Schuldgevoel of flauwekul!

Ik heb hier alleen maar slapeloze nachten, dat wordt veel slapen als ik thuis ben… dus het mijmeren is weer begonnen.

Er zijn momenten dat ik me schuldig voel omdat ik nog steeds ( gelukkig) leef. Natuurlijk is het een onterecht gevoel maar verstand en gevoel zijn niet altijd in harmonie. Ik heb een diagnose gehad waarin men mij liet weten dat mijn leven eindig is. Er leeft ongeveer 10% van de geopereerde mensen nog na 5 jaar. Inmiddels is die diagnose ongeveer 4 jaar geleden gesteld… ik ben er nog en ben voornemens het procentuele gemiddelde omhoog te laten gaan.
Toch vind ik het lastig dat andere, in hetzelfde schuitje, er niet meer zijn of gehoord hebben dat het eindig is over een overzienbare tijd. Hans k. , Jos en Hans L sporten niet meer met mij. Fred is er ook al niet meer, en zo zijn er meer! Ze zijn er niet meer….men zegt dan “ze hebben de strijd verloren ….” Alsof er wat te vechten is tegen kanker. Je hebt geluk als je een kanker soort treft die te genezen is, of vette pech als het anders is. Gisteren waren hier dierbare op bezoek waarvan de man ook een levensbeëindigende diagnose heeft gehad. Hij is dapper en ik herken in hem zijn levenslust. Ook hij wil niet dood…eigenlijk willen de meeste van ons niet dood maar weten we allemaal dat dat wél gaat gebeuren… Liefs zo laat mogelijk zonder ziekte of pijn.
Confronterend om met hem te praten? Nee juist niet, we zagen in elkaars ogen dat we elkaar begrepen. Ook zijn vrouw snapt wat we met z’n drieën hebben ..iets bijzonders. Toch merk ik dat ik me soms schuldig voel dat ik er nog ben… onterecht gevoel maar het zit er wel.
Raar dat je zo’n gevoel kan hebben want aan de andere kant ben ik er ook reuze blij mee.. wat is gevoel toch een raar ding…. Ik hoop nog lang te ademen en allen die ik liefheb zeker ook! Schuldgevoel….in de prullenbak er mee.

januari 2018
Margriet