Managers, ze zijn er overal. Soms zichtbaar maar meestal niet. Ook hier in het ziekenhuis is dat zo. Er zitten ergens in een kamertje mensen heel hard te werken en plannen te bedenken om alles zo goed mogelijk te laten verlopen. Zo zijn er managers die het personeel managen, of die over de logistiek gaan, die de organisatie structuur gezond moeten houden etc. etc.
De mensen op de werkvloer hebben niet vaak met de managers te maken. Ze werken hier vooral topdown. Dat wil zeggen, ergens in een kamertje wordt door een of meerdere mensen een plan uitgedacht en dat wordt gedropt bij de mensen op de werkvloer. Over alles is goed nagedacht en dit is een goed plan dus gaan we het zo doen. Geven de managers aan. De inbreng van de mensen met de handen aan het bed is minimaal of soms zelfs nihil.
Zo zijn de afdeling oncologie en interne geneeskunde samengevoegd. Ik snap de samenvoeging wel, oncologie is een onderdeel van interne geneeskunde, net zoals endocrinologie, neurologie etc.
De mensen die hier op de werkvloer werken, de “handen aan het bed” hebben ooit gesolliciteerd op een bepaalde afdeling. In dit geval de ene voor oncologie de ander voor de interne geneeskunde. Nu wordt van ze verwacht dat ze het “ maar even doen”.
Toen het nieuwe werken met het patiënten dossier werd geïntroduceerd werden er volop cursussen gegeven, de een wat minder dan de ander, maar veel uitleg was gewenst. Bij de overgang naar het EPIC werden extra mensen ingezet om ze te ondersteunen. Alles om het zo goed mogelijk te laten verlopen.
Hier zijn twee afdelingen samengevoegd met ieder zijn specialisme, maar geen cursus of begeleiding. Afgelopen week vertelde een verpleegkundige, ik ben bang dat ik iets over het hoofd zie. Terwijl ik op interne een specialist was, ben ik op de oncologie vaak onzeker. Of de voedingsassistente die om extra informatie heeft gevraagd, wat mag iemand die kanker heeft nu eigenlijk wel of niet eten of wat hebben ze extra nodig. Omgedraaid hoor ik de oncologie verpleegkundige zeggen, ik heb bewust gekozen voor oncologie en vindt het interne gedeelte niet zo interessant, maar ook, ik vind het een verrijking van mijn functie. Zo beleeft eenieder het op zijn of haar eigen manier..Een fusie, samenvoeging staat gelijk aan verandering en aanpassen.
Er zijn ook medewerkers die de afdeling hebben verlaten en over zijn gegaan naar het Elisabeth ziekenhuis. Wat ooit een veilig team was, en dat telt voor oncologie als interne, is nu een minder veilig team. Beide specialisme zeggen niet voldoende te weten van de diverse ziektebeelden, maar ze moeten de mensen wel optimaal verzorgen, willen geen fouten maken.
Ik hoor ook niet zo vaak meer; “ wat kan ik voor je doen?, dan drinken we samen koffie”. De verandering is ingezet zonder cursus en begeleiding of zonder dat goed gepraat is met de mensen op de werkvloer. Het geeft ze een onrustig gevoel.
Wat super mooi is om te horen is dat ze allemaal zeggen; “we doen ons best om elkaar te vinden, om een team te worden”. Voor zolang het duurt natuurlijk want die managers in die kamertjes willen ook blijven werken dus zijn die vast weer bezig met een nieuw plan.
Patiënten merken ook wat van deze samenvoeging, zeker patiënten die vaker terugkomen. Hoorde laatst een patiënt zeggen; “het is niet meer hetzelfde sinds de interne op onze afdeling er is bijgekomen”. Of een andere patiënt ;”ze leggen me niet voor niets op oncologie, ik heb denk ik ook kanker”. En dit alles omdat bij de ingang van de afdeling boven de balie het bordje oncologie hangt. Een bordje met interne erbij en het is opgelost.
De diëtisten werken voortaan in clusters. Voor hun is ook veel veranderd sinds de fusie een feit is. Dat houdt in dat ze bijvoorbeeld alle kinderen doen, alle diabetische patiënten etc. Dat betekend dat ze voortaan zowel in het Tweesteden als in het Elisabeth werken. En zijn door het reizen van het een naar het ander veel tijd kwijt. Ik ben er van overtuigd dat de manager van financiën hier iets van gaat vinden. Het kost veel tijd en geld om dit te handhaven. Zouden die managers wel veel samenwerken in zo’n groot ziekenhuis met zoveel personeel en patiënten?
Maar wat vind ik er nou van? Wat mij betreft zouden de managers ook eens in gesprek moeten gaan met de mensen van de uitvoer. Zou het mooi zijn als de leidinggevende in hun nieuwjaarsspeech een compliment geven aan alle mensen die hun best doen aan deze nieuwe situatie vorm te geven en te wennen, en ik zou het echt toejuichen als er een meer bottom up gewerkt zou worden. Noem het medewerkersparticipatie net zoals we patiëntenparticipatie hebben.
Er leven mooie ideeën op de werkvloer waar een manager jaloers op zou kunnen worden en als ze samen zouden werken wat voor moois zou daar uit kunnen komen?
En wat ik echt heel erg jammer vind is dat deze afdeling zover af ligt van de ingang en dus de koffie. Het er naar heen lopen is helaas veel te ver voor mij. Het even naar het restaurant gaan voelde altijd als een uitstapje…. Dat gaat nu niet meer.
Maar wie weet waar ik een mogelijke volgende keer kom te liggen, dat is allemaal weer afhankelijk van die mensen die in een van deze kamertjes hun plannetjes aan het uitdenken zijn. Tussen veilige muren zonder veel inbreng van de werkvloer…..
Margriet
November 2019
Margriet's Blogs 
Geef een reactie