Vandaag ben ik in het ETZ-ziekenhuis in Tilburg voor een CT-scan. Omdat mijn nieren beschermd moeten worden, moet er vooraf veel vocht toegediend worden via een infuus.
Dat klinkt eenvoudig, maar het prikken lukte niet meteen. De eerste verpleegkundige probeerde het zorgvuldig, daarna een tweede. Toen dat ook niet lukte, werd iemand van de anesthesie erbij gehaald. Uiteindelijk moest ik naar de voorbereidingskamer van de anesthesie.
En juist daar gebeurde iets wat me raakte. Naast mij lag een patiënt die ontzettend bang en zenuwachtig was. Zo bang dat ze begon te huilen. Wat ik toen zag, was indrukwekkend: het personeel nam alle tijd, troostte haar, legde stap voor stap rustig uit wat er ging gebeuren. En langzaam werd de paniek minder, de spanning zakte.
Het maakte diepe indruk op mij hoe zij die mevrouw niet zagen als “een patiënt in een bed”, maar als mens. Met haar angst, haar gevoelens, haar kwetsbaarheid. Zo liefdevol, zo behoedzaam.
Ondertussen is mijn infuus geprikt en komt de scan eraan. Dat gaat allemaal goed komen. Maar wat ik vooral meeneem van vandaag, is mijn bewondering en dankbaarheid voor al die mensen die in een ziekenhuis werken. Hun vakmanschap is groot, maar hun menselijkheid misschien nog wel groter.
Dank aan het lieve personeel van het ETZ Tilburg.
Margriet
29 augustus 2025
Margriet's Blogs 
Plaats een reactie