Ik ben niet zo moeilijk…..

Zittend achter mijn laptop komt er een nieuwe kamergenoot. Het eerste wat ze tegen me zegt is, ” ik

ben niet zo moeilijk”. Ik knikte haar vriendelijk toe. Ik had natuurlijk ook geluk gehad, ik heb een

paar dagen alleen gelegen. De televisie moest weer op stil, en de solo-apparatuur is weer aangesloten. Ik krijg het geluid nu rechtstreeks in mijn hoortoestellen. Nadeel is dat de omgevingsgeluiden dan weg zijn, dus het is de TV en ik. Wel zo rustig maar ook wat a-sociaal, want ik reageer niet op de omgeving en die snappen er waarschijnlijk niks meer van.

Maar goed. De verpleegkundige die haar komt opnemen krijgt het te verduren. De medicatie is niet goed overgenomen. Ze zegt het op een bozige manier, maar ik ga er van uit dat ze dat zo niet bedoeld. Het zal de stress zijn. De maaltijden worden opgenomen en eigenlijk geeft mevrouw al direct aan dat het “eten hier niet te vreten is” dat was bij haar vorige opname drie jaar geleden ook. (?) Ze knijpt haar neus direct dicht. De voedingsassistent geeft aan dat ze eten van thuis mee mag laten brengen maar dat opwarmen niet mogelijk is…Dat vindt ze helemaal een achterlijk idee. Ach denk ik…het zal de stress wel zijn. Haar manier van communiceren is nogal dwingend, hard en direct. Misschien schrik ik daar zo van…

De nacht is voor haar goed verlopen, alhoewel ze me verzekerde “geen oog dicht te doen” snurkte ze er aardig op los. Fijn voor haar, want ondanks dat ze communicatief niet zo vaardig is, is wel ziek! ze is hier niet voor niets. Bij het ontbijt bleek het niet goed te zijn en dat kabbelt zo de hele dag een beetje door. Ze vertelt erg veel over haarzelf, en ze wil alsmaar vertellen hoe erg wat is geweest wanneer het zo is geweest en wat ze allemaal heeft. Het lijkt een beetje op een wedstrijdje. Gelukkig vraagt ze niet wat ik hier doe…

Gedurende de dag kom ik er steeds meer achter dat ze echt de kwaadste niet is, haar manier van communiceren is wat rottig.

In de nieuwere ziekenhuizen zijn tegenwoordig vaak veel éénpersoonskamers. Het blijkt dat mensen veel sneller opknappen en dat scheelt de zorg erg veel geld.

Persoonlijk ben ik dus vóór een ziekenhuis met heel veel éénpersoonskamers. Maar in het ETZ Tweesteden is dat niet zo. Ik ben hier al blij dat ik op een tweepersoonskamer terecht kom en niet op een vierpersoonskamer.

Maar vandaag kreeg ik een tip, en na wat nadenken heb ik het uitgewerkt. Wat zou het zijn dat de dagen die je in het ziekenhuis ligt soort bonuspunten krijgt. Per dag, zeg maar, 20 punten. Met die bonuspunten kun je privileges opbouwen. voor 400 punten krijg je 5 dagen lang een éénpersoonskamer, voor 300 punten een speciaal voor jou gemaakte maaltijd op bestelling voor 4 dagen. Voor 200 punten komt je favoriete verpleegkundige je verzorgen (dat wordt moeilijk kiezen) Voor 100 punten krijg je koffie uit de automaat (en die privilege heb ik al gewonnen) voor 50 punten mag het bezoek een half uur eerder komen of langer blijven. Etc. etc.etc. Uiteraard is de prijzenpot aan te vullen met allerlei andere ideeën… (lijkt me wel leuk als de verpleging hier dansend en zingend binnenkomt) en wellicht is het leuk om er per week een bonus in te gooien, bijvoorbeeld deze week in de reclame koffie uit de automaat 20 punten….

Ik zie het wel zitten, want ondanks dat mijn buurvrouw best mee valt, een beetje narcistisch en wellicht onhandig in de communicatie, is ze vooral onzeker en bang.

Margriet

20 maart 2019