Sikowa?

Lang geleden was ik bij een scouting groep. Eerst als kind bij de kabouters, later als watergids en uiteindelijk ben ik jaren staflid geweest. Daar had ik de naam Sikowa gekregen.De naam kwam uit het kabouterspel “ het land van Avontuur” wat later weer veranderde in Bambilië en naar wat ik begreep is het nu het Jungleboek de handleiding. De eenmaal gekregen naam draag je je hele leiding-periode met je mee. Ik heb lang de meisjes van 7 tot en met 11 jaar gedaan, ging op kamp met jongens van 11-15 en de jongeren van 15-18 jaar. Zelfs ooit alleen op kamp geweest met een groep meiden van 16-18 jaar wat erg gezellig was en zich kenmerkte door zo min mogelijk regels te hebben maar het gebruik van een gezond boerenverstand. Ik ben altijd al wat wars geweest van de vele regeltjes.

Ik heb meegedaan aan de Jamboree in 1995 met een grote groep jongeren, meen allemaal dat we met de leiding erbij (4 personen) een troep van 40 vormde. Ook daar probeerde ik, ondanks de geldende regels van de organisatie er in ons sub kamp een gezellige boel te maken. Ik heb heel wat pannenkoeken in de avond gebakken voor alle andere mensen uit binnen-en buitenland die op bezoek kwamen.

Afijn de naam Sikowa verhuisde dus telkens mee. Ook ouders spraken je vaak met deze naam aan. Op Instagram en Facebook zijn nog heel wat connecties te vinden die terugvoeren naar mijn scouting periode die ik overwegend als erg leuk heb ervaren. 

Gelijktijdig aan die periode was ik ook jongerenwerker in de gemeente Heusden en mijn werkgebied was voornamelijk Oudheusden. Het waren twee contrasten, zeker het werken op de straat met jongeren die hun pubertijd wat heftig doorkwamen en de jongeren die (terecht) vonden dat er in hun dorp wat weinig te doen was. En daar tegenover de jeugd en jongeren die voor scouting hadden gekozen, maar voor mij vormde het een mooi balans. Ik ervaarde bij de scouting dan ook geen “moeilijke” kinderen. Wat de overige leiding soms lastig vond, de (te) drukke kinderen, de kinderen met MBD of ADHD, de kinderen die wat meer op kwamen voor wat zij belangrijk vinden ik vond ze heerlijk. 

Als ik er goed over nadenk waren eigenlijk geen van de kinderen in scouting of in het “ wild” voor mij een probleem, eerder een uitdaging om uit te vinden wat wel werkte of begrip te vinden waarom het een en ander zo ging. Het werken, in vrije tijd en professioneel heeft me wel mede gevormd tot wat ik nu ben. Ik probeer nog steeds niet te snel te oordelen en beide kanten te zien. In Corona tijd bleek daardoor ook dat ik de niet vaccinerende mensen kon begrijpen terwijl ik juist zelf gevaccineerd was. Niet iets is altijd goed of altijd fout… er is een heel groot gebied in het midden.En de kunst is om niet te snel een oordeel te vellen.  

Maar terug naar die naam…Sikowa. Ik word er nog steeds mee aangesproken. Soms ken ik de mensen echt niet(meer) waren het kinderen van vroeger en die herkennen mij nog maar ik hen weer niet. Of ouders van leden of zelfs leden van andere afdelingen…. Ik kan er dan wel om gniffelen. 

Maar het overkwam me laatst dat ik toch wel een heel groot compliment mocht ontvangen. Iemand zocht contact met mij via social media… Sikowa zei hij… ken je me nog? Nou is dat een van de leden die ik nimmer vergeet, heerlijke knul met blonde haren die een actief leventje had, ze noemde het ADHD ik…lekker druk. Hij was getrouwd en had een zoon die ook wat druk door het leven gaat. Hij zei” Sikowa ik hoop dat mijn zoon ook een Sikowa op zijn pad vindt die hem begrijpt en ondersteund, die hem het gevoel geeft dat hij er toe doet, net zoals ik dat gevoel van jou kreeg. …ik was met stomheid geslagen, probeerde het nog wat af te zwakken… maar in de avond dacht ik, wat een mooi compliment! Ik heb het voor hem dan in ieder geval goed gedaan…

Ik heb die nacht heerlijk geslapen, dat deze oude muts, toen nog jong en vitale Sikowa alsnog een compliment in ontvangst mag nemen… heerlijk