ons ouderlijk huis is niet meer van ons.

Het is een feit, na meer dan 100 jaar in de familie te zijn geweest is ons huis verkocht. Ik heb er een hele leuke jeugd gehad. Er was vrijheid, een super grote tuin, 4 broers om mee te voetballen (alhoewel ik tactisch werd ingezet omdat één broer de voorkeur gaf aan boeken lezen) en te spelen. We hebben er gecrost met de skelter van de andere broer, ik heb leren schaatsen op de wei die toen wat groter was dan nu, en nu is omgetoverd in de kippentuin.

Ik heb ontelbare Madelief haarbandjes gemaakt, madeliefjes geplukt voor mijn moeder, wat later de kleinkinderen ook weer deden.Ik deed er handstanden, radslag en al wat meer..tikkertje, verstoppertje, veel gelachen. We konden harde muziek draaien, ook mijn ouders. Hadden bijna allemaal een eigen kamer, de ene wat groter dan de ander. Een badkamer…terwijl mijn kindervriendinnetjes en vriendjes gebruik moesten maken van het badhuis. 

Er zijn heel wat tuinfeesten geweest, soms tot ergernis van de buren maar veelal niet. Vele Bbq’s feestjes. Een zelfs zeer internationaal met alle deelnemers die in Waalwijk on omstreken verbleven voor de Jamboree(1995) 

Er waren boomhutten, een pony die beet, geitjes, bokjes, schapen, kippen, eendjes (waarvoor we later op vakantie gingen omdat er kuikens moesten komen) vogeltjes in een supergrote volière, honden en katten.. en misschien ben ik wat vergeten.

Iedereen was welkom om te komen spelen, in de gang mochten we rolschaatsen (en die waren toen nog met ijzeren wieltjes) hutten bouwen op de zolder, verjaardagsfeesten in de drie kamers, dus kon je lekker veel mensen uitnodigen. 

Op woensdagmiddag werden er op de markt Tompouchen gehaald, en iedereen die kwam helpen met de Koerier van WSC te vouwen was welkom en werd beloond. 

Op zondagmorgen was het tijd voor de klassieke muziek van mijn vader, dan mocht er niemand komen spelen…ik waardeer nu, in tegenstelling tot vroeger, zijn muziek.

Mijn vader is al op vroege leeftijd overleden,  toen kwam bij mij het besef dat de wereld ook wat nare kanten had. Maar het huis bleef een veilige haven. 

Mijn moeder heeft er nog 30 jaar gewoond zonder haar echtgenoot. Maar ook die maakte er wat van. Soms hoorde ze de telefoon niet omdat ze dan jazz muziek had aan staan, lekker hard, immers hadden de buren geen last van je. De voordeur stond open op een kier, je was er altijd welkom.

Mijn vader is er geboren in dit huis, en heeft totdat de oorlog uitbrak ook een fijne jeugd gehad. Wat zijn we toch een bofkonten.

Maar nu is het niet meer van ons. Mijn oudste broer heeft na het overlijden van mijn moeder er nog ruim15 jaar gewoond samen met zijn vrouw. Ze pasten daar gewoon. Hij onderhield al jaren de tuin en nu hij in het huis woonde maakte hij de tuin als een park. Vol passie en liefde. Ze hebben aan de binnenkant ook wat kamers opgeknapt, het is en blijft wel een oud huis. 

Ik denk dat mijn broer en schoonzus het huis het meeste gaan missen.

Ikzelf heb er wat minder moeite mee, had ik na het overlijden van mijn moeder alles met de inboedel, het raakt me nu minder. Ik heb eigenlijk altijd wat gehad met degene die er in woonden. Dus ook de laatste 15 jaar.

Nu komen er andere mensen wonen. De bouwplannen zijn klaar, het gaat veranderen. Maar ik heb begrepen dat ze de ziel willen behouden…en daar ben ik blij mee. Er zijn ook kinderen die in het huis komen wonen. Ik hoop oprecht dat de nieuwe bewoners er net zo gelukkig zullen zijn zoals ik dat was. Het was mijn ouderlijk huis, eens mijn thuis, maar dat is al meer dan 35 jaar niet meer, mijn thuis is waar ik nu woon…ook heel tevreden mee, de oppervlakte is nog kleiner dan de kippentuin, maar ik ben ook hier gelukkig…. En daar draait het om!

Margriet

2 mei 2020