Zoals bekend lig ik weer in het ziekenhuis. De begeleiding is goed, soms wat traag, maar dat heb je als jij harder wil gaan dan andere… De verpleegkundigen zijn attent en accuraat.
Elke dag huppelt er een afdelingsarts binnen, hij of zij komt je bezoeken en heeft net voor het bezoek informatie ingewonnen bij de verpleegkundige. Hier is het niet telkens dezelfde zaalarts, wat ikzelf wat onrustig vind. Met die afdelingsarts die onder auspiciën van een specialist werkt bespreek je de gang van zaken en hoe nu verder. Soms komt de specialist je nog bezoeken om nog alles goed op een rijtje te zetten. Helemaal duidelijk zo, alles in het belang van beter worden en naar huis.
Maar één keer per week komt de witte brigade. Dan zijn er specialisten, zaalartsen, arts-assistenten co-assistenten en allerlei andere die het schijnbaar interessant vinden.
Voor het bezoek aan jou, zitten ze samen ergens in een, naar ik denk grote kamer, anders passen ze er niet in, En bespreken daar de patiënten die opgenomen zijn. Dus ook ik als patiënt.
Ze gaan brainstormen en kijken wat goed voor jou is, dat doen ze zorgvuldig en staan open voor suggesties van andere aanwezigen. En alles om tot doel een goed behandelplan te hebben. Men leert hiervan en het dossier wordt letterlijk bekeken. Omdat het ETZ ook nog een opleidingsziekenhuis is, is dit volkomen begrijpelijk.
Alleen ik ben daar niet bij, aan de ene kant begrijpelijk want informatie kan je ook diep raken, aan de andere kant vind ik dat ik daar moet zitten. Ik begrijp de overweging wel maar de info die ze krijgen is altijd “tweede hands” van mij naar de verpleegkundige en dan naar de arts. Daarbij betrap ik me erop dat ik niet alles vertel omdat het eigenlijk al zo lang is.
Maar goed ze zitten in die grote kamer over jou en andere mede patiënten te brainstormen en dan komt het moment dat ze naar je toekomen. Dat is een invasie. Er komen diverse witte jassen van verschillende pluimage en soort binnen. Soms doet de afdelingsarts het woord soms de internist en de meeste staren je aan. Er komt een soort conversatie op gang over hetgeen men bedacht heeft. De een praat en soms valt de ander bij. En jij antwoord op de vragen. Zo krijg je in ieder geval het gevoel dat je mee mag beslissen. Zo van, ik doe het wel of niet. Nu ga ik meestal wel mee in de overweging alleen ga ik niet altijd meer mee in de onderzoeken. Als je alle info hebt gehad verdwijnen ze uit je kamer en duizelt je hoofd nog een beetje na. Op de gang praten ze dan wéér over je, schijnbaar geheim of wellicht hebben ze het over het leertraject en ben ik achterdochtig…
In een klinische les op internet heb ik gelezen dat het doorvragen erg belangrijk is. En dat de aanwezigen daar het meeste van leren. Want zegt men in die klinische les, de grote visite is goed voor patiënt en alle aanwezige. De patiënt wordt uitgebreid besproken en een plan wordt gemaakt in zijn of haar voordeel. En de aanwezige leren van het traject en de diverse vormen van communicatie. Ze hebben hun expertise in kunnen brengen en hebben samen het behandelplan bedacht.
Dat de patiënt erg geïntimideerd kan zijn lees ik nergens. Ik kan me zo voorstellen dat sommige volledig dicht klappen. Ik niet, ik kijk al die mensen ook nog even aan. Maar toch? Als ze weg zijn komen eigenlijk de meeste vragen, je heb toch heel wat info gehad en zij zaten al in jouw dossier hè, en jij hebt niet meegedaan. Dus ook niet de brainstormronde naar behandelplan. Je staat eigenlijk 1-0 achter. Ondanks dat ze zeker hun best doen jou in hun gedachtengang mee te nemen.
Ik heb vaker op een meerpersoonskamer gelegen (ik lig nu op een eenpersoonskamer, heerlijk) en dan is je privacy ver te zoeken, sowieso bij elk bezoek van een arts, verpleegkundige diëtiste , je bezoek etc. Of wat te denken als ze je gaan wegen en de vele kilo’s doorgeven.
Maar met de grote visite hoor jij ook wat er tegen de ander gezegd wordt, en ik wil dat helemaal niet horen.
Maar goed, hoe dan anders? Immers is het leerzaam voor de aanwezige, ook jij als patiënt hebt er voordelen van. Hoe zou je privacy beter gewaarborgd kunnen worden? Hoe zou het minder intimiderend kunnen?
Op een eenpersoonskamer is je privacy enigszins gewaarborgd op een meerpersoonskamer niet. Is het een idee om niet de arts en gevolg naar de kamer te laten gaan maar de patiënt naar de arts(en) te laten gaan? Maar dan is de schok van al die mensen nog steeds erg groot. Je wilt als arts toch de juiste info van een patiënt krijgen in plaats van een ja en nee omdat hij of zij zo geïmponeerd is?
Misschien moet er een soort online bijeenkomst zijn, nu we zo gewend zijn geraakt aan teams etc. De arts en arts assistent bezoeken je of ontvangen je in een spreekkamer en er is een camera die het opneemt en live doorzend? De andere kunnen die dan live zien en toch hun leer voordeel doen? Immers staan ze je tijdens het gesprek alleen maar aan te staren.
Men zal in ieder geval minder geïmponeerd zijn, hoop ik Maar of dit de oplossing is? Wellicht heb jij nog een idee?
Margriet
24 oktober 2021
Margriet's Blogs 
Geef een reactie