Broers!

Afgelopen week waren twee broers hier in de tuin aan het werk. Ik bof met ze maar ze brachten met hun bijzondere humor mij terug naar mijn kinderjaren. De opmerkingen waren niet van de lucht. Zo regel ik altijd wat lekkers bij de koffie, verse soep en lekkere broodjes etc. Maar zo is het geintje, “ zo dat is de eerste keer dat we hier wat krijgen” en dat natuurlijk als de hulp erbij is. Of onze Margriet gaat onder curatele en mag geen plantjes meer in de tuin zetten , tot aan, heeft de buurvrouw geen tegels over? Dan gaan we het betegelen… ik laat het maar over me heen komen.

Ik ben opgegroeid met 4 broers, 3 boven mij en 1 onder mij. Was dat niet naar wordt er vaak gevraagd. Tja in mijn kinderjaren zeker niet. Ik voetbalde met ze mee, klom in de appelboom waar ik dan wel weer niet uit durfde. Speelde met ze mee, pijltjes schieten door de open ramen, sneeuwballengevecht, blikje trappen en al niet meer, Mijn ouders werden vaak aangesproken dat ik jongensachtige trekjes had…niet raar toch?

Eigenlijk kwam het besef van méér broers pas wat later, Mijn oudste broer ging naar kostschool zo rond zijn 11 jaar geloof ik, dan ben ik 4 dus heb daar niet echt veel herinneringen aan, die herinneringen zijn van veel later. Eigenlijk draaide het vooral om de broer boven en onder mij. De een na oudste broer zat nogal vaak met zijn neus in een boek, die was voor mij schijnbaar toen niet zo interessant.(in tegenstelling tot nu) Daarbij was hij veel weg naar de manege waar hij van alles deed. Ook les geven begreep ik later.

Pas in mijn pubertijd werd het wat lastig, ook ik ging naar een kostschool maar was in tegenstelling tot mijn oudste broer (die toen alweer met frisse tegenzin in de militaire dienst zat) elk weekend thuis. Toen mijn vader overleed op een veel te jonge leeftijd (30 september zou hij 101 geworden zijn, maar hij is inmiddels al 46 jaar dood) kreeg ik ineens 3 vaders erbij en een jongste broer die mij ineens begon te beschermen. 

Ook ik ging op zaterdagavond uit, samen met een groep vrienden van de scouting. Zo rond de klok van  half twaalf, twaalf uur kwam ik bijna altijd wel een broer tegen die vond dat ik naar huis moest. Mijn argumenten dat ik niet alleen naar huis ging, ik met een groep was etc. Mocht niet baten. Ik moest mee. Ik had snel geleerd dat direct te doen. De betreffende broer bracht mij thuis, ik wachtte even tot hij de straat uit was , en ging dan weer terug naar het cafe waar de rest van mijn vrienden waren. In de hoop niet nóg een broer tegen te komen. Het was natuurlijk wel een groot voordeel dat we in het centrum woonden. 

Op de een of andere manier wilde ze me allemaal beschermen weet ik nu, toen vond ik het maar een vervelend trekje. Als kind was ik één van hen, ravotte ik er op los, pikten we gezamenlijk de koekjes uit de trommel, kregen we gezamenlijk straf.. Maar dat veranderde vanaf het moment mijn vader is overleden. Ze bepaalde nog net niet hoe laat ik thuis moest zijn of welke kleding ik zou dragen. 

Ik ben dus echt als enig meisje opgegroeid in een jongensgezin. Ik heb eigenlijk veel goede herinneringen aan mijn kinderjaren en jeugd. Dat kwam ook mede door mijn broers. En de ongemakken van de vaderlijke gevoelens, ach die waren goed bedoeld.

Nu ben ik 64 jaar en komen 2 broers hier de tuin doen, ze werken stevig door, dezelfde broers hebben ook al geholpen met de renovatie van mijn huis, sjouwen vaak dingen voor me weg, repareren van alles, en komen met creatieve oplossingen, één ervan rijdt mij van arts naar arts… Ze weten niet half hoe blij ik met hun ben. En als ik dan poog ze te bedanken dan wuiven ze het weg…. Zouden dit nu vaderlijke gevoelens zijn of zijn het, net als ik, helpers… Mensen die graag een ander helpen zonder er iets voor te krijgen?

Margriet

28 september 2020