Wat een onmogelijke opgaven voor een verzorgende. Staken… Immers zijn ze gewend zich totaal te richten op de ander, op degene die zorg nodig heeft. Ik lig momenteel in het ziekenhuis en de staking wordt besproken.
Gisteren zei de diëtiste…we doen niet mee, niet dat we het niet ondersteunen maar omdat de patiënten die vandaag een afspraak hebben weer verplaatst moeten worden en de wachtlijst is al te lang…elke dag wachten is eigenlijk een dag te lang. Mijn behandelde arts zei me dat ze zó wat van haar loon in wil leveren als dit ten goede kwam aan de handen aan het bed. Maar die garantie is er niet. Ook zij ging niet staken, immers is de patiënt dan de dupe.
Op de afdeling draaien ze een zondag dienst, niet dat ik nu slechter verzorgd wordt maar de verpleegkundige mag nu bloedprikken wat anders de “ prikdienst” doet. Nu ben ik al niet zo makkelijk te prikken, dus dat is een uitdaging…..
Ze proberen er een rustig dagje van te maken, aandacht te vragen voor hun stakingsonderwerpen, maar, let op… de patiënt mag niet de dupe zijn.
En dat is toch tekenend voor de mensen in de zorgsector, ze stellen zich in dienst van een ander en zorgen erg slecht voor zichzelf. Nu is staken voor de zorg wat minder zichtbaar. Ze kunnen moeilijk het malieveld bezetten met bedden waarin zieke mensen liggen aan infusen, beademing of wat dan ook. Vandaag komen degene die vrij zijn bij elkaar op het Jaarbeursplein in Utrecht….Ze leggen het vervoer niet plat, alle kinderen gaan gewoon naar school. Eigelijk is het de patiënt die er iets van merkt. En dat is nu net niet wat ze willen.
Is hun strijd dan zo onterecht? Nee zeker niet. De CAO is nog steeds niet afgesloten. Er is onvoldoende geschoold personeel, de werkdruk is dus groot, er wordt veel van het medisch personeel en ondersteunende diensten verwacht en de betalingen blijven behoorlijk achter.
Maar wat kunnen ze dan doen om zichtbaar te zijn? Gisteren werd mij ingefluisterd dat als alle verzorgende medewerkers, ondersteunende diensten nu eens burgerlijk ongehoorzaam zijn, Alles wat onzinnig is doen ze niet meer, de onmogelijke opgave die zorgverzekeraars opleggen waaraan men moet voldoen laten ze voor wat het is. Het toetsen en testen wat managers in het ziekenhuiswereld graag doen, laten we achterwegen. De patiënt levert een evaluatie formulier in, tenslotte kan die de org prima beoordelen,. Heel verzorgend Nederland doet mee. Dan wordt het wèl duidelijk. Tenminste dar denk ik….
Ooit hoorde ik dat op de afdeling de temperatuurmeter van de ijskast kapot was. Zo’n ding kost 4,00 euro bij de Blokker. Nu moest het aangevraagd worden bij het middenmanagement, en dan ging de aanvraag zwerven, na weken kwam het antwoord dat hij inderdaad besteld nog worden. De kosten van deze temperatuurmeter was intussen enorm geworden…. Het was toch een stuk goedkoper geweest als de meter bij een soort blokker was gekocht.
Als mijn behandelende arts iets van haar salaris wil inleveren voor de handen aan bed, zou het het management sieren als ze dit ook zouden doen…hoe mooi zou het zijn als het management 1 dag in de week of twee weken eens mee kwamen helpen op de werkvloer. Horen, zien en voelen, zodat het beleid echt afgestemd is met de werkvloer. Afijn op een stakingsdag word ik wel geprikkeld, zo erg dat ik zelf mee doe…
Ik duim dat er iets gaan veranderen, al heb ik er een hard hoofd in
Margriet van Loon
November 2019
Margriet's Blogs 
Geef een reactie