Sonnevanck heeft nieuwe bewoners

Ruim 2 jaar geleden verkochten we ons familiehuis. Een huis vol herinneringen in het hartje van Waalwijk. In de volksmond vaak het Pipi langkous genoemd. Het huis heeft mijn opa laten bouwen. Hij was, en later mijn vader, directeur van een Leerlooierij. Nu staat Waalwijk niet voor niets bekend als de stad van schoenen en leer. In de jaren 70 heeft mijn vader de leerlooierij moeten sluiten omdat de moderne mens toch liever ging voor minder degelijk materiaal. Maar goed we woonde in de Mr van Coothstraat. Mijn vader overlijd op 1 augustus 1974 op 53 jarige leeftijd en laat een vrouw en 5 kinderen achter. Het huis was gevuld door de tieners en jong volwassenen en er was altijd wel reuring. Vrienden en vriendinnen kwamen graag op bezoek en Muziek kwam uit alle kamers, wie kon het hardst? De tuin nodigde uit voor feestjes en partijtjes. Maar ook lekker chillen kwam vaak voor

Ik was er gelukkig, en naar ik verneem de andere familieleden ook. Ieder op hun eigen manier. Mijn moeder heeft er gewoond tot 2 maart 2004 en later ging mijn oudste broer met zijn vrouw er wonen. Het huis was meer dan 100 jaar in ons bezit en we hebben van het huis genoten. Het kon ook echt wel tegen een stootje hoor, want normaal van de trap gaan was er vaak niet bij. Voetballen in de tuin, 5 cent betalen als de bal door jouw toedoen in het zand kwam om de schade aan de planten te herstellen…pas op het tulpenboompje van onze vader… De wei, waar ik leerde schaatsen, waar heel wat dieren een thuis hebben gevonden, van een valse pony tot geitjes, kippen, eendjes en bokjes etc. De volière de trots van mijn vader en later van 2 broers. 

Afijn afgelopen zondag werden we door de huidige bewoners uitgenodigd om hun paradijsje te komen bekijken. Ik had al begrepen dat ze een aantal originele dingen hadden laten zitten en ook dat de monumenten commissie echt wel streng was. We werden hartelijk ontvangen maar sommige dingen voelde even als raar maar oh zo slim. Doordat er achter het huis een hele grote aanbouw is gekomen verviel de achterom. Daar hebben ze het fietsenhok voor gebruikt. Je kan dus via het aangepaste fietsenhok binnentreden. Het was sfeervol gedaan en er is echt over nagedacht. Je herkent natuurlijk dingen, maar er zijn ook veranderingen. Nu is mijn slaapkamer waar ik als kind sliep een inbouwkast geworden. Super grappig. 

En het slaapkamertje van mijn jongste broer is ook in eren hersteld, het is weer badkamer. Het was een klein kamertje waar net een bed in paste maar prima om te slapen. Zeker als je de wetenschap hebt dat we na vertrek van de oudste broers een zit én slaapkamer hadden. Vroeger was dat een badkamer geweest toen mijn vader er als kind nog woonde. Maar een van de broers kreeg polio en moest het huis aangepast worden. Ook werd er toen een bijkeuken gebouwd, mogelijk te gebruiken als slaapkamer. Er werden tekening gemaakt voor een aanbouw voor mijn oom maar later is de familie naar nr 41 verhuisd om diezelfde reden en werd Sonnevanck verhuurt. 

Mijn ouders woonde na hun huwelijk (1948) in een houten huisje op de hei. Op de Roestelberg. De oudste 3 kinderen (een ervan is helaas als baby overleden) zijn daar groter geworden en hadden de hei als hun speelterrein. Het gezin werd groter dus de huur van de van Coothstraat ging eindigen en mijn ouders gingen daar wonen. Ik ben er geboren…..

Het huisje  op de Roestelberg is een paar jaar geleden gesloopt om de duinen weer in eren te herstellen. Vriendinnetjes van mij weten vast nog wel dat er vaak kinderfeestjes werden gegeven.

Terug naar het huis. Het hele huis is grondig onder handen genomen, hier en daar is een deur verzet, een dakkapel bijgekomen en is de zolder een slaapkamer geworden. De eetkamer een kantoor en de kamer waar wij als kinderen in de winter speelden, de kinderkamer is een soort kantoor/wachtruimte geworden. Maar nogmaals alles met smaak en goed over nagedacht. Ik was wat huiverig voor de enorme aanbouw, maar wat een sfeer, de buitenmuren van het huis blijven zichtbaar wat een heel warm effect geeft. De tuin daar is weinig herkenbaarheid meer, ik zag dat de hazelaar er nog wél was maar de tuin moest flink opgehoogd worden omdat het in de winter blank stond. En als je dan een zwembad in je tuin wil dan wil je die natuurlijk niet zien verdrinken. 

Sinds zondag schieten de herinneringen door mijn hoofd, de hond die een stuk trap had opgegeten omdat mijn broer zich verslapen had, opgevuld met kneedbaar hout. Ik voelde het nog aan de trap… (niet zichtbaar het is een weetje) MIjn balkon is weg (dat was boven de bijkeuken) als mijn broers daar stonden te kloppen omdat ze hun sleutel vergeten waren liet ik ze er niet in omdat ik er van overtuigd was dat het inbrekers waren. De voordeur die vaak gewoon open was en je zo naar binnen kon lopen.Het spelen in de tuin (dat doen ze ook weer, heerlijk). De feesten binnen en buiten.(en die zijn er ook weer veelvuldig vertelde ze) De bbq met internationale gasten voor de jamboree (1995) de vele logeetjes etc. Etc. Mooie herrinneringen die getuigen van de enorme leuke jeugd die ik heb gehad.

Het huis voelde goed, de ziel zat en zit er nog zeker in, de nieuwe bewoners zijn gastvrij en vertelde met trots over hetgeen wat ze gedaan hebben. Het voelde als een examen dat wij kwamen kijken maar ze zijn zeker geslaagd. Ze mogen daar nu ook nieuwe herinneringen gaan maken in een huis dat veel liefde kent en de tegenslagen dapper heeft geaccepteerd. Ik was er gelukkig, en ik heb de indruk dat deze gastvrije mensen dat ook zijn…het enthousiasme, de tomeloze inzet beaamt dat. Dag lief huis, ik rij nog geregeld even langs en koester de mooie herinneringen. 

Margriet

19 juli 2022