Categorie: ziekenhuis

Gehospitaliseerd of hondengedrag?

Ik ben inmiddels al wat weekjes opgenomen in een ziekenhuis. Niet raar dat mijn blog daarover gaat. Mijn leven speelt zich momenteel af op een paar vierkante Meter. Kleur groen en wit op de muur… een bed en een TV, en een vierkant tafeltje van 60cm  en natuurlijk een stoel… Mijn uitzicht is de gang en een raam waar ik van der Valk kan zien…nou nou.

In de ochtend starten ze met het opnemen van temperatuur, bloeddruk en zuurstofgehalte. Ik til automatisch mijn arm omhoog, geef een vinger of haal mijn hoortoestel uit mijn oor…gehospitaliseerd gedrag? Over 24 uur moet ik elke 2 uur mijn bloedsuiker laten weten, dat kan tegenwoordig met een scan. Wel zo vriendelijk maar dat moet ik wel zelf doen. Ik word al automatisch om de 2 uur wakker. Soms gooien ze het in de war en verwachten ze elk uur mijn glucosegehalte… aanpassen dus…gehospitaliseerd?

Je kijkt uit naar het eten, niet dat ik veel eet, maar het is toch een breek in de dag… Gehospitaliseerd?

Dat telt voor dat kopje koffie, een gesprekje etc… Gehospitaliseerd?

Maar wat is dat nu gehospitaliseerd gedrag? 

Het komt voor bij mensen die voor langere tijd verblijven in een instelling zoals een ziekenhuis. De verpleging schrijft dan bijvoorbeeld op.; mevrouw is goed aangepast maar neemt geen initiatief. Dat niets meer doen is er dus een gevolg van, passiviteit. Men stelt zich vaak onderdanig op en nieuwe initiatieven worden er niet meer genomen. Als het heel erg wordt dan spreken ze over apathie en geestelijke afstomping…Men verliest interesse in van alles en nog wat, vindt dat alles moet gebeuren zoals zij dat willen op uur en tijd… (9 uur en mijn bed is nog niet opgemaakt, 12.00 uur en het eten is er nog niet etc) Men spreekt ook nog over emotionele vervlakking en het afwijzen van verandering of voorgestelde behandeling… Vaak kunnen deze mensen ook alleen maar over hun ziekte praten en zijn niet geïnteresseerd in andere.

Ben ik nu gehospitaliseerd?

Zoals ik het lees valt het wel mee. Heb ik meer last van hondengedrag, die doen ook van alles om de baas te verblijden in de hoop dat er een beloning komt. Zoals ik mijn arm uitsteek voor de bloeddruk meter zonder dat er om gevraagd wordt. Automatisch om de 2 uur braaf scan omdat weer door te geven. Wat zal de verpleging trots op mij zijn. 

Ik moet dus nog meer afvlakken geestelijk afstompen , geen initiatieven ontwikkelen, vooral niet akkoord gaan met een experimenteel behandelplan etc. Dus geen blogs schrijven, kaarten maken, FaceTimen en interesse tonen in andere. En…natuurlijk voor ik het vergeet, ik praat de hele dag over mijn ziekte…en alles wat daarbij betrokken kan worden, heb ik schone lakens gehad, etc,

Nee ik ben dus niet gehospitaliseerd maar heb last van hondengedrag

,,,of ik daar nu zo blij moet zijn?

Mocht ik wel gehospitaliseerd raken, vertel je me het dan? Ik zou dat echt niet willen…

Margriet

29 oktober 2021

2

De witte jassen brigade

de witte brigade

Zoals bekend lig ik weer in het ziekenhuis. De begeleiding is goed, soms wat traag, maar dat heb je als jij harder wil gaan dan andere…  De verpleegkundigen zijn attent en accuraat. 

Elke dag huppelt er een afdelingsarts binnen, hij of zij komt je bezoeken en heeft net voor het bezoek informatie ingewonnen bij de verpleegkundige.  Hier is het niet telkens dezelfde zaalarts, wat ikzelf wat onrustig vind. Met die afdelingsarts die onder auspiciën van een specialist werkt bespreek je de gang van zaken en hoe nu verder.  Soms komt de specialist je nog bezoeken om nog alles goed op een rijtje te zetten. Helemaal duidelijk zo, alles in het belang van beter worden en naar huis. 

Maar één keer per week komt de witte brigade. Dan zijn er specialisten, zaalartsen, arts-assistenten co-assistenten en allerlei andere die het schijnbaar interessant vinden.

Voor het bezoek aan jou, zitten ze samen ergens in een, naar ik denk grote kamer, anders passen ze er niet in, En bespreken daar de patiënten die opgenomen zijn. Dus ook ik als patiënt. 

Ze gaan brainstormen en kijken wat goed voor jou is, dat doen ze zorgvuldig en staan open voor suggesties van andere aanwezigen. En alles om tot doel een goed behandelplan te hebben. Men leert hiervan en het dossier wordt letterlijk bekeken. Omdat het ETZ ook nog een opleidingsziekenhuis is, is dit volkomen begrijpelijk. 

Alleen ik ben daar niet bij, aan de ene kant begrijpelijk want informatie kan je ook diep raken, aan de andere kant vind ik dat ik daar moet zitten. Ik begrijp de overweging wel maar de info die ze krijgen is altijd “tweede hands” van mij naar de verpleegkundige en dan naar de arts. Daarbij betrap ik me erop dat ik niet alles vertel omdat het eigenlijk al zo lang is. 

Maar goed ze zitten in die grote kamer over jou  en andere mede patiënten te brainstormen en dan komt het moment dat ze naar je toekomen. Dat is een invasie. Er komen diverse witte jassen van verschillende pluimage en soort binnen. Soms doet de afdelingsarts het woord soms de internist en de meeste staren je aan.  Er komt een soort conversatie op gang over hetgeen men bedacht heeft. De een praat en soms valt de ander bij. En jij antwoord op de vragen. Zo krijg je in ieder geval het gevoel dat je mee mag beslissen. Zo van, ik doe het wel of niet. Nu ga ik meestal wel mee in de overweging alleen ga ik niet altijd meer mee in de onderzoeken. Als je alle info hebt gehad verdwijnen ze uit je kamer en duizelt je hoofd nog een beetje na. Op de gang praten ze dan wéér over je, schijnbaar geheim of wellicht hebben ze het over het leertraject en ben ik achterdochtig… 

 In een klinische les op internet heb ik gelezen dat  het doorvragen erg belangrijk is. En dat de aanwezigen daar het meeste van leren. Want zegt men in die klinische les, de grote visite is goed voor patiënt en alle aanwezige. De patiënt wordt uitgebreid besproken en een plan wordt gemaakt in zijn of haar voordeel. En de aanwezige leren van het traject en de diverse vormen van communicatie. Ze hebben hun expertise in kunnen brengen en hebben samen het behandelplan bedacht.

Dat de patiënt erg geïntimideerd kan zijn lees ik nergens. Ik kan me zo voorstellen dat sommige volledig dicht klappen. Ik niet, ik kijk al die mensen ook nog even aan. Maar toch? Als ze weg zijn komen eigenlijk de meeste vragen, je heb toch heel wat info gehad en zij zaten al in jouw dossier hè, en jij hebt niet meegedaan. Dus ook niet de brainstormronde naar behandelplan. Je staat eigenlijk 1-0 achter. Ondanks dat ze zeker hun best doen jou in hun gedachtengang mee te nemen.

Ik heb vaker op een meerpersoonskamer gelegen (ik lig nu op een eenpersoonskamer, heerlijk) en dan is je privacy ver te zoeken, sowieso bij elk bezoek van een arts, verpleegkundige diëtiste , je bezoek etc. Of wat te denken als ze je gaan wegen en de vele kilo’s doorgeven. 

Maar met de grote visite hoor jij ook wat er tegen de ander gezegd wordt, en ik wil dat helemaal niet horen.

Maar goed, hoe dan anders? Immers is het leerzaam voor de aanwezige, ook jij als patiënt hebt er voordelen van. Hoe zou je privacy beter gewaarborgd kunnen worden? Hoe zou het minder intimiderend kunnen?

Op een eenpersoonskamer is je privacy enigszins gewaarborgd op een meerpersoonskamer niet. Is het een idee om niet de arts en gevolg naar de kamer te laten gaan maar de patiënt naar de arts(en) te laten gaan? Maar dan is de schok van al die mensen nog steeds erg groot. Je wilt als arts toch de juiste info van een patiënt krijgen in plaats van een ja en nee omdat hij of zij zo geïmponeerd is?

Misschien moet er een soort online bijeenkomst zijn, nu we zo gewend zijn geraakt aan teams etc. De arts en arts assistent bezoeken je of ontvangen je in een spreekkamer  en er is een camera  die het opneemt en live doorzend? De andere kunnen die dan live zien en toch hun leer voordeel doen? Immers staan ze je tijdens het gesprek alleen maar aan te staren.

Men zal in ieder geval minder geïmponeerd zijn, hoop ik Maar of dit de oplossing is? Wellicht heb jij nog een idee?

Margriet

24 oktober 2021

0

ETZ een stad op zich.

ETZ een stad op zich

Ik lig alweer 9 dagen  op afdeling H1 van het Elisabeth ziekenhuis. De wereld om je heen is klein, als je naar buiten kijkt zie je gebouwen en ik zit bovenin in een toren. Nieuws komt binnen via het journaal en de apps…maar op de een of andere manier ben ik niet zo betrokken, tenminste niet met alles. Sommige nieuwtjes grijpen je aan, de andere gaan op de grote hoop.

Het brengt mij tot het onderwerp van deze keer. Eigenlijk is een ziekenhuis een soort grote stad. Iedereen zit of ligt in zijn kamertje. Degene die ergens voor betaald worden domineren de gang en kijken bij het langslopen met een schuin oog naar binnen en zoeven voorbij. Af en toe houdt men stil en komt je kamertje in voor een vraag, een pil, met koffie of eten. De dokter doet standaard aan huisbezoek dus dat is wel handig. Ze lijken ook niet de druk van een 10 minuten gesprek te hebben, het gaat er relaxed aan toe, tenminste zo ervaar ik dat.  Het is een soort roomservice. Zeker bij de voeding kan je dingen bestellen, en dan leveren ze die op je kamer af. Thuis komt bij mij Appie, de bakker en mijn broer die naar de slager gaat. Hier zijn het vele verschillende gezichten. Er worden zelfs bedden op maat gebracht. En als je dan toch van je kamer af moet om naar beneden te gaan dan komt een verpleegster of iemand van de vervoersdienst.

Als je met de lift naar beneden gaat dan is het weer anders, door de week is daar een bedrijvigheid van jewelste. Daar komt niemand je koffie brengen en moet je gewoon in een wachtkamer wachten om de arts te zien en te spreken,  De service is daar heel anders.Zeker in dit ziekenhuis, moet je beschikken over een hele goede conditie, je moet wat aflopen om ergens te komen. Snap niet waarom ze niet van die rolbanden hebben als bij Schiphol, de zogenaamde “mind your steps” wandelroute. Zou wel zo klantvriendelijk zijn.. kan de klant die minder mobiel is toch zelfstandig ergens komen in plaats van afhankelijk te zijn van andere, over Inclusie  gesproken

Het zijn  2 verschillende werelden. Beneden onpersoonlijk, druk en snel, boven op de afdeling een stuk rustiger.

Alhoewel het ook even hectisch kan zijn. Gisteren avond ging het met een klant (patiënt klinkt zo akelig) niet goed, de serene rust verdween en ik zag het personeel rennen. De verpleegster die ook dienst had op mijn kamer kwam na een tijd met een hoogrode kleur de kamer in, probeerde weer rustig te worden de adrenaline uit haar lichaam te laten gaan. Vanuit de gang klonk ineens, “gaat het een beetje met je? Kan ik iets voor je doen?” Even later komt de voedingsassistente ook helpen, ze had al lang naar huis mogen gaan maar vond dat ze wel even een extra kon helpen.

Ik observeer de mensen die hier betaald worden al een tijdje, zeg maar jaren. Het zijn mensen met het hart op de juiste plaats. Maar met dit team is heel wat afgesold. Zo werden ze in het andere ziekenhuis (wel één door fusie) ineens van afdeling verplaatst naar achter in het ziekenhuis. Ze moesten samen gaan werken met het team van oncologie. Twee verschillende teams met verschillende gewoontes, humor etc. Geen begeleiding , gewoon zoek het maar uit. De Cohort afdelingen werden geopend en het team werd wéér uit elkaar getrokken net toen ze een team werden, ze het gevoel hadden dat werken weer leuk was…. In september vernamen de medewerkers op een avond via de telefoon of op de afdeling dat ze per direct naar het Elisabeth ziekenhuis gingen, ze werden letterlijk met kont en kop opgepakt en overgeplaatst. Nu zijn ze sinds september weer herenigd met elkaar en dat doet ze goed.

De gebeurtenis van gisterenavond, het helpen van elkaar, maakt dit team wel speciaal. Ik hoor ze samen lachen, weer eens gebak eten omdat bijvoorbeeld iemand jarig is of 12,5 jaar in dienst is. “Kan ik iemand helpen” “ kunnen we samen koffiedrinken” en ik als klant, ik kom niks te kort.

Toch bijzonder de contrasten in een ziekenhuis, de afdeling of beneden, jammer dat in zo’n stad ook de onpersoonlijkheid toeslaat en personeel gezien wordt als poppetjes en niet altijd als mens. Juist omdat de afdeling zo persoonlijk is, zo gericht is op welbevinden en beter worden, is het contrast extra groot. Medewerkers zijn het goud van de organisatie.,, Ik zou wel eens een babbeltje met het management willen maken.

Margriet

16 oktober 2021

2

Snotneuzen zijn het

Je kent ze wel, de twee oude mannetjes bij de Muppetshow, Waldorf en Statler. Zet mij daarbij… Ik zit bij hen op het balkon, wel wat minder chagrijnig maar  o jee wel oud…en mijmerend…en heel oud. Dus Waldorf, Statler en Margriet… Ik zit in het midden denk ik, kan ik ze goed verstaan. 

Ik lig  dus weer in het ziekenhuis. Word weer perfect verzorgd, geen klachten daarover. Hoe ouder je wordt hoe jonger de verzorgende en artsen zijn. Ik realiseerde maar al te goed dat ik ouder word en dat daardoor de relatie gaat veranderen. Ook al ben je in je hoofd jong, voor een  verpleegkundige in opleiding zeg maar 18-19 jaar oud ben je gewoon een oude muts. 

De artsen die bijvoorbeeld zaalarts zijn, dus afgestudeerd als arts hopen nu dat ze mogen gaan specialiseren maar moeten wachten op een plaatsje.

ADHD

Als ze van het VWO komen zijn ze ongeveer 18/19 jaar oud, de studie geneeskunde is ongeveer 6 jaar als ze het snel doen, dan kun met 24/25 jaar al arts zijn. Voor mij zijn het echte broekies, snotneuzen zeiden ze vroeg tegen mij toen ik die leeftijd had

Maar ook de specialisten (specialiseren kost minimaal 5 jaar) zijn jonger en jonger en jij dus ouder en ouder. Het lijkt wel of de verschillen daardoor groter en groter worden, je lichamelijk verval, de zwaartekracht die zijn werk doet, je oogleden die voor je pupillen hangen en over je borsten maar niet te spreken.

Het brengt je terug naar je eigen jeugd jaren. Ik had zeker de wijsheid in pacht, en door de jaren heen heb ik nog meer geleerd 🙂

Als 18 jarige ging ik met nog 4 andere 18-19 jarige een week op zomerkamp met 35 kinderen. We vonden onszelf volwassen genoeg en verantwoordelijk genoeg, alhoewel sommige ouders ons ook zagen als snotneuzen die achter hun oren nog niet droog waren. En dat was natuurlijk ook zo. Het was nou ook niet dat we helemaal geen verantwoordelijkheid konden dragen. Maar als ik er nu op terugkijk zou ik het nu niet meer zo doen. Door je ervaringen goed of slecht is je perceptie ook veranderd. 

De verpleegkundige van nu, hebben zo hun verantwoordelijkheden, lijkt wel of ze meer verantwoordelijk zijn dan ik op hun leeftijd. Ik hing als jongvolwassenen aan elkaar van feesten en partijen en vooral leuke dingen doen, daar tussendoor je studie (en dat ging niet altijd goed). Nu hoor ik ze hier zeggen dat ze weinig leuke dingen doen omdat hun studie zo belangrijk is…

Ergens is dus de perceptie veranderd. Is het nu zo dat de jongeren van nu verantwoordelijker zijn of is mijn geheugen die me door ouderdom in de steek laat? Of was ik werkelijk verantwoordelijk maar ben ik dat vergeten?

Tja, het zijn broekies, jonkies en snotneuzen maar ik heb wel vertrouwen in hun expertise, in hun deskundigheid. Begin nu te twijfelen of ik nu volledige gehospitaliseerd ben of meer kan berusten…?

Hoe we het draaien of keren, ik heb wel vertrouwen in deze snotneuzen dat ze uiterste best doen het mij zo aangenaam mogelijk te maken, dat ze met hun kennis op zoek gaan naar oplossingen, in overleg met de oudere, maar soms wel jonge specialisten. De jeugd heeft de toekomst en ik kijk met Waldorf en Statler terug en hang ik over het balkon heen met mijn verhaal over vroeger….Het mopperen laat ik graag aan hun over.

Margriet

13 oktober 2021

0

Het is met toch wat.

Zoals iedereen langzamerhand wel weet is mijn gezondheid niet erg geweldig. De laatste tijd word ik geconfronteerd met een hele hoge glucosewaarden. Daar word je niet vrolijk van. Erg dorstig, voel me ook niet echt lekker. Moe en futloos. Maar een opname zie ik niet zitten en de arts gelukkig ook niet. Al weken zijn we aan het experimenteren, doe eens dit of doe eens dat. Maar mijn lichaam schijnt er wat vanaf te zijn en wil niet meewerken. Sinds net, (10.00 uur) ben ik voor 24 uur nuchter, kijken wat dat doet. Nu mag ik koffie, water én bouillon, dus dat ga ik wel redden.

Plaatjes Ziekenhuizen

De reguliere zorg wil men zoveel mogelijk op niveau houden, ook al is dat heel lastig. Veel gaat via de telefoon, wat niet altijd mijn sterkste kant is. Maar als ik weet dat ze bellen heb ik mijn ringleiding om en dan gaat het prima. Het blijft natuurlijk erg lastig allemaal.

Omdat ik me niet lekker voel ben ik al weken thuis, kom de deur hooguit uit om naar een arts te gaan of bloed te prikken. Ik leef dus in een bubbel maar vermaak mij prima met tekenen, Netflix en slapen. Vervelen komt dan ook niet in mijn woordenboek voor.

Corona 

De mensen in de zorg werken enorm hard om alles te regelen, kijken hoe ze de reguliere zorg op peil houden en ze spreken hun zorgen uit dat mensen de zorg mijden voor de angst om Corona te krijgen. Nu herken ik dit wel, ik maak me daar ook zorgen om, als je al niet gezond bent moet je natuurlijk geen Corona krijgen. 

Hoe anders was het geweest als er afgelopen zomer stappen waren gemaakt. Ziekenhuizen die leeg staan omtoveren tot Covid afdelingen bijvoorbeeld (hier in Waalwijk staat ook een nagenoeg leeg ziekenhuis) Artsen en verpleegkundige die daar werken, werken niet met andere zorgvragers of zorgverleners. Dan zou je het dus kunnen isoleren. Of  het leger, ze geven aan binnen no time IC units te kunnen opzetten, niet leuk en mooi natuurlijk maar wel functioneel. Maar helaas zijn er afgelopen zomer door de regering daar geen besluiten over genomen. 

Corona zit nu in de ziekenhuizen, het aantal zorgmedewerkers met Corona is hoog, er is nog meer druk ontstaan op degene die nog wél kunnen werken. De zorg had al een tekort aan medewerkers maar nu is het nijpend. Ik hoor al verhalen van verpleegkundige die extra diensten draaien. Maar ik verneem ook verhalen dat als men getest is, afwachtend de uitslag toch (moeten komen) werken. 

Jongeren, corona, puberbrein

Hoe komt het toch dat wij van die gematigde beslissingen nemen terwijl landen om ons heen niet schuwen om strengere maatregelen te nemen? Of zijn wij slimmer dan andere? Natuurlijk zijn er mensen niet met welke beslissingen dan ook eens, maar dat is in het buitenland ook zo. Natuurlijk zijn er mensen die vinden dat Covid niet de economie mag stilleggen, maar met al die hulp die nu gegeven worden blijven ook niet levensvatbare bedrijven bestaan, uit eindelijk gaan ze toch omvallen en  dan schuiven we het op Covid. Er zijn er zelfs die hele complottheorieën er op na houden. Van mij mag iedereen zijn mening hebben. Ik weet ook niet wat nu het beste is. Ik weet wel dat ik inmiddels veel mensen ken die besmet zijn met Corona, ook jonge mensen. De ene is minimaal ziek de andere wordt zelfs opgenomen of komt op de IC. Dat er een nare virus rondwaard is voor mij wel duidelijk. 

Ik kan me zo voorstellen dat de kwetsbare doelgroep ook hun verantwoording neemt. Zichzelf in een bubbel plaatst om zo ook andere de ruimte te geven te leven. Ik ben namelijk van mening dat de jeugd wel een hele grote verantwoording op hun schouders krijgt. 

Vanavond worden er weer wat nieuwe stappen gezet, opvallend hoe stil het is over mondkapjes trouwens, wel of niet verplicht?  We gaan het zien.

Ik weet wel dat ook ik een soort slachtoffer van het beleid en Corona ben. Als het goed geregeld was geweest, was ik allang weer een stuk beter, voor nu experimenteren we maar wat… en ook daar sta ik achter…. Ik moet toch wat.

Hoe lang gaat dit nog duren? Ik denk heel lang…jij?

Margriet

3 november 2020

0

Als je ouder wordt, word je milder…toch?

En hoe zit het dan met flexibiliteit?

Ik ben de laatste tijd wat te vinden geweest in het Elisabeth ziekenhuis. Niet voor mijn gezondheid maar om mee te werken aan filmpjes voor nieuw personeel en verandering van procedures voor alle medewerkers. Ik vond het echt heel leuk om te doen. Vooral het nadenken over het onderwerp, wat wil je kwijt, wat vind je er van, wat zijn de plannen en hoe gaan ze er mee om. Daar ligt mijn passie, nadenken over en meewerken aan. Ik heb het al vaak gezegd dat ik vind dat vele mensen in ziekenhuizen zo’n behulpzame instelling hebben, ook de mensen van P&O of afdeling Zorgadviseurs, kwaliteit en veiligheid.

Cartoon digital photo camera with big lens and flash on tripod. Vector icon.

Afgelopen maandag ging ik weer, op naar het Elisabeth ziekenhuis in Tilburg. Ik ben daar niet geheel enthousiast over de parkeermogelijkheden voor invalide dus ik ga op tijd zodat ik een plekje dicht bij de deur kan vinden. Warempel ik heb geluk en schuif zo een plaatsje in. Veel te vroeg maar ach, muziekje aan en wat wordfeuten op de telefoon. In een mooi liedje van Art Garfunkel hield de radio er mee op. Er bekroop me al een akelig gevoel, ik herkende het…toch niet een lege accu hé? Ik probeer de auto te starten…prrrr prrrr tok. Oh helaas de accu is leeg. Het overkomt me de laatste tijd el vaker. Zou de accu stuk zijn of trekt er iets ergens veel stroom?

Gelukkig ben ik tegenwoordig voorbereid, ik heb namelijk startkabels…. Dus app ik een Tilburg wonende broer of die misschien rond half drie mij kan helpen. Hij kan…pff wat een geluk. Na de opname brengen de 2 die mij opgenomen hebben op de film mij naar de auto. Ze zijn behulpzaam. Gelukkig komt er naast mij een plaatsje vrij en mijn broer gaat daar met de auto staan. Motorkappen open, startkabels in de aanslag en op internet opzoeken wat je moet doen… wat handig is dat internet toch.

Helaas werkt het niet. Dus zei een van de medewerkers, zal ik mijn auto halen die heeft een sterkere accu.  Na eventjes komt hij terug en wil in de open plaats naast mij rijden. Voor hem staat echter een meneer te loeren op dat plaatsje, de vrouwelijke medewerker loopt naar hem toe en legt de situatie uit. Of hij even ergens anders wil gaan staan dat ik geholpen kan worden… 

grandma!

Het was een wat oudere man…hij zei….heeft die auto dan een invalidekaart? Nee zei de medewerkster..hij gaat haar even helpen…. Nou dan mag hij daar niet staan en rijdt zo de parkeerhaven in. We waren met stomheid geslagen… nog een poging om het uit te leggen maar helaas meneer was niet te vermurwen. Hij schoof nog wel zijn auto een klein stukje op (nou nou) zodat we er bij konden…  en loopt zo weg….

Gelukkig ging het net maar ook deze poging slaagde niet. Dus een garage gebeld. Toen startte de motor wel… of we hebben het niet goed gedaan of de kabels zijn dun. In ieder geval heb ik er géén verstand van.

Het moraal…Als je ouder wordt, word je milder zegt men toch? Geldt dit ook voor flexibiliteit? Helaas niet. Want in dit geval was de flexibiliteit totaal verdwenen en was het een loden deur…. Ik hoop dat als ik toch nog wat ouder mag worden dat ik toch milder en flexibel blijf…mocht dat niet zo zijn, wil je me dan waarschuwen???? Trouwens…ik heb een nieuwe accu….

Margriet

17 sept 2020

2

In de hoofdrol (eindelijk)

Het gaat dan eindelijk gebeuren, de spots gericht op mij….soon coming up in your Cinema…met Margriet in de hoofdrol..

Bestand:In de hoofdrol titel3.jpg

Haha dat klinkt geweldig maar het is natuurlijk iets anders. Ik ben gevraagd om mee te werken aan een filmpje van pak hem beet 2 minuten. Het filmpje gaat bedoeld worden voor nieuwe medewerkers van het Elisabeth Tweesteden Ziekenhuis, (ETZ). Ten eerste voel ik me vereerd om mee te mogen werken aan een introductie van nieuwe medewerkers. Voor Corona deden ze het anders, maar ook nu is de creativiteit groot en wordt het op een andere manier opgelost. Ten tweede werk ik graag mee aan verandering en scholing.

Vanmiddag heb ik een gesprek gehad met een van de organisatoren van de Afdeling P&O. Wat is de bedoeling, wat wordt er van mij verwacht etc. je voorstellen en welke ziekt(en) heb je, wat zijn je ervaringen etc. En werd er nog gevraagd, wat zou er in moeten wat jij belangrijk vindt. 

Het wordt een soort interview en ik ga daarvoor ook nog in een bed liggen…allerlei shotjes worden er opgenomen om tot een kort filmpje te komen. Er is nog iemand die meewerkt, weet niet of ik die ga ontmoeten, maar zei ze, de hoofdrol is voor jou! Wat een eer.

heel veel kletsen Blond Amsterdam, High Tea, Bff, Haha, Vriendschap, Beste Vrienden, Schetsen, Etsen, Teksten

Het zal niet meevallen, met alleen vertellen wat ik mankeer kan ik makkelijk 2 minuten vol kletsen, want zoals een Brabander betaamt verpakken we dat graag. Maar ik denk dat ze de essentie er wel uit zullen halen. En anders moeten ze er maar flink op sturen.

Wat ik wel belangrijk vind is dat er op een bepaalde manier er uit komt dat ik zoveel respect heb voor de mensen die in een verzorgend beroep werken. Als ik weer eens op de afdeling interne lig zie ik genoeg waarvan mijn tenen krullen. Patiënten die totaal op zichzelf gericht zijn, het personeel (niet alleen de artsen of de verpleegkundige maar zelfs de voedingsassistentes. Schoonmaak en ook de medepatiënten etc.) niet makkelijk maken of soms grofweg onbeschoft benaderen. Eisen dit of dat en claimen de verpleegkundige of arts.

Ik vind dat lastig, laten we duidelijk zijn ik lig daar ook niet voor mijn lol, maar hoop er maar beter vandaan te komen dan dat ik er in ben gegaan, zelfs als ik flink ziek ben of pijn heb kies ik ervoor om mee te gaan met de flow. Je hebt namelijk een keuze… meegaan met de flow en het beste er van maken en hopen dat je snel weer thuis in je vertrouwde omgeving bent of… de dwarsligger zijn waardoor je het jezelf niet makkelijk maakt maar de ander ook niet. Ik snap dat niet iedereen de mogelijkheid heeft en als je glas je hele leven halfleeg is geweest wordt hij in een opname echt niet halfvol. Maar gewoon fatsoenlijke omgangsvormen voor verzorgende of mede patiënten mag je op zijn minst verwachten, en ik voeg daar het woordje respect graag toe.

AV_normen_waarden_rebelleren.jpg

Maar het gaat dus gebeuren, donderdag moet ik om 9 uur (dat wordt vroeg opstaan…pff) in de hal zijn waar ik word opgehaald (duimen dat er een invalidenplaatsje dicht bij de ingang te vinden is, maar dat is een andere blog) Rond het middaguur zijn we klaar met de opname, dan gaan zij plakken knippen en scheuren  en komt er hopelijk een filmpje uit die ze nu voor ogen hebben,

Ik wacht af, ik heb er gewoon erg veel zin in…..

Je kan nu nog een handtekening vragen, ze zijn nog gratis (lol)

Margriet

7 september 2020

0

soms zit je met een dilemma

Op de een of andere manier tref ik het wel met de kamergenoten in het ziekenhuis. Ooit naast een mevrouw gelegen die de boel op stelten zetten en maar schreeuwde dat de artsen en verpleegkundige geen verstand hadden. En dat zij gediscrimineerd werd, het was een Hollandse vrouw hoor

Americans for Limited Government ©2020 Creators.com A

Ooit op een kamer gelegen met racisten, die zichzelf als superieur ras beschouwde. De toenmalige lieve Antilliaanse of Surinaamse vrouw die koffie kwam brengen was doelwit. “ Eens kijken of dit zwartje in staat is om zwarte koffie te brengen zonder te knoeien”. Je snapt dat ik dus pissig werd. De Duitse verpleegkundige moest alles maar grondig doen en vooral de fietsen terug brengen etc etc. Ik kon ook niet aan de tafel erbij zitten de man legde daar demonstratief zijn been op…ik moest niet lachen om hun humor… Op de laatste dag heb ik er wat van gezegd, en werd het in alle toonaarde ontkent, één mevrouw zei, ach het is een grapje… De dietiste vroeg of het niet beter was om nog een dagje te blijven om de (nieuwe) sonde uit te proberen, ik zei…nee ik heb net ruzie gemaakt ik moet weg…

Gelukkig ook wel op kamers gelegen met normale mensen maar ik tref dus vaak de bijzondere mens.

Nu lig ik op een kamer waar eerst een vrouw lag die niet bijster slim was. Ze had voor het eerst suikerziekte maar dat begreep ze niet helemaal. Het voordeel was zeker dat deze vrouw een dosis humor had waardoor ik geregeld moest lachten. Het was een Jantje huilt, Jantje lacht mevrouw (Heet het dan Jantine?). De ene keer mistte ze haar hondje dan haar moedertje, dan had ze pijn en 2 minuten later was ze weer kiplekker….Ze zei op de vierde dag tegen haar kinderen, ik moet hier nog wel wat weekjes blijven, de volgende dag ging ze naar huis.

Nu heb ik een buurman, hij vloekt en hij tiert, ik leer nieuwe combinaties zelfs hele nieuwe scheldwoorden.. Nu probeer ikzelf zo min mogelijk te schelden en als ik het al doe is het meestal op mijzelf als ik iets verkeerd doe…maar dan zit het in de categorie “ Chips en verdorie” heel soms ontsnapt er een andere krachtterm maar dat is echt zelden. Hij heeft de bel ook gevonden en belt om de haverklap, hij vraagt dan niks maar zegt “ servet”. Of “rietje”. Of zegt “opruimen”. 

Deze man kan in één zin, diverse scheldwoorden gooien in allerlei combinaties, er zijn erbij, scheldwoorden dus, die mij rode oortjes geven. Iheb er wat van gezegd maar hij lacht het weg.

Tijdens het eten boert hij erop op los, terwijl hij met krachttermen aangeeft dat de verpleegster die net zijn brood gesneden heeft, een @#@#@muts is (censuur), of over zijn dochters die werken en niet zomaar kunnen komen @#$ stank voor dank dat @@@@volk

Gisteren zei een verpleegkundige tegen de man die de hele dag in bed ligt en die ze trachten te stimuleren, morgen eet u aan de tafel…ja maar zei hij, daar zit al een mevrouw, . De verpleegster zei… er staan meerdere stoelen dus morgen aan tafel. Ik kreeg de schrik te pakken, ik ga niet eten tegenover een boerende en scheldende man,,,, en gaf dat door aan de voedingsassistente…….

Spreekt uw kind al youtubes?

.

Vandaag is hij ziek, en moet hij braken en dat gun ik niemand, je bent hier om beter te worden en niet om zieker te worden. Maar ook dat braken gaat net als het boeren en schelden hard, heel hard….

Nu weet ik het niet meer, hoor ik hem nu liever schelden en boeren of braken?Ik kan niet kiezen…. Het goede nieuws is dat hij nog niet aan tafel heeft gezeten 🙂

Margriet

7 augustus 2020

3

Meneer Rutte?

Ik lig weer eens in het ziekenhuis voor een soort onderhoudsbeurtje. Niet ernstig ziek maar ter voorkoming van. Ik vermaak me wel hoor, teken en kleur wat en ben begonnen met handletteren, dat zijn sierletters maken…dat valt dan weer niet mee

Ik merk dat ik de gang van zaken op deze afdeling wel ken. In de vroege ochtend ontbijt en de controles, je bloeddruk, temperatuur etc. Ik steek al automatisch mijn arm uit voor de bloeddruk, verwijder mijn hoortoestel voor de temperatuur en geef mijn vinger voor de controle van de zuurstof, een beetje aangeleerd gedrag. Gisteren vertoonde ik echt gehospitaliseerd gedrag. De infusen moesten een schone lijn krijgen en de verpleegkundige opperde om dan even te gaan douchen zonder slangetjes, dus vrij van de paal die je overal mee naar toe sjouwt, Heerlijk gedoucht zonder de infuuslijnen en ook de sonde had ik afgekoppeld. Echt fijn.

Na het afdrogen kleed ik me aan.  Onderbroek aan en broek aan, BH en trui kunnen niet omdat daar de infuuslijnen eerst doorheen moeten. Ik bel voor hulp. De verpleegkundige vraagt, wat kan ik voor je doen? Ik zeg aankleden. Aan haar pretogen zag ik dat ik iets heel doms zei…er waren geen infuuslijnen dus ik kon mezelf aankleden. We moesten er hartelijk om lachen maar het schaamrood stond op mijn kaken.

Naast me op de kamer ligt een humoristische vrouw, die helaas naast allerlei beslommeringen ook nog een ontsteking in haar voet heeft. Lopen is geen optie. Dus heeft ze naast haar bed een po-stoel. Dat liep vanmorgen wat minder goed af…ze heeft diaree van de antibiotica en dat ruikt erg onfris…had ik net mijn ontbijtje voor mijn neus…. Daarnaast snurkt ze al van kinds af aan, en dat doet ze hard…ben ik blij dat ik slechthorend ben…ik heb er geen last van.

Tijdens de opname werken er diverse verpleegkundige die mij kennen ( Ik ben een BZG-er, een Bekende Ziekenhuis Ganger) en diverse die mij nog niet zo goed kennen. Het valt op dat ze allemaal lief zijn. Eigenlijk telt dat ook voor alle mensen die ons voorzien van een natje en een droogje. Er zit in dit team ook veel humor, en zoals je weet houd ik daar wel van.

Opvallend is dat eigenlijk bijna iedereen hard zie werken. Ze lopen letterlijk de benen onder hun billen vandaan, hebben tijd, tenminste dat maken ze, voor een praatje. Hoe later op de dag hoe meer tijd men heeft. Er ontstaan mooie gesprekken, hele mooie gesprekken. In december heb ik nog meegewerkt aan een symposium en daar herkennen degene die ik wat minder ken me weer van. Bijzonder dat zoiets is blijven hangen. Nu was de spreekster voor mij ook heel nadrukkelijk, ze was boos en teleurgesteld en vertelde dat met veel emotie, haar dochter deed daar nog een schepje bovenop. Ze had Addison en ervaarde de ziekte als een naar monster. En de artsen en verpleegkundige deden het allemaal niet goed. Ook ik heb Addisson (googelen) en vind dat ook niet echt feestelijk, ik herken me alleen niet in haar boosheid of haar mening over het zorgteam.

In de gesprekken komt vaak Corona als onderwerp naar voren. Ze, de medewerkers, hebben allemaal een extra beentje voor gezet, waren blij met het applaus en de aandacht die hun beroepsgroep eindelijk kreeg. Maar zeggen ze, het lijkt wel of de hype weer voorbij is. Mensen zitten weer hutje mutje op elkaar en gaan weer overal op vakantie, ze houden hun hart vast. Wat echt pijn doet is dat de beloning nog steeds onder de maat is. Ze zien andere bedrijven miljoenen en miljarden krijgen om het bedrijf boven water te houden, maar voor hen komt er mogelijk een kleine eenmalige bonus. 

We zijn niet meer in beeld, zei een van hen, we worden niet meer gezien.

Petitie voor de zorg

Vanuit mijn positie, opgenomen in het ziekenhuis zie ik het wel, hele hardwerkende mensen die het beste voor hebben met hun patiënten, die hun hart geven om het zo goed mogelijk te doen…Meneer Rutte een kleine percentage verhoging moet toch kunnen? Ik weet het de zorgkosten rijzen de pan uit, maar wellicht kan er eens goed gekeken worden naar de organisatie structuur,.. want er zitten duren mensen veel te verzinnen war het niet altijd een verbetering is.

Margriet

3 augustus 2020

2

Een verhaal met een staartje

aba5b97d1f35655a140ab23474fe2a9eWat hij in zijn kop heeft, heeft hij niet in zijn kont, in je blote kont geboren worden, hij heeft stront aan zijn kont…zomaar wat uitspraken die met het woordje kont te maken hebben.

Vorige week zat ik op de wc en had ontlasting (nader te noemen poep) iets wat de meeste van ons dagelijks doen. Ik ook. Ondanks dat ik wat harde poep heb door gebruik van pijnstillers lukt het me wel. Maar vorige week had ik ineens iets uit mijn kont hangen.

Niet iets gewoons, nee het was dun, voelde als een slangetje…zonder einde, het stak echt uit mijn anus.

Het was zeker geen ringworm want dan was ik vast veel afgevallen, maar ineens ging er een lampje branden… het was mijn sonde.

Sinds 3 december vorig jaar heb ik een buiksonde die via de maag in mijn dunne darm ligt.. Dus niet langer in mijn neus…maar het kon toch niet zo zijn dat die sonde door mijn dikke darm naar buiten komt? Een dikke darm is ongeveer 6 meter lang…..

Ik voelde weer, en wist het zeker, een 0,5 meter sonde kwam door mijn anus naar buiten , ik had dus een staartje.

Ik moest die dag naar een werkbijeenkomst (vrijwillig) dus pakte een schaar, en knipte het af. Er stak nog een klein stukje uit, maar het kon er zo mee door. Ik heb direct contact gezocht met het ziekenhuis en werd later terug gebeld.

Het kon niet…want een sonde is maar 1 meter lang. De sonde zat gewoon in mijn buik, wat is er dan gebeurd? De sonde is een slangetje van een doorsnede van denk ik 0,5 cm. In dat slangetje zit een dun slangetje van een doorsnee van ongeveer 0,3 cm. En dat laatste slangetje ligt in de dunne darm en dat was schijnbaar losgeschoten.

Maar vervolgde de MDL verpleegkundige, het kan echt haast niet, heeft u er een foto van? Nou maak ik best graag foto’s maar van mijn poep met een slangetje liever niet… nee dus.

Ze begon toch wel spannend te praten, want wat als die sonde ergens bleef haken, hij moest er wel uit…ik kreeg even de zenuwen terwijl ik tot dan toe er wat lacherig over deed. Ze ging overleggen want er moest een nieuwe sonde in en wat als die oude een stuk bleef zitten.

Later in de middag belde ze, het kwam eigenlijk nooit voor, de artsen had ze het ook gevraagd, maar ze zou de leverancier gaan bellen. Het geruststellende was dat de sonde er vanzelf uitkomt pfff..een opluchting. Ik meldde haar dat mijn maag slecht ledigt en ik 3 dagen helder vloeibaar moet voordat de sonde er weer in kan… ze ging aan de slag. Wel zei me me, het gebeurd nooit maar wél weer bij u! Tja ik weet ook niet waarom het bij mij wel gebeurd en bij een ander niet…een maandagmorgen monster?

Ondertussen ook contact gelegd met de diëtiste, die vroeg, ben je niet ziek geweest van de week, ik zei, ja heel de week misselijk maar ik dacht dat ik de griep kreeg….. nee dat komt door de sonde, die loopt nu in je maag. Dus zet de sonde maar uit.  Ga maar wat helder vloeibaar eten…kippensoep of zo…Natuurlijk moest zij ook hard lachen en een collega op de achtergrond had het ook al gehoord. Ook een arts benaderd in verband met de medicatie, die zei…u bent het gesprek van de dag hoor..maar wéér bij u, verdorie….Tja ik ben denk ik een geluksvogel, snel een staatslot kopen.

Vandaag is er een nieuwe sonde geplaatst. Op de voorbereidingskamer was het verhaal al bekend, misschien moet u uw naam veranderen, het overkomt u weer….ook de leverancier had gezegd dat het bijna tot nooit voorkomt, in ieder geval ze hadden het niet eerder vernomen….

De arts moest ook lachen, meestal komt de sonde er via de buik eruit zei ze, maar bij u via uw kont….wat moet dat raar geweest zijn…Ik zie u al lopen met een slangetje uit uw anus,,, ze had er lol in samen met de rest van de aanwezige,  lachend kreeg ik mijn roesje….er zit weer een nieuwe in, ik word weer gevoed..gelukkig want de heldere kippensoep komt me na 3,5 dag mijn neus wel uit…. Hopelijk blijft deze wat langer op zijn plaats, en zal ik me voortaan niet meer Margriet noemen maar Engelientje of zo…dat komt wel lief over.

Engelientje

9 februari 2020

10

Maak een website of blog op WordPress.com

Omhoog ↑

%d bloggers liken dit: