Het blijft me bezighouden, de zorg om de kwetsbare mens. Hoe krijgt die nu de zorg die men nodig heeft, wie beoordeelt het, hoe hoor je de vraag achter de vraag, is WMO nu de oplossing? Wie heeft er invloed en waarom wie niet? Het spookt maar rond in mijn hoofd.
De laatste tijd heb ik diverse aanvragen voor de WMO mee mogen maken, de een vraagt niet graag en doet zich beter voor, de ander maakt het wat erger want dan krijg je wel hulp. Het lijkt wel als je wat liegt je méér hulp krijgt dan als je dat niet doet. Het is natuurlijk voor de medewerker van de WMO ook heel lastig om het onderscheid te maken. De een barst (soms op commando) in huilen uit, de ander laat zijn of haar lachend gezicht zien.
Maar wat vreemd blijft is dat ik voor het verkrijgen van een gehandicapten kaart ik gekeurd wordt door een arts, die moet inschatten gezien je beperkingen en je ziekte of je daarvoor in aanmerking komt en je bij de WMO tegen een ambtenaar zonder medische kennis je ziekten moet vermelden. Alsof die weet wat het inhoudt wat bijvoorbeeld niercelcarcinoom met metastasen is en wat het toekomst perspectief is. Eigenlijk zou bij de WMO ook artsen werkzaam moeten zijn die daarin een stempel kunnen zetten. Ik heb nu zelf meegemaakt dat sommige meer hulp krijgen dan noodzakelijk terwijl andere echt te kort gedaan wordt.
Hoe mooi zou het zijn als we daar verandering in kunnen brengen, de ambtenaar gekoppeld aan iemand met terdege medische kennis en inschattingsvermogen en de ambtenaar met wat minder regelgeving en meer creativiteit.
Ik heb op vrijdag via de WMO (Actief Zorg) een “vaste“ hulp, een intelligente vrouw die graag mensen helpt. Natuurlijk maakt ze schoon maar ze zou ook een goede gecombineerde hulpverlener zijn. Ik denk wel eens dat ze haar echt onderschatten en haar dus niet serieus nemen, Ze vertelde laatst dat ze zeer begaan was met een mevrouw die ineens heel erg hard achteruit ging. De huisarts greep in, zorgde voor materieel ondersteuning en schakelde zorg en WMO met spoed in. Mevrouw kon niet goed meer lopen vanwege een verlamming en de huisarts had een dribbelstoel geregeld. De thuiszorg vond dat mevrouw gewoon maar achter de rollator moest lopen en haar keuken moest opruimen(?). De WMO vond extra hulp niet nodig…de huisarts keek het met lede ogen aan, maar ook mijn hulp, haar werd niets gevraagd, ze zag het gevecht van deze vrouw die iets later werd opgenomen en na haar opname naar een revalidatie opvang gaat,,,Ik bedoel maar. Mijn hulp was aanwezig bij de thuiszorg en Wmo gesprek maar ze mocht niets zeggen..ze was maar de hulp. Wie zijn wij dat we elkaar zo behandelen. Juist mijn hulp had iets kunnen betekenen, kunnen uitleggen, verduidelijken. Wat voor functie heeft de huisarts, als die met spoed van alles inschakelt omdat het onverantwoord was..dat andere dat wegwuiven.. nee het was geen mondige vrouw, dat maakt het zo treurig.
Het lijkt wel dat liegen beloond wordt en dat stuit me enorm tegen mijn borst, maar ik begrijp ook de ambtenaar die maar vanuit moet gaan dat dit verhaal echt is. Niet iedereen heeft een onderbuikgevoel bij de gesprekken. Dat is ook niet iets wat je aan kan leren, maar het gemis van medische kennis is denk ik ook wel cruciaal. Want bijvoorbeeld niercelkanker zonder metastasen is goed te behandelen en als de nier verwijderd s, is men genezen. En zo werkt dat voor vele aandoeningen. De ene persoon toont zich sterk en dabbert door, de ander gaat met de minste tegenslag achter de geraniums zitten….
Ik ben bezig , samen met de WMO een activiteit op te zetten, natuurlijk kritiek geven mag, maar meedenken aan een oplossing is leuker. En dan zou ik ook nog een lans breken om het sociale netwerk in te schakelen bij indicatie, inclusief de hulp….en soms zou een leugendetector nodig moeten zijn (grapje)
Margriet's Blogs 