Wat drijft jou zo?

Ik schreef er al eerder over. In de week van 4-8 oktober is de week van de toegankelijkheid. Op diverse plaatsen in Nederland wordt hier aandacht aangegeven, ook in mijn woonplaats. Riep ik in een van mijn blogs op om met mij in contact te komen kan ik melden dat de gemeente Waalwijk dat gedaan heeft. Inmiddels zijn er gesprekken gevoerd en ben ik zitting gaan nemen in een werkgroep op weg naar een goed functioneren werkgroep die de VN resolutie nog beter tot uitvoer gaat brengen. Niet alleen de openbare gelegenheden maar ook plaatselijk. In dat laatste ligt nog een hele uitdaging. Hoe zou bijvoorbeeld het Kruidvat toegankelijk kunnen zijn voor rolstoelen maar ook voor doven en slechthorend, visueel beperkten etc. Wat zouden we kunnen doen aan de achtergrondmuziek die soms wel erg hard staat. De obstakels in de gangpaden etc.

Je ziet dat schrijven van een blog en daar ruchtbaarheid aan geven niet tegen dovemansoren is gezegd . Nu hoop ik dat het Elisabeth-Tweesteden-Ziekenhuis (ETZ) ook nog contact opneemt zodat slechthorende daar bijvoorbeeld ook televisie met geluid kunnen kijken of naar de radio te luisteren. Nog mooier zou zijn dat er op alle poliklinieken versterkers aanwezig zouden zijn zodat het gesprek met arts of verpleging soepel zou kunnen verlopen. Natuurlijk zijn er schrijf -en gebaren tolken en die hebben een zwijgplicht, maar soms zijn de gesprekken wel erg intiem.. Hoe fijn zou het zijn dat er dan een alternatief is. 

Soms voel ik mij de roepende in de woestijn maar nu heb ik in ieder geval wat resultaat. Kijken wat we werkelijk kunnen veranderen in Waalwijk en hopelijk ook het ETZ. Overigens gaat doof.nl ook nog aandacht aan dit onderwerp geven. Mooi resultaat toch?

Sommige mensen vragen aan mij waarom ik toch die drijfveer heb om bepaalde zaken aan de kaak te stellen. Nou eigenlijk is dat heel simpel. Ik hou niet van klagen. Natuurlijk kan klagen een functie hebben maar het geeft mij toch echt een beter gevoel om dingen te proberen te veranderen. Heel mijn leven heb ik gewerkt in het agogisch werkveld. (Agogiek is de leer van het begeleiden, aansturen of beleidsmatig mogelijk maken van veranderingsprocessen bij mensen opdat ze meer grip krijgen op hun leven. Deze sociale wetenschap bestudeert hoe mensen veranderen en geeft aanwijzingen over de manier waarop dit kan worden beïnvloed en begeleid.) Dus ik denk dat het daar vandaan komt. 

Ik kan niet zitten en toekijken, klagen. Daarbij ga ik er meestal vanuit dat mensen onwetend zijn, er niet aan gedacht hebben. Sinds ik in de werkgroep zit voor de VN resolutie en mensen zie met andere beperkingen heeft me dat zeker aan het denken gezet. Waar lopen zij tegen aan, wat is hun drijfveer. Ik ben er van overtuigd dat ze hun handicap hebben geaccepteerd maar kijken naar wat beter kan. Ach ik denk dat ik nog heel wat keren erover na zal denken en iets bedenken… Jij ook?

Margriet

20 september 2021