergernis x 50,00 bruto uurloon kosten (nee een verpleegkundige kost ziet zoveel maar we moeten het management ook betalen) dan is dit een menselijke maar ook de meest goedkope oplossing,,,,en management,,, leg er nog even 500,00 neer om even eens samen wat leuks te kunnen gaan doen met dit super gezellige team.

Hebben we een deal? #management #ETZ

Een bezige bij.Ik lig weer in het ziekenhuis…en dat is iets wat ik maar al te graag uit wilde stellen. Maar het is niet anders. Bij binnenkomst op de afdeling werd ik hartelijk begroet. Kijk en of je daar nu blij mee moet zijn? Ze kennen je. Mijn buurvrouw die al lekker naar huis is vroeg of ik toevallig van een andere kamer kwam. De ene verpleegkundige naar de andere kwam me begroeten. En ondanks dat ik het niet leuk vind dat ik zo bekend of berucht ben, ben ik wel blij met het warme welkom. Als ik namelijk een kreng was geweest dan zouden ze denk ik er alles aan doen om mij te ontwijken…hoop ik tenminste. 

Gisterenavond kwam een mooie verpleegkundige binnen, een soort Truus de Mier. Altijd vrolijk en altijd gezellig. Ze is heel expressief. Als ze binnenkomt is de kamer gevuld, ook al zijn alle bedden bezet of zelfs leeg…de kamer vult zich met energie van Truus de Mier. Met haar slanke lijfje duwt ze de kast met medicatie en computer naar binnen, vrolijk. En gaat ze aan de slag. Ze opent het bestand en vanaf dat moment heeft ze een gesprek met de computer. Het is niet voor een leek te volgen maar ze gaat ervoor. Ondertussen doet ze van alles wat niet logisch lijkt, maar op het einde komt alles samen. Tenminste daar lijkt het op. Ze loopt de kamer uit, altijd iets in haar had, een kopje, oude kranten etc…poets en passant nog een tafeltje, zet de bloemen in het midden van de grote tafel en gaat weer converseren met de computer. En die computer is nou degene waar ze het vaak niet mee eens is…soms haalt ze er een tweede computer erbij en gaat ze het gesprek met 2 computers aan.

Je hoort haar zeggen ” wat doe je nu, waarom doe je dit, wat is dit nou, waarom ben ik eruitgegooid? Etc” de computer blijft gewoon staan. Of beide, ze bewegen zich niet…ze staan daar statisch te zijn, Maar soms schuift Truus de Mier de ene computer opzij of de andere naar voren,

Ineens gaat ze weer weg, tussendoor heeft ze gesprekken met de aanwezige patiënten, kan ik nog wat voor u doen?pyjama aan? Iets anders, ligt u goed? En vervolgens richt ze weer op de medicatie kar. Met daarop de computer die nog steeds niet terug praat. En dit ook nooit gaat doen,,,,ik denk dat ze dat besef wel heeft maar dat deze Truus gewoon niet stil kan zijn, Een spring in het veld, een energie die de kamers vult…maar altijd met een lach op haar gezicht. Ik ken ze niet anders,

Alles wat ze doet is intensief, met energie en een lach op haar gezicht, pretlichtjes in haar ogen, beetje ondeugend, Ik snap wel waarom ze zo slank is…ze hoeft niet naar een sportschool…ze geeft hier al haar energie uit…. Ik mag haar wel, hoop dat ze morgen weer op de kamer komt, ik word vrolijk van deze Truus de Mier.

Is alles koek en ei in een ziekenhuis?
Nee hoor, tuurlijk niet, er zijn zeker nog verbeteringen aan te brengen… ooit als slechthorende in een ziekenhuis gelegen? Nou ik kan je zeggen dat is een hele uitdaging. Zojuist kwam een verpleegkundige wat vragen…ze fluistert wat, ik zeg hé? Je, Probeer ook te fluisteren…. dat ik mijn hoortoestellen niet in heb en pak ze van het nachtkastje zodat ze dat ziet en prop er gelijk één in mijn oren. Het duurt een paar seconden voordat hij het doet en zeg..wat zei je? Ze herhaalde , denk ik, haar vraag weer fluisterend… met één hoortoestel lukt het me niet om te verstaan maar ik gok erop dat ze vraagt of zei iets voor me kan doen…stuur het zandmannetje maar, zei ik,,,
Het zal een goed antwoord zijn geweest want ze gaat weg…ik haal het apparaat weer uit mijn oor en ga liggen…woelen en draaien…en bedenk dat ik beter wat kan doen…schrijven dan maar.

De televisie durf ik niet aan te zetten, stel dat mijn goed slapende buurvrouw daar last van heeft, alhoewel die jaloersmakend door alles heen slaapt. Televisie kijken is voor een slechthorende trouwens ook niet te doen als je geluid bij je beeld wil. De koptelefoon wat je gratis krijgt moet je niet op je oren zetten, want de hoorstukjes in je oor geven geen geluid door. Nee die moeten precies op de ontvangers van je hoortoestel, en dat is dus boven je oor…het beugeltje wat normaal de balans houdt op je hoofd steekt daardoor een eind uit en is niet verder te verkleinen. Heel stil blijven zitten want bij de geringste beweging schiet dat ding van je ontvanger af en hoor je mooi niks , na een paar pogingen donder je die koptelefoon weg… nu heb ik gelukkig apparatuur waardoor ik via bluetooth en kabeltjes, die natuurlijk te kort zijn, het geluid rechtstreeks in mijn oor krijg…mooie uitvinding maar als iemand iets aan me vraagt versta ik er weer geen donder van…het is of de tv, of het gesprek…nou ja, mijn buurvrouw heeft ook hoortoestellen en heeft ook gepoogd met koptelefoon te luisteren, (ze heeft geen mobiele ringleiding zoals zovele niet…) dus heeft ze het ook opgegeven en kijkt nu tv zonder geluid en alleen programma’s die door 888 worden ondertitelt. Geen spannende film want de opzwepende muziek wordt niet gehoord… ( ooit gedaan? Als men applaudisseert staat er “ geklap “ of als men lacht “ lachen” etc. )
De thermometer in het oor is niet betrouwbaar als je hoortoestellen hebt, dus vraagt men je toestel even uit te leggen, kan het oor even afkoelen….en uiteraard start men dan ook weer met vragen waarop je zegt…wat zeg je? De buurvrouw en ik schijnen dezelfde fout te maken, ook wij stellen elkaar vragen als het hoortoestel uit is…wat zeg je? Hė, wat?

Maar goed het is wel iets om aan te pakken…dus heb ik me voorgenomen om als een pitbull niet los te Laten en uit te zoeken hoe ik hier wat kan veranderen ten goede van alle slechthorende. Er zijn technische oplossingen…misschien wat te duur voor de zorg…maar met een managertje minder moet het toch lukken vele slechthorende ook tijdens het ziekenhuis verblijf tv te kijken… zo het is 7 uur, de tv en licht mag wat mij betreft aan….

Margriet
Januari 2018

Ik heb hier alleen maar slapeloze nachten, dat wordt veel slapen als ik thuis ben… dus het mijmeren is weer begonnen.

Er zijn momenten dat ik me schuldig voel omdat ik nog steeds ( gelukkig) leef. Natuurlijk is het een onterecht gevoel maar verstand en gevoel zijn niet altijd in harmonie. Ik heb een diagnose gehad waarin men mij liet weten dat mijn leven eindig is. Er leeft ongeveer 10% van de geopereerde mensen nog na 5 jaar. Inmiddels is die diagnose ongeveer 4 jaar geleden gesteld… ik ben er nog en ben voornemens het procentuele gemiddelde omhoog te laten gaan.
Toch vind ik het lastig dat andere, in hetzelfde schuitje, er niet meer zijn of gehoord hebben dat het eindig is over een overzienbare tijd. Hans k. , Jos en Hans L sporten niet meer met mij. Fred is er ook al niet meer, en zo zijn er meer! Ze zijn er niet meer….men zegt dan “ze hebben de strijd verloren ….” Alsof er wat te vechten is tegen kanker. Je hebt geluk als je een kanker soort treft die te genezen is, of vette pech als het anders is. Gisteren waren hier dierbare op bezoek waarvan de man ook een levensbeëindigende diagnose heeft gehad. Hij is dapper en ik herken in hem zijn levenslust. Ook hij wil niet dood…eigenlijk willen de meeste van ons niet dood maar weten we allemaal dat dat wél gaat gebeuren… Liefs zo laat mogelijk zonder ziekte of pijn.
Confronterend om met hem te praten? Nee juist niet, we zagen in elkaars ogen dat we elkaar begrepen. Ook zijn vrouw snapt wat we met z’n drieën hebben ..iets bijzonders. Toch merk ik dat ik me soms schuldig voel dat ik er nog ben… onterecht gevoel maar het zit er wel.
Raar dat je zo’n gevoel kan hebben want aan de andere kant ben ik er ook reuze blij mee.. wat is gevoel toch een raar ding…. Ik hoop nog lang te ademen en allen die ik liefheb zeker ook! Schuldgevoel….in de prullenbak er mee.

januari 2018
Margriet

Creatieve geest krijg je als je wat minder slaapt. Gedachten dwalen rond naar leuke en minder leuke dingen. In die nacht doe ik niet aan mutsen breien, probeer zo lang mogelijk in het donker te blijven om 2 redenen. 1. Misschien val ik weer in slaap… en 2. Ik wil mijn buurvrouw niet wakker maken…. Rond half zes doe ik het licht aan omdat in slaap vallen na een uur woelen en draaien ik echt niet meer in slaap val en dat ik weet dat mijn buurvrouw door alles heen slaapt ( de geluksvogel)… eerst maar een potje Wordfeud spelen… dan de slimste mens…en dan toch maar een blogje schrijven,
De verpleegster ziet mij weer zitten en maakt met haar hand een gebaar…koffie?
Ik zeg fluisterend…graag. De koffie rechtstreeks uit de automaat is echt goed de doen…maar uit de thermoskannen echt niet te doen… schatten zijn het die verpleegkundige… ze lijken wel engelen. In de nacht sluipen ze zo zacht mogelijk door de gang en helpen iedereen waar nodig… dadelijk gaat het los..dan komt de dagploeg en is het gedaan met de rust. Gekwebbel en gelach komen er dan uit het verblijf van de verpleging…ik versta er niks van maar kan er volop van genieten….en na de overdacht zijn het de bezige bijtjes die de gang gaan gebruiken als een soort als een soort racebaan… ze kunnen zo hard lopen die verpleging en verzorging… zouden ze daar ook les in hebben gehad?
Langzaamaan begint de afdeling te ontwaken… nog even en het ontbijt komt er aan…roomservice…eigenlijk is het allemaal niet zo slecht hier, all inclusieve, met eten drinken, onderzoek, schoon bed, naalden, sonde, voeding, drinken, vriendelijke woorden en troost waar nodig etc..goed je hebt dan wel wat minder privacy en men bepaald hier en daar best veel voor je…maar het is allemaal geregeld en je laat het gewoon gebeuren… engelen zijn het die verpleegkundige…ben ik nu gehospitaliseerd?

Margriet van Loon,
18 januari 2018

Hakken in de gang
Er speelt zich een heel leven af in de ( wandel)gang van een afdeling. De deur van de kamer staat standaard open. Bezoek komt af en aan en haast iedereen kijkt in elke kamer…automatisme denk ik.

Het draait 24 uur door… in de nacht serene rust met voortschrijdende verpleegkundige die haast geruisloos hun werk doen. Soms komt er een bed langs met een verse patiënt gevolgd door 1 of meerdere familieleden… ook deze mensen fluisteren met elkaar.

Zo tegen de klok van zeven zwelt het rumoer aan. Verpleegkundige komen binnen en groeten elkaar hartelijk. De overdracht kan beginnen. Er komen karren aan, die maken een speciaal geluid, Het gastteam is ook gearriveerd en trekken de karren met eten voort… de geur van koffie komt de kamer binnen… je hoort borden en bestek gerinkel. In de meeste kamers is het rustig, hier en daar komt er een zwaar snurkend geluid de gang in.

8 uur en de bedrijvigheid komt op gang in de gang… de lichten gaan aan en men maakt zich op voor een massa start. Ineens rent er van alles door de gang en gaat men hier en daar de kamers binnen.
Een lieve mevrouw brengt je ontbijt, de verpleegkundige wil weten hoe je temperatuur  en bloeddruk is… heeft u ontlasting gehad? Heeft u ergens pijn? En zoef  ze is weer verdwenen.. dan komt er weer een kar binnen gerold met weer een verpleegkundige er achter aan. De pillenkar… geconcentreerd werkt ze de pillen af om vervolgens met gevaar voor eigen de gang weer op te gaan…

welke verkeersregels gelden hier eindelijk..rechts voorrang, wie het eerst komt wie het eerst maalt? Of is het het recht van de sterkste. Weer staat er ineens iemand in de kamer..even bloedsuiker prikken en….weg…… de drukke gang weer in… op de een of andere manier lopen ze niet echt vaak tegen elkaar aan..de karren wél….

Zo rond half negen wordt het nog drukker in de gang.. dan hoor je hakken de grond raken…de verpleegkundige en het gastteam hebben schoenen aan zonder geluid…maar de artsen in opleiding , artsen, en ander medisch personeel die onderscheiden zich met……….. hakken… je hoort ze van verre aankomen, houden hier en daar halt , praten wat met elkaar om vervolgens de hakken weer luidruchtig neer te zetten…

Voor je het weet komt er een mevrouw met zachte schoenen binnen en die maakt alles schoon, je gaat douchen en hupsakee er maakt iemand je bed op… tot 10 uur is het een levensgevaarlijke bedrijvigheid in de gang… als patiënt kan je maar beter in je kamer blijven… na 10 uur neemt de hectiek af… <img de verpleging drinkt eindelijk het zo verdiende kopje koffie….
De middag en avond verlopen redelijk gestructureerd , behalve zo rond voedertijd…

Wat me bezig houdt is of er nu wel of geen verkeersregels zijn. Misschien moeten ze voor de “ hakken- mensen”  een aparte ingang of eigen gang  maken zodat de hoofdgang iets minder druk is,,, en de verpleegkundige en gastteam voorrang hebben in deze gang. Of moeten er eenrichtingsverkeer komen en de teamleider blaast op een fluitje en alles draait om? Ik heb de oplossing niet en hoop dat morgenvroeg alles weer gaat zonder botsingen.

ik ga wat oude blogs hier publiceren, deze was van januari 2018.

Engelen zijn het!

Florence Nightingale, the lady with the lamp is het boegbeeld van de verpleging. Dat is natuurlijk wel heel lang geleden. Vandaag ga ik om 15.00 uur naar huis, voel me sinds een hele lange tijd goed…en dat is mede dankzij de slimme dokters en de verzorging van verpleging en gastteam.

Morgen is het 4 jaar geleden dat bij mij mijn nier met een tumor van 10,5 cm en mijn bijnier met een tumor van 8,5 cm zijn verwijderd. Een zware zeer pijnlijke operatie maar dankzij die operatie ben ik er nog. ( 10% leeft nog na 5 jaar na de operatie, niercelkanker met uitzaaiing is altijd levensbeëindigend) 

Helaas is tijdens de operatie mijn andere bijnier ook gesneuveld en heb ik de ziekte van Addison ( googelen). Na die operatie werd ik verzorgd door een Engel met prachtige blauwe ogen. Ze was nog leerling…een beetje op het einde van haar opleiding. Ze was zo lief tegen mij en was op dat moment echt mijn houvast. Ik heb gezorgd voor paniek omdat ik nogal flauw viel, het liefs in de douche, en er lang over deed om weer bij te komen. Achteraf was het de ziekte van Addison.  Deze jonge verpleegster verzorgde me op het moment dat ik zo kwetsbaar was, ze had empathie, lief, humor, ze stimuleerde me, maar gaf ook mijn grenzen aan… ze was op dat moment mijn rots in de branding.

Door de ziekte van Addison ben ik inmiddels al vele malen opgenomen in het ziekenhuis. Deze engel met blauwe ogen kwam ik weer tegen op de afdeling interne. Inmiddels afgestudeerd en volledig inzetbaar als verpleegkundige.Ze was min of meer met me mee verhuisd van urologie naar interne. En ook al verzorgd ze me niet elke keer, ik zie haar wel…en nog steeds heb ik een diep respect voor haar. Ze is doortastend, ook als mensen lelijk doen tegen de verpleging, maar blijft zo vreselijk Lief. Ik noem meestal geen namen maar Tamarah is mijn Florence Nightingale en ze staat symbool voor alle verpleegkundige en de medewerkers van het gastteam, artsen etc.  die ik deze weken weer tegen gekomen ben. Allemaal zijn ze lief, doortastend, oprecht, hardwerkend etc. En of ze nu hun diploma hebben of nog lerend zijn..petje af voor deze mensen.

Het is mijn laatste blog over het wel en wee in het ziekenhuis en mijn kijk daarop. Ze hebben het voor elkaar dat ik me sinds hele lange tijd goed voel…en dat komt door  de verpleging, gastteam, artsen, diëtiste, diabetischverpleegkundige etc. die samenwerken  als een team..het zijn de handen aan het bed die mij in mijn kwetsbare momenten ondersteunen en me respectvol behandelen. Het is het team van afdeling 4 interne van het Tweesteden ziekenhuis. Ik zou ze willen nomineren voor een mooi prijs…de Florence Nightingale prijs? De prijs voor vandaag wordt straks meegenomen zodat er wat lekkers in de pauze is. Het liefste gaf ik ze een salarisverhoging …

Bedankt allemaal, stuk voor stuk…ik hoop een hele lange tijd niet in het ziekenhuis te liggen, maar ik weet dat alle andere patiënten die er zijn en komen op deze afdelingen in goede handen zijn. En kom je toevallig weer van die a-sociale tegen, denk dan maar zo, zij zijn egoïstisch en denken dat de wereld om hun draait..zij missen de competentie om respectvol te zijn…het ligt niet aan jullie…engelen zijn jullie, en sommige hebben mooi grote blauwe ogen..

Thanks, om 15.00 zeg ik bye bye ziekenhuis, hello THUIS!

Margriet van Loon die helemaal happy is!

22 januari 2018