Zittend achter mijn laptop komt er een nieuwe kamergenoot. Het eerste wat ze tegen me zegt is, ” ik

ben niet zo moeilijk”. Ik knikte haar vriendelijk toe. Ik had natuurlijk ook geluk gehad, ik heb een

paar dagen alleen gelegen. De televisie moest weer op stil, en de solo-apparatuur is weer aangesloten. Ik krijg het geluid nu rechtstreeks in mijn hoortoestellen. Nadeel is dat de omgevingsgeluiden dan weg zijn, dus het is de TV en ik. Wel zo rustig maar ook wat a-sociaal, want ik reageer niet op de omgeving en die snappen er waarschijnlijk niks meer van.

Maar goed. De verpleegkundige die haar komt opnemen krijgt het te verduren. De medicatie is niet goed overgenomen. Ze zegt het op een bozige manier, maar ik ga er van uit dat ze dat zo niet bedoeld. Het zal de stress zijn. De maaltijden worden opgenomen en eigenlijk geeft mevrouw al direct aan dat het “eten hier niet te vreten is” dat was bij haar vorige opname drie jaar geleden ook. (?) Ze knijpt haar neus direct dicht. De voedingsassistent geeft aan dat ze eten van thuis mee mag laten brengen maar dat opwarmen niet mogelijk is…Dat vindt ze helemaal een achterlijk idee. Ach denk ik…het zal de stress wel zijn. Haar manier van communiceren is nogal dwingend, hard en direct. Misschien schrik ik daar zo van…

De nacht is voor haar goed verlopen, alhoewel ze me verzekerde “geen oog dicht te doen” snurkte ze er aardig op los. Fijn voor haar, want ondanks dat ze communicatief niet zo vaardig is, is wel ziek! ze is hier niet voor niets. Bij het ontbijt bleek het niet goed te zijn en dat kabbelt zo de hele dag een beetje door. Ze vertelt erg veel over haarzelf, en ze wil alsmaar vertellen hoe erg wat is geweest wanneer het zo is geweest en wat ze allemaal heeft. Het lijkt een beetje op een wedstrijdje. Gelukkig vraagt ze niet wat ik hier doe…

Gedurende de dag kom ik er steeds meer achter dat ze echt de kwaadste niet is, haar manier van communiceren is wat rottig.

In de nieuwere ziekenhuizen zijn tegenwoordig vaak veel éénpersoonskamers. Het blijkt dat mensen veel sneller opknappen en dat scheelt de zorg erg veel geld.

Persoonlijk ben ik dus vóór een ziekenhuis met heel veel éénpersoonskamers. Maar in het ETZ Tweesteden is dat niet zo. Ik ben hier al blij dat ik op een tweepersoonskamer terecht kom en niet op een vierpersoonskamer.

Maar vandaag kreeg ik een tip, en na wat nadenken heb ik het uitgewerkt. Wat zou het zijn dat de dagen die je in het ziekenhuis ligt soort bonuspunten krijgt. Per dag, zeg maar, 20 punten. Met die bonuspunten kun je privileges opbouwen. voor 400 punten krijg je 5 dagen lang een éénpersoonskamer, voor 300 punten een speciaal voor jou gemaakte maaltijd op bestelling voor 4 dagen. Voor 200 punten komt je favoriete verpleegkundige je verzorgen (dat wordt moeilijk kiezen) Voor 100 punten krijg je koffie uit de automaat (en die privilege heb ik al gewonnen) voor 50 punten mag het bezoek een half uur eerder komen of langer blijven. Etc. etc.etc. Uiteraard is de prijzenpot aan te vullen met allerlei andere ideeën… (lijkt me wel leuk als de verpleging hier dansend en zingend binnenkomt) en wellicht is het leuk om er per week een bonus in te gooien, bijvoorbeeld deze week in de reclame koffie uit de automaat 20 punten….

Ik zie het wel zitten, want ondanks dat mijn buurvrouw best mee valt, een beetje narcistisch en wellicht onhandig in de communicatie, is ze vooral onzeker en bang.

Margriet

20 maart 2019

pieppieppiep,…. ik word wakker van iemand die aan mijn arm zit, infuus gesneuveld. Hij zat er nog maar net in. De verpleegkundige doet een verwoede poging maar het mag niet baten. Er wordt iemand gehaald van de SEH , ook bij haar lukt het niet. Dan maar een telefoontje naar de IC… ook dat mag niet baten.de verpleegkundige doet nog wat pogingen, helaas. Overleg met de dienstdoende arts maakt dat we moeten wachten tot 8 uur…..tussendoor bloedprikken en hopen dat het goed gaat…. Ik wacht maar af, een andere rol heb ik niet.

Maar ik ben inmiddels wel 63 jaar geworden. De kamer is door de verpleegkundige vrolijk versierd, echt heel feestelijk. 63 jaar, dat had ik 5 jaar geleden niet gedacht. Mijn eerste prognose was echt belabberd, 3 maanden tot een jaar, misschien 1,5. Dat verandert na de operatie die tegen alle verwachting is uitgevoerd naar 10% leeft nog na 5 jaar, de meeste overlijden de eerste 2 jaar. Ik hoor dus bij de 10%! En een simpele rekensom leert mij dat er dus echt mensen langer moeten leven om aan die 10% te komen, daar ga ik voor.

Hier zit ik dan in mijn bed, versiert, gewoon 63 jaar geworden. Het voelt bijzonder en natuurlijk kijk je even om. Natuurlijk weet je dat je 5 jaar geleden een actief sportende vrouw was die mega veel kilo’s was kwijtgeraakt met dieet en beweging. Volop in het leven, andere baan in het vooruitzicht. En ineens DE diagnose die je leven op de kop zet.

Natuurlijk kijk je vooruit op deze dag. Je hebt de twijfel, weet niet hoe lang je nog blijven mag en wat er allemaal op je pad gaat komen. Maar stiekem denk ik dat ik 65 jaar mee ga maken, of ik nog mag profiteren van mijn pensioen is echt te ver weg om over na te denken.

Wel ga ik er vanuit dat de komende maanden met wat mooi zonnig weer mijn leven er weer aangenaam uitziet. Zie mijzelf in de tuin zitten, onder de luifel met Manu de poes in mijn buurt. Ga lekker wat BBQ.s organiseren omdat ik samen eten , vooral buiten, zo super leuk vindt met mensen die dichtbij mij staan. Ik hoop dat veel mensen op de koffie of thee komen in mijn tuin, die over paar maanden volledig in bloei staat. Ik heb er zin in.

Vandaag 63 jaar, geloof niet dat ik eerder jarig ben geweest in een ziekenhuis, op mijn telefoon komen de felicitaties binnen. Het voelt feestelijk. Ja 63 jaar en ik ben er super blij mee, weet nog dat ik mijn 50ste niet wilde vieren, voelde zoveel druk om dat wel te moeten doen. Nu vier ik alles wat mogelijk is, pluk ik de dag en vind ik 63 ineens goed klinken, kijk ik niet meer om naar mijn jeugd of de jaren er na, nee gewoon nu. Geen “reservetijd” zoals sommige dat noemen maar gewoon “mijn” tijd. Geen strijd aan het leveren, wat sommige zeggen. ( waar zou je tegen moeten strijden, je hebt geluk of niet) maar gewoon leven. Misschien iets meer dan wat ik van te voren deed, maar zeker intensiever. Ik kan echt genieten van de kleinste dingen… ik ben een gelukkig mens.

Margriet

9 april en 63 jaar geworden,

Met vriendelijke groeten,

Margriet van Loon

HTTP://margrietvanloon.blog

Verstuurd vanaf mijn iPhone X

Rugzak

Iedereen wordt wel eens gewaarschuwd dat een rugzak niet altijd handig is. Tenminste, heel handig om spullen in te doen. Meer dan handig zelfs. Alhoewel een rugzak met heel veel spullen ook weer heel onhandig is. Wat ook handig is dat je een rugzak op je rug hangt en je handen vrij zijn voor andere dingen. Je kan hem ook nonchalant over één schouder hangen. Dus een rugzak kan heel handig zijn. Maar als je op vakantie gaat of een stedentrip gaat dan is een rugzak heel handig om veel spulletjes mee te nemen maar ook heel handig voor mensen om ongemerkt er wat uit te halen. Daarom zie je vaak toeristen met een rugzak op hun buik. Dan wordt de rugzak dus een buikzak.

Nu heb ik ook een rugzak. Meestal sjouw ik dat ding aan een hand mee, of zet ik hem bijvoorbeeld naast me neer. Soms draag ik hem op mijn rug, zoals vandaag bij de EMTE… Ik zit er ook min of meer aan vast aan mijn rugzak. Uit mijn rugzak komt een slangetje en dat gaat na een tijdje mijn neus in en via mijn maag mijn dunne darm in. In de rugzak zit dus de voeding en een pomp! Meer zit er niet in…

Wat zal dat meisje dat achter mij bij de kassa toch gebaald hebben toen ze na zoveel moeite van stiekem de rits open had gemaakt en erachter kwam dat er dus DAT in de rugzak zat…😂

Buurttop

Bij de gemeente Waalwijk was vanavond de eerste Buurtop. Je kon kiezen uit diverse onderdelen om mee te discussiëren. Helaas was het niet mogelijk je vooraf aan te melden voor het onderwerp van je keuze dus ik ben maar op tijd gegaan. Ik wilde graag bij “ zorg”. Ik was gelukkig op tijd . We mochten aan een net gedekte tafel gaan zitten en er was een pop-up restaurant georganiseerd… heel leuk allemaal. Tussendoor werd er wat vertelt over succes van bewoners, succes moet je vieren natuurlijk. Er werd aan tafel flink gepraat met elkaar over diverse spontane onderwerpen. 

Na de maaltijd ( een enorm stuk lasagne , die heb ik voorbij laten gaan, salade en een toetje) eindelijk in gesprek over het onderwerp. 

Ik zat bij de groep Waalwijk zorgt goed voor haar inwoners. Dit kan je breed interpeteren. Burenhulp, buurtcomités verenigingen etc. Maar ook, hoe toegankelijk is Waalwijk, omgeving, wijk, zorgverleners en gemeente… dus heel breed! 

Successen moet je vieren dus enkele aanwezigen konden met trots vertellen over hun succes. Vooral de senioren konden dit goed onder woorden brengen, een meneer uit de Vrijhoeve met als functie

 “de speeltuin opa”, Zanddonk United etc. De succes werden gevierd. 

Was dat de bedoeling? Niet helemaal maar er kwam een gemeenschappelijke deler uit…ontmoeten werd als belangrijk aangemerkt! Langzamerhand werd het onderwerp wat uitgebreid…de buurman waar jij je zorgen over maakt, het missen van een “groen” plein met biologisch eten, etc… ik heb echt heel lang gewacht…maar uiteindelijk heb ik mijn kans gegrepen… zorgen wij goed voor elkaar? En wat doet de gemeente? De WMO? Uitgaande van eigen kracht? Wat doe je dan als de mensen de kracht ( even) niet hebben? De competentie missen? Ik heb een stuk van mijn ervaringsverhaal verteld. Hoe kan het anders? We missen de bewegwijzering in Waalwijk. Als je om hulp vraagt ( en dat is al heel wat) en je loopt tegen een oerwoud van regeltjes en wetjes aan dan haak je af…tenminste ik deed dat, gelukkig heb ik een familielid die het doorzette… maar wat doen andere mensen dan? 

Als ervaringsdeskundige hoor ik steeds meer verhalen dat mensen afhaken en geen hulp meer vragen aan de WMO.. en dat natuurlijk niet de bedoeling zijn. 

De  gemeentesecretaris Jan Lagendijk vroeg of ik mensen niet kon helpen de route te wijzen…mijn antwoord was negatief…mijn traject is van bezwaar naar bezwaar gegaan…ook ik zou de route niet weten….daarnaast hoor ik verhalen over keukentafelgesprekken die als denigrerend ervaren worden…er is ook sprake van een machtsverhouding in zo’n gesprek….ik mis de bewegwijzering…ik mis maatwerk ….afijn de gemeentesecretaris  gaat me stalken over dit onderwerp…kom maar op!

Dit onderwerp werd begeleid door dhr. Cools van Casade en een man van Contour de Twern…

Helaas was er geen terugkoppeling van de andere groepen en daar ben ik wél nieuwsgierig naar!

Na afloop nog even met wat mensen gesproken, en werd bedankt voor mijn inbreng…. Pfff hoop dat er een vervolg op komt…maar moet zeggen dat ik het erg leuk vond de opzet…voor mij hoeft het eten niet, maar de gesprekken wel… goed initiatief van de gemeente Waalwijk 

Borstonderzoek

Als je boven de 50 bent mag je elke tweede jaar naar de tietenpletteraar. Ik kan er geen eleganter woord voor vinden. Je borsten worden letterlijk geplet om een foto te maken. De mensen die er werken moeten gokken hoe ver de pletteraar op de borst drukt. Ik heb net gelezen dat het wel 20 kilo kan zijn. Ik vind het echt een walgelijk onderzoek. 

Ik ga wel, want om nu óók borstkanker te krijgen is nou niet mijn wens,

Nu hangt er in “ de bus” ook een brief over ontwikkelingen die er zijn om dit onderzoek wat vrouwvriendelijker te laten zijn.  Er zijn al methodes met nano informatie, er is een onderzoek om met paddels te werken wat pijnloos zou zijn. Maar eindigt de brief, er gaan nog heel wat jaren over eer we dit in gebruik wordt genomen.

 Ik denk dat het mannen zijn die er over beslissen, vrouwen die dit onderzoek kennen zouden er vaart achter zetten… zou het helpen om mannen te verplichten met hun penis onder de tietenpletteraar te gaan? Denk dat al het geld moeite en onderzoek in een super versnelling zou komen. 🤭

Nieuwe Muppetshow?

Ik heb een nieuwe uitgaansgelegenheid gevonden.. Eigenlijk wist ik dat al veel langer maar vanmorgen dacht ik…jee dit is leuk! Het grootste nadeel van deze Muppetshow is dat er geen drinken wordt geserveerd, niet eens een kopje koffie… dus de volgende keer maar een thermoskan meenemen gevuld met….

Ik kom er al heel lang en eigenlijk ook heel vaak. Meestal weet ik een stoel te bemachtigen om de show te aanschouwen… soms moet ik even wachten. Als ik aan de beurt ben geef ik mijn informatie aan een lieve jongedame en ga snel weer zitten. Ik wil weer niks missen. 

Ondertussen aanschouw ik de show. Telkens komen er nieuwe bezoekers bij die kijken vaak wat onbehouwen, zeker als het druk is rond… de slimmerik vraagt…wie is de laatste ? En als men het weet gaat de persoon in de rusthouding. Maar de meeste kijken met argusogen om hun heen…als er maar niemand voor gaat…. En als ze dan eenmaal een plaats bij de balie hebben bemachtigd blijven ze daar staan. Een blik in hun ogen van “ knappe jongen die mij hier wegkrijgt” . Er zijn meer mensen achter de balie dan dat er balie plaatsen zijn… ze hebben een streep op de grond getrokken om zo de privacy te waarborgen… maar nee, ik sta aan de balie en ga niet weg.

Een lieve medewerkster vraagt, wie is er aan de beurt? Direct gaan alle ogen de rij af, kijkend of de juiste wel aan de beurt is. Maar de balies zijn vol, dus de medewerkster vraagt, mag deze meneer er bij?  Morrend schuift de persoon een stukje op…nee geen stap achter de lijn, nee Dat kan niet. Want dit is MIJN plaats. Weg privacy…  ik aanschouw en ik glimlach… zonder koffie of wat dan ook. De sociale mensen kijken mij aan…bent u niet aan de beurt? Nee ik zit in de wachtmodus antwoord ik.

Naast me schuift een mevrouw aan die stinkt…ja sorry dat ik dat zo direct schrijf maar wat stinkt die mevrouw..ik schuif een beetje op en neer , opstaan elders gaan zitten is geen optie….pfff ik wilde dat ze opschieten…mevrouw is aan de beurt…ze staat op en gaat bij de balie staan. Het is ook een “ ik sta en ga niet weg persoon”. Gelukkig voor mij….

Wie is de volgende? Vraagt een vriendelijke stem, een man gaat naar voren, terwijl ondertussen de man wordt geobserveerd door de rest of hij wel aan de beurt is… het is goed,.,hij mag. 

Mag deze meneer er even bij? Vraagt de vriendelijke stem aan de stinkende vrouw…morrend schuift ze 30 cm naar links…

Ik dacht..arme man, naast stinkende vrouw. Ineens wordt mijn aandacht weggetrokken door een stemverheffing   Er is een vrouw het ergens niet mee eens. De medewerkster blijft vriendelijk uitleggen maar er wordt geen genoegen mee genomen… ik zet mezelf nog eens in de stoel. De stem gaat harder en harder en ze wordt onbeschofter..benieuwd hoe het zich gast vervolgen kijk ik gespannen toe. 

Ineens hoor ik een stem mijn naam roepen “ mevrouw van Loon, uw bestelling is klaar”. Ik sta op, gelukkig een andere balie dan bij de stinkende mevrouw… dit mag in de ijskast en dit zijn de herhaalrecepten …ik wens de dames een fijne dag, neem de tas vol met medicatie mee… en ga naar huis…op naar de koffie..het was weer een vermakelijke bijeenkomst. Binnenkort ga ik wéér!

Je lijkt op je dier zeggen ze toch?
Waarom dat ze dat zeggen weet ik niet, kan natuurlijk ook zo zijn dat het dier op jou lijkt en dat je het daarom hebt uitgekozen? Ik laat het maar in het midden en ga voor de kreet dat JIJ op je dier lijkt.
Ik heb in totaal 5 poezenbeesten in mijn leven gehad terwijl ik niet thuis woonde of op kamers. Ze zijn allemaal relatief oud geworden..hopelijk zegt dat dan ook wat van mij.
Als eerste was daar Yuria…..
Zij heette eerst Yuri Andropov maak bleek achteraf toch een meisje te zijn. Een zachtaardige poes, die eigenlijk altijd lief was… mmm. En ik dat ook? Zachtaardig soms en lief ook…
Een week later kwam Winnie Mandela… totdat Winnie ineens hele rare dingen ging doen met haar personeel werd Winnie Mandela ineens Winnie de Poeh…het was een knuffelbeest…over haar later wat meer.
Omdat Winnie , later meer dus, niet zo oud zou worden kwam Putri erbij. Maleis voor prinses. Putri bleek een soort berggeit te zijn waarvoor de hoogste kasten niet te hoog waren, Putri hield van knuffelen maar niet te veel poespas daarbij. putri was ook zeer lief… en haar naam paste ze zeer goed. Ik herken dat niet te veel poespas zeker wel….
Omdat Winnie overleed, dadelijk meer, en Yuria toch wel een heel oud dametje van 20 was kon Putri haar niet echt met rust laten. Dus kwam Badutje bij ons wonen. Een lapjes kat die heel eigenzinnig was ( herkenbaar) zeer aanhankelijk, lief en als het moest haar mannetje kon staan…een jaar geleden joeg ze nog een hele grote kater uit haar tuin…Badutje kon echt heimwee naar mij hebben, en ik miste haar ook als ik weer in het ziekenhuis Lag… Badutje en ik hadden een echte vriendschap..ik kan ook mijn mannetje staan, dat kon zij ook.
Putri ging dood van ouderdom en ik was ook niet erg fit dus er kwam geen nieuwe poezebeest in huis.
Na enkele maanden bleek ik toch wel een poes te missen en kwam Manu ( Maleis voor lief, zacht eerlijk) Manu is een knuffelpoes, rechtlijnig, weet wat ze wil maar heeft respect voor regelen…herkenbaar…. Nu terug naar Winnie…Winnie was zeer lief, liep geregeld met haar tong uit haar mond, de druppels vielen van haar tong af..kwijl dus… Als ze ergens op wilde springen sprong ze ertegen aan, of er over heen, zelden ging het in een keer goed, een beetje sloom en kon geen vlieg vangen…Winnie was een poes met beperkingen, ze had het downsyndroom…. Maar wat zegt dat nu over mij?