Ben ik nu echt de enige?

Nederland heeft gewonnen, en is nummer één van zijn poule geworden. Poeh poeh. Op de Radio en TV kunnen ze er niet over uitgepraat komen, en natuurlijk is het een mooie prestatie. Alhoewel ik ook kritieken hoor, ze zouden geluk hebben met hun poule en als ze een sterkere tegenstander krijgen dan….

En eigenlijk interesseert het me geen biet. Ik geef echt niks om voetbal. Teveel opgedrongen gekregen in mijn jeugd denk ik. Als enig meisje tussen 4 broers (nou ja 1 vond het ook niet alles) én een vader die voorzitter was van een plaatselijke voetbalclub én dan nog een moeder die alle sporten wel leuk vond is het echt niet leuk geweest. Op vrijdagavond ging de TV aan voor Duits voetbal en op zondagavond laat sloten we af met voetbal. Op zondagmiddag moest ik mee naar de plaatselijke voetbalclub WSC omdat dan mijn moeder wat quality tijd had.  In de pauze speelde we drumbandje met Jantje Cools ,een man met het downsyndroom. Hij liep voorop en wij erachteraan, Met een beetje geluk kreeg je ook nog een kwatta…  

En of ze nu gewonnen hadden of verloren men ging nog “even“ de kantine in om na te praten. Samen met wat andere kinderen speelde we in en om de tribune… een ding waar men toen echt heel trots op was, niet elke club had dat. Jantje Cools kreeg een sinas en tegen hem zeiden ze dan…”Niet zat worden Jan..” Ook wij kregen wel wat te drinken hoor, of een zakje chips en op de bodem lag dan een klein driehoekje met zout wat je erover heen kon strooien. 

Ik heb gewoon teveel voetbal gehad in mijn jeugd. Ze zeggen toch altijd waar “ te” voor staat is niet goed.

Op oudere leeftijd probeerde ik echt wel mee te gaan in de flow en was ik van de partij als Nederland speelde… maar man man wat duurde het toch lang zo’n wedstrijd. Als jongere deed ik wel graag mee aan de feesten na het voetbal…. Tja dat dan weer wel.

Vorige week was ik in de Ardenne in een familiehuis. De eerste wedstrijd van Nederland werd gespeeld en er was een beamer met een scherm, lekker buiten. Na de BBQ ging de wedstrijd van start, men zat er wat gespannen bij, het leek er eerst op dat ze gingen winnen, dan weer niet, dan weer gelijk maar uiteindelijk wonnen ze toch. Gelukkig want ik weet niet hoe het gezelschap was geweest als ze verloren hadden.

Hoe komt het toch dat het lijkt of mensen ineens bezeten zijn van voetbal? Ook mensen die normaal niet zo’n voetbalfan zijn? Ik weet het niet, jij misschien?

Persoonlijk kijk ik uit naar de Olympische spelen en de Paralympics. Zelf ben ik als vrijwilliger betrokken geweest bij de Paralympics/wereldspelen in Nederland. Eenmaal in Arnhem en de andere keer in Assen. Tegenwoordig wordt het gehouden in het land waar ook de Olympische spelen worden gehouden. Dat is ook beter. Sinds dat ik als vrijwilliger betrokken ben geweest heb ik een enorm respect gekregen voor de Paralympiërs. Het zijn topsporters.

Er gebeurden natuurlijk ook hele grappige dingen. Ik weet nog dat we in een kazerne in Arnhem zaten en daar reed een treintje rond die de sporters naar de accomodaties brachten, Daar hing dan een hele lange rij rolstoelgebruikers achter, en een lol dat ze hadden. Op een dag stond in de Olympic daily of de rolstoelgebruikers zich wilde houden aan de maximum snelheid (15 km) want er waren 2 blinden aangereden….

het is goed dat ik dat vrijwilligerswerk heb gedaan. het was leuk maar bovenal ook leerzaam. Ik zag ze niet als zieligers maar als sporters. Als mensen die het beste uit hun leven haalden… mooie ervaring.

Maar goed, nog een paar weken dan is het voetbal over, de toer de France al gestart (ik vind de omgevingsplaatjes zo mooi) en zijn de Olympische spelen gestart. De sportliefhebbers komen deze zomer goed aan bod. en ik kan er ook wel van genieten hoor…. hoop voor het Nederlandse voetbal dat ze ver gaan komen…

Margriet

22 juni 2021