zonder sonde (uit de oude doos)

Bevrijding
Sommige dingen kunnen echt een bevrijding zijn. Ik zit zo alles bij elkaar al twee jaar vast aan een sonde. Soms zonder iets te eten er naast en de laatste tijd waren we aan het kijken of ik definitief afscheid kon nemen van de sonde. Helaas blijkt dat echt een utopie te zijn. Maar in mijn hoofd was ik al lang bezig met afscheid nemen van die sonde die op mijn gezicht zat en via mijn neus de maag en dan de dunne darm in ging. Het viel me dan ook koud op mijn dak dat leven zonder sonde er niet meer inzit… het kost je altijd even wat verwerkingstijd…

Keuzes zijn er niet dus hupsakee de geest wordt flexibel en ik legde me bij neer. Eigenlijk heb ik de meeste hekel aan de sonde omdat het mij een hoog zieligheidsgevoel geeft. Nu loop ik ook al achter een rollator en dat is ook niet wat je wenst als je begin zestig bent…met die slang in je neus en je zag de mensen kijken. Nu val ik ook al op door een lijf die wat groter is dan de gemiddelde vrouw ( met dank aan de medicatie die mij wél in leven houdt). Enfin alles bij elkaar word je toch wel als ziek en zielig gezien.

Mensen die soms al 10 tallen jaren niet tegen je praten ( waarvan ik dacht dat ze me niet meer kende) spreken je aan en willen alles van de hoed en de rand weten…tja en dan ben ik een grote trut want ik voed ze niet….en heb er nog plezier in ook….( ziek lichaam en een zieke geest)

Ik besprak mijn gevoel met mijn geweldige diëtiste. Als ik die toch niet had in mijn netwerk…en die ging overleggen met de volgende geweldige vrouw, de endocrinoloog. Ze waren het erover eens er zou gekeken moeten worden naar een PEG-J sonde…ik hoor je al denken…wat is dat nou…
Dat is een sonde die via je buikwand recht je maag ingaat en dan in de dunne darm wordt gelegd.( ik wist dit 1 jaar geleden ook niet allemaal hoor..

Afijn omdat ik een atletisch lichaam bezit waar 2 atleten makkelijk plaats hebben was het niet zeker of het plaatsen van een PEG zou kunnen. Maar een jonge Maag Darm Lever arts zag daar het probleem niet zo van in en het traject werd opgestart. Aan de ene kant blij om mogelijk afscheid te nemen van die neussonde aan de andere kant de angst dat het misschien niet zou lukken.

Ik had een gesprek met een gespecialiseerde verpleegkundige kreeg wat folders en mocht me afgelopen maandag nuchter melden voor een opname voor één nacht!

In het foldertje staat de procedure beschreven en schreef men dat het even “ wat gevoelig” zou zijn en je een nachtje ter observatie moest blijven om te zien dat er geen bloeding kwam.
Vol vertrouwen ging ik de opname in. Het proces zou met een roesje uitgevoerd worden.. en dinsdag was ik weer thuis. Het liep allemaal uit en de zenuwen begonnen mijn parten te spelen… na 1.5 uur wachten was ik aan de beurt. Het stukje van de roes heb ik niet ervaren en hangende het onprettige proces wist ik wel dat de sonde door de buikwand heen was en de MDL arts zoekende was naar de dunne darm…wat een ellende en na 55 minuten was het klaar…en een pijn dat ik had…

Rustig ademhalen zal wel wegtrekken maar ik kreeg meer en meer pijn… de euforie dat het gelukt was was er niet en ik lag doodstil. Een CT scan dan maar, overstappen naar een ander bed, een hel…Ik heb nieuwe vloekwoorden aan mijn vocabulaire toegevoegd en achter elk scheldwoord zei ik sorry tegen de verpleging…ze zijn gestart met morfine maar niet voldoende de pijn bleef,

Dinsdag hebben ze de sonde aangetrokken, weer een feestje want waarschijnlijk is er maagzuur via de sonde in het buikvlies terecht gekomen…zeer pijnlijk volgens de arts, een understatement voor mij.. woensdag hebben ze de morfine flink verhoogd en de pijn was meer onder controle… wachtend op de roze olifantjes en mooie muurbloempjes onderga ik het proces…. Ik kan wat slapen en wat meer bewegen…blij met de sonde was ik nog niet. Donderdag ging het goed van shot naar shot zoals een goede junk betaamd. Ik besprak het naar huis gaan met de arts…pijn lijden kan thuis ook …en pijn bestrijding moet thuis ook kunnen…met hulp van de thuiszorg? Mmm liever niet, ik ben overgegaan van de spuiten naar een spray…die je opsnuift…slikken doe ik al jaren…dus met recht een junk!en vrijdagmiddag ben ik naar huis gegaan… de arts benadrukte als het niet ging ik terug kon komen… mmm dat blaadje met dat telefoonnummer ben ik kwijt geraakt… ben ik nu blij met de sonde? JA heel blij. Ik poets mijn gezicht zonder voorzichtig te doen met die slangetjes. Mijn oor heeft meer ruimte, en ik kan mijn neus weer gewoon snuiten… nu nog hopen dat die ongelooflijke pijn weggaat dan ben ik weer het vrouwtje…een stuk minder zielig dan een week geleden..toch?