Snotneuzen zijn het

Je kent ze wel, de twee oude mannetjes bij de Muppetshow, Waldorf en Statler. Zet mij daarbij… Ik zit bij hen op het balkon, wel wat minder chagrijnig maar  o jee wel oud…en mijmerend…en heel oud. Dus Waldorf, Statler en Margriet… Ik zit in het midden denk ik, kan ik ze goed verstaan. 

Ik lig  dus weer in het ziekenhuis. Word weer perfect verzorgd, geen klachten daarover. Hoe ouder je wordt hoe jonger de verzorgende en artsen zijn. Ik realiseerde maar al te goed dat ik ouder word en dat daardoor de relatie gaat veranderen. Ook al ben je in je hoofd jong, voor een  verpleegkundige in opleiding zeg maar 18-19 jaar oud ben je gewoon een oude muts. 

De artsen die bijvoorbeeld zaalarts zijn, dus afgestudeerd als arts hopen nu dat ze mogen gaan specialiseren maar moeten wachten op een plaatsje.

ADHD

Als ze van het VWO komen zijn ze ongeveer 18/19 jaar oud, de studie geneeskunde is ongeveer 6 jaar als ze het snel doen, dan kun met 24/25 jaar al arts zijn. Voor mij zijn het echte broekies, snotneuzen zeiden ze vroeg tegen mij toen ik die leeftijd had

Maar ook de specialisten (specialiseren kost minimaal 5 jaar) zijn jonger en jonger en jij dus ouder en ouder. Het lijkt wel of de verschillen daardoor groter en groter worden, je lichamelijk verval, de zwaartekracht die zijn werk doet, je oogleden die voor je pupillen hangen en over je borsten maar niet te spreken.

Het brengt je terug naar je eigen jeugd jaren. Ik had zeker de wijsheid in pacht, en door de jaren heen heb ik nog meer geleerd 🙂

Als 18 jarige ging ik met nog 4 andere 18-19 jarige een week op zomerkamp met 35 kinderen. We vonden onszelf volwassen genoeg en verantwoordelijk genoeg, alhoewel sommige ouders ons ook zagen als snotneuzen die achter hun oren nog niet droog waren. En dat was natuurlijk ook zo. Het was nou ook niet dat we helemaal geen verantwoordelijkheid konden dragen. Maar als ik er nu op terugkijk zou ik het nu niet meer zo doen. Door je ervaringen goed of slecht is je perceptie ook veranderd. 

De verpleegkundige van nu, hebben zo hun verantwoordelijkheden, lijkt wel of ze meer verantwoordelijk zijn dan ik op hun leeftijd. Ik hing als jongvolwassenen aan elkaar van feesten en partijen en vooral leuke dingen doen, daar tussendoor je studie (en dat ging niet altijd goed). Nu hoor ik ze hier zeggen dat ze weinig leuke dingen doen omdat hun studie zo belangrijk is…

Ergens is dus de perceptie veranderd. Is het nu zo dat de jongeren van nu verantwoordelijker zijn of is mijn geheugen die me door ouderdom in de steek laat? Of was ik werkelijk verantwoordelijk maar ben ik dat vergeten?

Tja, het zijn broekies, jonkies en snotneuzen maar ik heb wel vertrouwen in hun expertise, in hun deskundigheid. Begin nu te twijfelen of ik nu volledige gehospitaliseerd ben of meer kan berusten…?

Hoe we het draaien of keren, ik heb wel vertrouwen in deze snotneuzen dat ze uiterste best doen het mij zo aangenaam mogelijk te maken, dat ze met hun kennis op zoek gaan naar oplossingen, in overleg met de oudere, maar soms wel jonge specialisten. De jeugd heeft de toekomst en ik kijk met Waldorf en Statler terug en hang ik over het balkon heen met mijn verhaal over vroeger….Het mopperen laat ik graag aan hun over.

Margriet

13 oktober 2021

0

Wat drijft jou zo?

en wat doet u ermee?

Ik schreef er al eerder over. In de week van 4-8 oktober is de week van de toegankelijkheid. Op diverse plaatsen in Nederland wordt hier aandacht aangegeven, ook in mijn woonplaats. Riep ik in een van mijn blogs op om met mij in contact te komen kan ik melden dat de gemeente Waalwijk dat gedaan heeft. Inmiddels zijn er gesprekken gevoerd en ben ik zitting gaan nemen in een werkgroep op weg naar een goed functioneren werkgroep die de VN resolutie nog beter tot uitvoer gaat brengen. Niet alleen de openbare gelegenheden maar ook plaatselijk. In dat laatste ligt nog een hele uitdaging. Hoe zou bijvoorbeeld het Kruidvat toegankelijk kunnen zijn voor rolstoelen maar ook voor doven en slechthorend, visueel beperkten etc. Wat zouden we kunnen doen aan de achtergrondmuziek die soms wel erg hard staat. De obstakels in de gangpaden etc.

Je ziet dat schrijven van een blog en daar ruchtbaarheid aan geven niet tegen dovemansoren is gezegd . Nu hoop ik dat het Elisabeth-Tweesteden-Ziekenhuis (ETZ) ook nog contact opneemt zodat slechthorende daar bijvoorbeeld ook televisie met geluid kunnen kijken of naar de radio te luisteren. Nog mooier zou zijn dat er op alle poliklinieken versterkers aanwezig zouden zijn zodat het gesprek met arts of verpleging soepel zou kunnen verlopen. Natuurlijk zijn er schrijf -en gebaren tolken en die hebben een zwijgplicht, maar soms zijn de gesprekken wel erg intiem.. Hoe fijn zou het zijn dat er dan een alternatief is. 

Soms voel ik mij de roepende in de woestijn maar nu heb ik in ieder geval wat resultaat. Kijken wat we werkelijk kunnen veranderen in Waalwijk en hopelijk ook het ETZ. Overigens gaat doof.nl ook nog aandacht aan dit onderwerp geven. Mooi resultaat toch?

Sommige mensen vragen aan mij waarom ik toch die drijfveer heb om bepaalde zaken aan de kaak te stellen. Nou eigenlijk is dat heel simpel. Ik hou niet van klagen. Natuurlijk kan klagen een functie hebben maar het geeft mij toch echt een beter gevoel om dingen te proberen te veranderen. Heel mijn leven heb ik gewerkt in het agogisch werkveld. (Agogiek is de leer van het begeleiden, aansturen of beleidsmatig mogelijk maken van veranderingsprocessen bij mensen opdat ze meer grip krijgen op hun leven. Deze sociale wetenschap bestudeert hoe mensen veranderen en geeft aanwijzingen over de manier waarop dit kan worden beïnvloed en begeleid.) Dus ik denk dat het daar vandaan komt. 

Ik kan niet zitten en toekijken, klagen. Daarbij ga ik er meestal vanuit dat mensen onwetend zijn, er niet aan gedacht hebben. Sinds ik in de werkgroep zit voor de VN resolutie en mensen zie met andere beperkingen heeft me dat zeker aan het denken gezet. Waar lopen zij tegen aan, wat is hun drijfveer. Ik ben er van overtuigd dat ze hun handicap hebben geaccepteerd maar kijken naar wat beter kan. Ach ik denk dat ik nog heel wat keren erover na zal denken en iets bedenken… Jij ook?

Margriet

20 september 2021

1

Toegankelijkheid

De wet toegankelijkheid openbare gebouwen tracht bij te dragen aan een inclusieve samenleving, door ervoor te zorgen dat ook mensen met een handicap of beperking (zelfstandig) openbare gebouwen kunnen betreden. Net als ieder ander.

Mooie wet toch? Ikzelf ben tegenwoordig ervaringsdeskundige op meerdere vlakken. Zo ben ik tegenwoordig rolstoelafhankelijk (wat een mooi scrabble woord) rij ik rond in een scootmobiel en draag ik buiten een bril ook nog hoortoestellen. Én ben ik chronisch ziek. Vraag me nu af of dit ook valt onder dubbel gehandicapten(grapje). 

Nu ik de het bovenstaande eens goed lees gaat het dus alleen over het kunnen betreden van een openbaar gebouw. Als slechthorende loop je vaak prima, uitzonderingen daar gelaten, maar kunnen dan vaak niet zelfstandig verder. Dus zo inclusief is deze wet niet, maar gelukkig zijn er nog meer wetten.

Wet gelijke behandeling handicap of chronische ziekte (Wgbh/cz)

Mensen met een beperking of chronische ziekte moeten net als ieder ander kunnen meedoen. Dit staat in de Wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte.

Kijk deze wet biedt alweer wat meer mogelijkheden. Maar eigenlijk is het toch te gek dat we overal wetten voor nodig hebben. Het zou toch zo moeten zijn dat iedereen die dat wil mee kan doen in de samenleving. Ik begrijp echt wel dat ik geen lid van de atletiekclub ga worden omdat ik graag wil hardlopen. Ik was ook niet van plan om te gaan hoogspringen. Want dat zijn irreëel verwachtingen. Gelukkig, tenminste dat denk ik, beschik over een gezond verstand en zet ik die graag in.

Wel heb ik nog steeds de drang om dingen te verbeteren. Dat wel. En dan niet omdat ikzelf daar zoveel hinder van ondervind maar omdat ik vind dat aan sommige onderwerpen wel wat meer aandacht gegeven mag worden. 

Ik woon in Waalwijk en de gemeente probeert echt een bijdrage te leveren. Ik weet niet of ze daarvoor aangespoord worden maar ze doen hun best. Ze zijn zelfs genomineerd voor de meest toegankelijke gemeente 2021 als je wilt stemmen dan kan dat hier Er zijn nog twaalf gemeenten over, dus ze hebben het al goed gedaan. 

Natuurlijk valt er nog veel te winnen. Zeker als het gaat om een hoorbeperking. Dat is vaak onzichtbaar, en alhoewel ik vroeger een button had met “ spreek duidelijk dan versta ik je beter, op mijn brommer en fiets een SH bordje had, wat ook hilarische momenten gaf, men dan ook vaak denkt dat je verstandelijk beperkt bent. Draag ik nu (bijna) niks waardoor het duidelijk is. Dus ik snap het wel dat de groep slechthorende en doven vaak een vergeten groep is.  Maar ik sta mijn mannetje wel. Ik heb al geschreven over de telefoon (ik haat telefoontjes). Ik kom met alle hulpmiddelen best ver, en ik heb ook niet meer de drang om alles te verstaan. Dat was vroeger wel anders. 

Maar ik wil wel zelfstandig mijn zaakjes kunnen regelen. En dan is er voor slechthorende en doven nog veel te winnen. Ook al zijn er mogelijkheden om hulp te krijgen van doventolken, schrijftolken, bel hulp etc.  je wilt het toch graag zelfstandig en alleen kunnen doen, een inclusieve samenleving is pas echt mogelijk als de mogelijkheden er zijn. 

Ik hoor vaak van andere mensen met een beperking dat er meer rekening met hun gehouden moet worden. Nu heb ik die mening en ervaring niet. Ooit zat ik in een groep mensen die gezellig aan het kletsen waren, de mensen werden steeds enthousiaster en hun stem volume ging omhoog. Een kippenkooi..ik versta er dan eigenlijk niks van maar laat het gebeuren. Toch was er één die boos op tafel sloeg en vond dat er met haar rekening gehouden moest worden. Iedereen weet dat ze slechter hoort,,,dus dan moet je daar rekening mee houden, vond ze. Nu had ze ook aan haar gesprekspartner kunnen vragen even naar een andere plaats te gaan, er was ruimte genoeg. 

Ikzelf heb er wat minder moeite mee, ik zag het enthousiasme van de aanwezige omhoog gaan, en hoorde dat ook. En ach, ik laat het gaan. Als het me echt te gek word dan ga ik liever weg. En dat vind ik niet eens erg. Ik begrijp dat andere niet telkens rekening kunnen houden, en ik vind ook dat dit niet hoeft. Bijna elk mens heeft wel iets waar rekening mee gehouden kan worden maar jij als persoon bepaald hoe je er mee om gaat. 

Ik zet liever mijn energie in om zaken echt te veranderen. Dus niet zozeer voor mijzelf maar meer voor het collectief. Zo hoop ik dat mijn gemeente Waalwijk mij vraagt om eens mee te denken voor verbetering voor slechthorende en doven. Of het ETZ (ziekenhuis) over het luisteren naar de TV via koptelefoon (Ooit gedaan, zo’n wegwerp koptelefoon op je speakers  van je hoortoestellen gezet? Niet te doen) Er zijn andere mogelijkheden en wellicht kan dat uitgevoerd worden.

Maar goed toegankelijkheid. Ik denk dat er veel aan gedaan wordt, het is nu aan de onzichtbare groepen om zich te roeren, en samen komen we er wel. Rome is toch ook niet in één dag gebouwd?

Margriet

12 augustus 2021

0

Ik hou mijn hart vast

Vaccineren of niet? Wat mij betreft is dat een persoonlijke keuze. En als je over je keuze hebt nagedacht is het een goede keuze. Ikzelf ben gevaccineerd, volledig, wel met de AstraZeneca waarin men nu zegt dat het misschien verstandig is een Pilzer er achteraan te doen. Ik wacht maar af waar de geleerden mee komen en zal dan mijn keuze maken. 

Wat weten we nu eigenlijk van Corona en vaccinatie? Ikzelf niet bijster veel. Voel me nog steeds een leek als het hierover gaat. Ik hoor voorstanders van vaccineren en tegenstanders. Maar wat me het meeste bezighoudt is dat er steeds meer een morele druk komt. Of zelfs verplichtingen. En dat druist tegen mijn gevoel van democratie en vrije keuze in. Mensen moeten en mogen hun eigen keuze maken dat is ook democratie. Het “ overhalen “ van de partijen om je wel of niet te laten vaccineren wordt steeds meer opgevoerd. Op gronden van feiten her en der van internet geplukt, nieuwsactualiteiten, krant of YouTube etc

De beide kanten komen argumenten, artikelen en onderzoeken. Als ik op internet intik tegen Corona vaccins komen er allerlei onderzoeken naar boven die pleiten om het niet te doen, allemaal met cijfers en onderzoeksgegevens. Maar dat telt ook als ik intik vóór Corona vaccins. Wie heeft er nu gelijk? Welk onderzoek moet ik wel of niet geloven? Wat is fictie of wat is waarheid. Wat is een combinatie van die twee?

Ikzelf gebruik daarvoor dus mijn gevoel en gezond verstand maar ook ik ben geïndoctrineerd door wat ik hoor en zie. Maar probeer vooral vanuit mijn ik, mijn positie mijn mening te vormen. Als chronisch zieke, met een enorm overwicht (nee nee niet eigen schuld dikke bult) is de kans dat ik Corona overleef is klein. 

Ik kan enorm respect opbrengen voor een vriendin die zich niet laat vaccineren omdat ze vind dat ze een gezond leven leidt, veganist is, van alles doet om gezond te leven. Voor haar voelt het niet goed om zich te laten vaccineren. Maar ze ontkent niet dat er een virus is  die om zich heen grijpt en slachtoffers maakt en zal zich aan allerlei voorwaarden houden. Kwam bij mij op bezoek met mondkapje etc etc. 

Laat ik voorop stellen dat ik niet geloof dat de wereldleiders dit doen om de macht over te nemen. Ik geloof niet in de Klaus Schwab Theorie dat de wereldleiders de populatie wil verminderen en uiteindelijk de macht overnemen over het denken en  het ‘zijn’  van de mensen. Ik geloof er niet in dat er een chip in mijn arm zit waardoor ik nu gestuurd kan worden door derden. Maar dat is natuurlijk mijn overtuiging. Zo geloof ik ook niet in een God en daar ben ik vrij in.  Ik woon in een democratie met grondrechten. 

Ik vind Corona meer dan een griepje en heb gesprekken gevoerd met mensen die Corona hebben overleefd, nabestaanden en zorgprofessionals. Ik geloof hun woorden en ervaringen.  

Of we er goed aan hebben gedaan om in lockdown te gaan of dat we  het hadden moeten laten gebeuren dat vele mensen zouden overlijden net zoals als met de Pest in de 14e eeuw is denk ik voor mij wel duidelijk. Ik denk dat het goed is dat er wat geprobeerd is. Dat er andere wegen zijn die naar Rome leiden, zeker. Maar ik ben bang dat we nog wel een kans krijgen om een andere methodiek uit te proberen.

 (Wereldwijd wordt het aantal doden door de Pest op 75 miljoen geschat, waarvan tussen de 20 en 50 miljoen in Europa.)

Ikzelf ben een voorstander van dat niet de overheid bepaald wat de beste weg is gebaseerd louter de drukte op de IC (laten we niet vergeten dat in de kabinetten Rutte er enorm bezuinigd is op de gezondheidszorg, de IC drastisch zijn verkleind) maar zou graag een team van crisismanager zien die een afweging maken op divers gebied en daarmee met een advies komen. Maar goed… wellicht gaat dat nog gebeuren.

Maar wat me nu erg bezighoud is polarisatie … Ik zie nu wel dat mensen die anders denken gedwongen worden om zich te laten vaccineren. Nog niet zo  erg in Nederland als in landen om ons heen. Alhoewel in Nederland de discussies ook in volle gang zijn. 

In Frankrijk moeten alle zorgmedewerkers verplicht gevaccineerd zijn anders zijn ze hun baan kwijt , in New York mag je alleen naar een restaurant als je gevaccineerd bent. etc. Etc. Organisaties eisen van hun medewerkers dat ze gevaccineerd zijn en willen daar ook duidelijkheid over. Het gaat mij veel te ver om dit te vergelijken met een jodenster, want dat staat echt niet in verhouding en is een belediging voor de holocaust. 

We zijn bezig onze maatschappij te splitsen in gevaccineerden en niet gevaccineerden. 

En dat druist tegen al mijn gevoel van eigen recht en vrijheid in. Ik hoef het niet eens te zijn waarom iemand zich wel of niet laat vaccineren, ik hoef niet eens te zijn met de theorieën die men daarvoor gebruikt maar ik vind wel dat je recht hebt op je mening.  We hebben onze mond vol over een maatschappij waar iedereen een plaats heeft inclusiviteit noemen we dat. Daarmee bedoelen we dat we een onderlinge verbondenheid hebben, dat mensen oog hebben voor elkaar en elkaar zien staan en zitten. Met daarin ruimte voor diversiteit. Waar is die nu?

Door het scherp stellen van wel of niet vaccineren zijn we hard op weg naar een polariserende samenleving waar de ego belangrijker is dan het collectief. En daar word ik echt verdrietig van. 

Ik durf bijna niet meer mijn mening te geven over Corona of vaccinatie omdat er zoveel tegenstelling zijn die op een dreigende manier wordt geuit. Nu hoor ik in de grote groep die wel voor vaccineren is maar je zal maar tegen zijn. Denk jij dat we het tij nog kunnen keren?

Margriet

6augustus 2021

2

Telefoonterreur, bestaat dat?

Klachten Indienen (@KlachtIndienen) | Twitter

Het blijft een beetje vechten tegen de bierkaai, maar zoals het spreekwoord zegt, de aanhouder wint. Ik hoor niet helemaal goed maar met hoortoestellen lukt het me aardig, maar zoals vele slechthorende en dove mensen heb ik een bloedje hekel aan de telefoon. Telefoneren met de speaker van je mobiel precies op de ontvanger is heel onhandig. Gelukkig hebben de ontwikkelaars daar wel een goede oplossing voor. Tegenwoordig kan je bellen met bluetooth en komt het rechtstreeks op je apparaten binnen. Alleen moet ik nog een paar jaar wachten. Want die heb ik nog niet. Ik heb een mobiele ringleiding en daarmee gaat het aardig goed hoor. Maar dat ding heb ik niet de hele dag omhangen. Vroeger wel, toen ik nog werkte was ik er afhankelijk van. Maar sinds ik niet meer werk gaat die telefoon ook niet zo vaak. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik van het appen en mailen ben, en dan nog liever FaceTime dan de telefoon. 

Maar goed organisaties willen mijn telefoonnummer. Als je iets op internet invult dan moet daar een telefoonnummer bij. Anders kan je niet verder. Nu ben ik creatief en zet 0612345678 in. Maar dat hebben ze door dus wordt dat niet altijd geaccepteerd. Dan maar 0612345687, en hoop ik dat niemand dat nummer heeft. In het tekstblokje schrijf ik direct dat het telefoonnummer fictief is en dat ze dus niet moeten bellen en ik leg uit dat ik niet goed hoor. Het werkt wel hoor, soms , heel soms krijg ik dus een keurige mail. Maar bestaande organisaties die bij mij bijvoorbeeld klusjes komen doen hebben mijn nummer wel gekregen van de verhuurder en dan laat ik de telefoon afgaan. Voor ik mijn ringleiding om heb is het sowieso voorbij. In mijn voicemail leg ik uit dat ik blij word van een appje of mail (en natuurlijk geef ik mijn mailadres.) Echter denk ik dat niet iedereen even goed hoort, zonder dat ze doof of slechthorend zijn. Want ze blijven bellen… en ik blijf hopen op een mail of appje. Maar stel ik weet dat ik gebeld ga worden loop ik braaf met mijn ringleiding om, ik doe niet zo moeilijk. Grappig is dat je vaak wel alles via internet kan regelen en als er niets niet goed gaat kan je bellen naar…..tja.

Overigens is het als dove of slechthorende moeilijk om zichtaar te zijn. Sinds alle gemeente druk zijn met toegankelijkheid zie ik dat er veel verbeterd is en wordt gedaan voor mensen met een zichtbare handicap. Bijvoorbeeld in een rolstoel of blind. En het is natuurlijk geen afgunst van mij want ik vind het zo belangrijk dat je zelfstandig kan leven en diverse gebouwen toegankelijk zijn. Ik zie nog weinig zaken veranderen voor slechthorende. Vaak moet je aan een balie je verhaal doen met allerlei geluiden om je heen, concentreren is een vak. Door Corona zijn nu ook nog wat extra spatschermen neergezet, en dat is logisch maar werkt niet bij aan de vertaanbaarheid, laten we het maar niet over de mondkapjes hebben. Maar goed terug naar het telefoneren.

Soms hebben mensen ook geluk want ik luister graag naar muziek, ook als ik er met de scootmobiel op uit ga, en dan heb ik met veel plezier mijn ringleiding om. Als je dan belt dan neem ik direct op.

Is dat niet gevaarlijk hoor ik je zeggen? Nou weet je, alles wat achter mij gebeurt hoor ik eigenlijk niet. De ontvangers van je hoortoestel zijn naar voren gericht. Dus kijk ik altijd heel goed in mijn spiegels. Zelfs als ik in de bossen luidkeels met een lied meezing houd ik in de gaten of er niemand aan komt. Maar dat is dan meer omdat ik dan wijselijk mijn mond houd… stel je voor zeg…. Tegenwoordig is het niet meer vreemd dat je ineens begint met praten omdat de telefoon gaat. Nu heeft iedereen een of twee oortjes in en de mobiel in hun zak. Dat was wel anders toen ik mijn eerste Nokia had met een halslus. Dan keken mensen mij aan alsof ik gek was. Ach de schaamte ben ik allang voorbij hoor.

Voor mij blijft de vraag meer en meer, hoe krijg ik het voor elkaar dat mensen mijn voicemail echt beluisteren en vooral niet meer bellen… ik moet me daar maar eens op bezinnen. Misschien moet ik roepen “ Bingo u heeft een prijs gewonnen.. of zo” en dan een bericht. Of op het einde van dit bericht krijgt u een nummer waar ik wel bereikbaar op ben…. En dan maar hopen dat ze begrijpen dat ze natuurlijk geen ander nummer krijgen maar het bericht begrijpen dat ik de telefoon niet oppak. Mmmmm blijft een uitdaging.

Misschien heb jij een lumineus idee? 

Margriet

19 juli 2021

0

Klachten indienen? Niet mijn specialiteit!

Klacht indienen? niet mijn specialteit. Ik doe het liever niet, maar nu heb ik het gedaan. Ben ik wel een klant bij een wooncorporatie? Of denkt men daar in bezit en het scheppen van precedenten? Lees mijn blog en vorm je mening.. Margriet 1 juli 2021

Ik heb het gedaan, een klacht ingediend tegen mijn wooncorporatie. En eigenlijk vind ik het verschrikkelijk dat ik zoiets heb moeten doen. Mijn dakgoot is stuk. Hij is schoongemaakt voor het eerst dat ik hier woon(16 jaar). De man die kwam schoonmaken was wat bijzonder, gewapend met een emmertje en ladder ging hij de klus aan. Als het emmertje vol was, door de brandgangen weer naar de straat om het emmertje te legen, dat deed hij drie keer bij mijn dakgootje. Afijn hij zal wel geen tijdsdruk kennen. Twee dagen later ging het regenen en liep de dakgoot over. Natuurlijk direct een melding gemaakt maar de “crisisdienst” vond het niet zo erg. Maandags weer contact gezocht met de wooncorporatie Casade  en er kwam een bedrijf kijken. Die constateerde dat de dakgoot doorgebogen was. Hij vroeg of ik in de dakgoot had gestaan of dat ik er aan gehangen had…nou al zou ik willen, ik kan dat niet eens. Maar goed de man constateerde dat er een nieuwe dakgoot in moest en dat Casade dat moest goedkeuren. Twee weken later, half april was de goedkeuring er en vanaf dat moment is het stil….heel stil. 

Half Mei vraag ik een update, de opzichter laat me weten dat de opdracht al lang is vergeven en dat ze het nogmaals zou navragen… Wederom oorverdovend stil. Ik hoor niets meer. Op mijn mailtjes rechtsreeks naar de opzichter komt geen antwoord, ook niet als ik nadrukkelijk om vraag. Op 4 juni stel ik de  wooncorporatie aansprakelijk wegens nalatigheid voor de schade  aan mijn luifel, vochtvlekken en het weer zit er in. Ondanks het vele drogen tussen door heb ik toch schade. Ik stuur nog een filmpje van de situatie.  Wederom geen reactie. En nu heb ik het gedaan, ik heb een officieel klacht ingediend. Vorige week maandag gedaan, en dat druist tegen mijn principes en gevoel in. 

Hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik tot de conclusie kom dat veel draait om de woordjes communiceren en klant. De wooncorporatie  gaat niet uit van de klant maar van hun bezit. 

Als de opzichter of andere medewerker nu gewoon zou reageren, even een update, zo staat het er voor dat zou dat al veel helpen. Wellicht is er iets aan de hand, ik zou daar begrip voor hebben. Dan neem je de klant serieus. 

Het zegt het wat over de grondhouding van deze wooncorporatie Het lijkt erop dat de klant hier niet de koning is.  Stel dat ik een klacht had over een goede slager, een goede audicien of wat dan ook, dan zouden die direct contact opnemen omdat ze niet zouden willen dat hun goede naam besmeurt wordt. Immers is een klacht of het niet oplossen van een klacht negatieve reclame. 

Nu heb ik zelf een arbeidsverleden bij een wooncoöperatie en het irriteerde me toen al dat men over “ons bezit” sprak. (Ik deed daar sociaal beheer, overlast klachten, burenruzies en bijzonder doelgroepen etc dus geen vastgoed) Klagende huurders werden vaak bestempeld als zeurders, en de klacht was  bijvoorbaat niet gegrond.  Mensen van niet Nederlandse afkomst met schimmel ventileerde niet goed, en de goedkoopste oplossing werd gezocht. Het ging niet over de huurder maar over het eigen bedrijf, de wooncorporatie. Er werd direct in een collectief gedacht. Schept het precedenten? Dan niet doen. Stel dat de buren dit ook gaan bedenken. De huurder als individu is niet zichtbaar. Ik had gehoopt dat het bij Casade anders zou zijn, tegen beter weten in. Want ik hoorde bij meerdere wooncoöperatie hetzelfde verhaal.

Nu hoor ik je zeggen, er is toch een HuurdersBelangenVereniging?(HBV) Jazeker die is er, maar die heeft, net zoals andere HBV’s  het contact met hun achterban verloren. Ze krijgen weinig of geen respons van de achterban en weten dit tij ook niet te keren. De mensen die daar actief zijn doen hun best maar werken op persoonlijke titel.  Eigenlijk zouden zij zich hard moeten maken voor de huurders, de klant. Zij zouden juist hierin wat kunnen betekenen.

De klant is duidelijk niet de koning bij een wooncorporatie.

De klant is koning - Online tegeltjes bakken

Ik denk dat de meeste klachten ontstaan door elkaar niet te begrijpen of door het niet communiceren en door de grondhouding van de wooncorporatie. En dat is nou zo jammer. Je komt toch in een niet prettige sfeer terecht. Zelf ben ik van het communiceren, en ik denk dat ik ook best begrip op kan brengen als men daarom vraagt, als het maar duidelijk is… maar helaas dat is het niet. Ik ben dan wel een klant, goed voor heel wat eurootjes per jaar, maar ben zeker geen koning.

Terwijl ik dit schrijf komt er een mail binnen. Van de wooncoöperatie, de opzichter. Met excuses. Ze heeft weer aan de bel getrokken bij de aannemer en hoopt op een snelle oplossing en wil na de reparatie naar mijn luifel komen kijken om te komen tot een passende oplossing.. Ik ben er blij mee…maar nu het al 3 maanden duurt vind ik dat ik deze blog best mag plaatsen.

Margriet 

30 juni 2021

0

Ben ik nu echt de enige?

Nederland heeft gewonnen, en is nummer één van zijn poule geworden. Poeh poeh. Op de Radio en TV kunnen ze er niet over uitgepraat komen, en natuurlijk is het een mooie prestatie. Alhoewel ik ook kritieken hoor, ze zouden geluk hebben met hun poule en als ze een sterkere tegenstander krijgen dan….

Nederlandse vlag op GIF's. 20 gratis bewegende beelden

En eigenlijk interesseert het me geen biet. Ik geef echt niks om voetbal. Teveel opgedrongen gekregen in mijn jeugd denk ik. Als enig meisje tussen 4 broers (nou ja 1 vond het ook niet alles) én een vader die voorzitter was van een plaatselijke voetbalclub én dan nog een moeder die alle sporten wel leuk vond is het echt niet leuk geweest. Op vrijdagavond ging de TV aan voor Duits voetbal en op zondagavond laat sloten we af met voetbal. Op zondagmiddag moest ik mee naar de plaatselijke voetbalclub WSC omdat dan mijn moeder wat quality tijd had.  In de pauze speelde we drumbandje met Jantje Cools ,een man met het downsyndroom. Hij liep voorop en wij erachteraan, Met een beetje geluk kreeg je ook nog een kwatta…  

En of ze nu gewonnen hadden of verloren men ging nog “even“ de kantine in om na te praten. Samen met wat andere kinderen speelde we in en om de tribune… een ding waar men toen echt heel trots op was, niet elke club had dat. Jantje Cools kreeg een sinas en tegen hem zeiden ze dan…”Niet zat worden Jan..” Ook wij kregen wel wat te drinken hoor, of een zakje chips en op de bodem lag dan een klein driehoekje met zout wat je erover heen kon strooien. 

Ik heb gewoon teveel voetbal gehad in mijn jeugd. Ze zeggen toch altijd waar “ te” voor staat is niet goed.

Op oudere leeftijd probeerde ik echt wel mee te gaan in de flow en was ik van de partij als Nederland speelde… maar man man wat duurde het toch lang zo’n wedstrijd. Als jongere deed ik wel graag mee aan de feesten na het voetbal…. Tja dat dan weer wel.

Vorige week was ik in de Ardenne in een familiehuis. De eerste wedstrijd van Nederland werd gespeeld en er was een beamer met een scherm, lekker buiten. Na de BBQ ging de wedstrijd van start, men zat er wat gespannen bij, het leek er eerst op dat ze gingen winnen, dan weer niet, dan weer gelijk maar uiteindelijk wonnen ze toch. Gelukkig want ik weet niet hoe het gezelschap was geweest als ze verloren hadden.

Hoe komt het toch dat het lijkt of mensen ineens bezeten zijn van voetbal? Ook mensen die normaal niet zo’n voetbalfan zijn? Ik weet het niet, jij misschien?

Persoonlijk kijk ik uit naar de Olympische spelen en de Paralympics. Zelf ben ik als vrijwilliger betrokken geweest bij de Paralympics/wereldspelen in Nederland. Eenmaal in Arnhem en de andere keer in Assen. Tegenwoordig wordt het gehouden in het land waar ook de Olympische spelen worden gehouden. Dat is ook beter. Sinds dat ik als vrijwilliger betrokken ben geweest heb ik een enorm respect gekregen voor de Paralympiërs. Het zijn topsporters.

Er gebeurden natuurlijk ook hele grappige dingen. Ik weet nog dat we in een kazerne in Arnhem zaten en daar reed een treintje rond die de sporters naar de accomodaties brachten, Daar hing dan een hele lange rij rolstoelgebruikers achter, en een lol dat ze hadden. Op een dag stond in de Olympic daily of de rolstoelgebruikers zich wilde houden aan de maximum snelheid (15 km) want er waren 2 blinden aangereden….

het is goed dat ik dat vrijwilligerswerk heb gedaan. het was leuk maar bovenal ook leerzaam. Ik zag ze niet als zieligers maar als sporters. Als mensen die het beste uit hun leven haalden… mooie ervaring.

Maar goed, nog een paar weken dan is het voetbal over, de toer de France al gestart (ik vind de omgevingsplaatjes zo mooi) en zijn de Olympische spelen gestart. De sportliefhebbers komen deze zomer goed aan bod. en ik kan er ook wel van genieten hoor…. hoop voor het Nederlandse voetbal dat ze ver gaan komen…

Margriet

22 juni 2021

2

Bejaardengeleuter

Of moet ik het seniorenpraat gaan noemen? Oordel zelf na het lezen van deze blog. 

Afgelopen week was ik aan het face-timen met een bijna leeftijdsgenoot. We zeiden tegen elkaar weet je nog dat de mobiele telefoons kwamen? We vonden het allemaal onzin , immers had je thuis een telefoon. Nu ken ik niet zoveel mensen meer zonder een mobiel maar wel steeds meer mensen zonder een vaste telefoon. 

Ik weet nog dat de eerste autotelefoon er kwam, iemand die als beroep vertegenwoordiger was , wat we nu een salesmanager of een accountmanager noemen, had zo’n ding in zijn auto, een heel apparaat, een soort kast met een handvat (zwaar) en op de kast zat een draaischijf, dan een draad en dan een ouderwetse telefoonhoorn. We waren onder de indruk.

Uiteraard zouden we er niet aan beginnen, goed voor mensen die de hele dag onder weg waren maar niet voor het individu. Nu bellen de meeste (naar ik hoop) handsfree met hun mobiel in de auto, op straat, en thuis ..altijd bereikbaar want we zouden toch eens een telefoontje missen…

Met ons mobieltje konden we sms-en, korte berichtjes naar elkaar sturen, dat doen we nu massaal via whatsapp wat gratis is, en daar houden wij Nederlanders wel van.

Ooit zaten we te mijmeren, ik denk in de periode dat de Jetsons op de TV kwam (als je niet weet wat dat is, googelen)..

8 Far-Out 'Jetsons' Contraptions That Actually Exist Today

ik denk in de late jaren 60, begin jaren 70, daar liep een robot rond, werd het huishouden door apparaten gedaan en ze belde elkaar zodat ze elkaar konden zien, beeldbellen. Chriet Titulaar liet het in het huis van de toekomst ook zien.. Mensen belde elkaar op en konden elkaar zien. Wat hebben wij erom gelachen en onze fantasie sloeg op hol.. jaja zit je op de toilet en gaat je telefoon, kom je uit bed met je haren door elkaar, liggen mensen in bad met elkaar te beeldbellen…wat een lol… en nu? 30/40 jaar later , facetimen we, soms met onze haren in de war…en vinden we het heel normaal.

Ik ben 65 jaar, een oude muts voor de jongere generatie, maar als ik kijk wat ik allemaal heb mogen meemaken aan ontwikkeling dan is dat wel heel groots geweest. De eerste homecomputer een commodore waar je dagelijks met een floppy en later een disk het programma moest laden voor je aan de gang kon.

De eerste printers die soms gaatjes in het speciale computer papier sloeg. De eerste PC op het werk en vrij snel daarna thuis. Wat handig was dat, geen scriptie schrijven op een typemachine met correctielak, geen handmatige opfleuring van bijvoorbeeld grafiekjes en tekeningen. Nee je typt en als je niet tevreden over een zin bent haal je het weg en typ je het opnieuw. Grafiekjes van je onderzoek maak je op de PC en die integreer je in je werk… fantastische vooruitgang. Oké er liepen heel wat draden door je huis maar daar heb je vandaag de dag ook geen hinder meer van. Mijn printer staat in een voorraadkast en ik stuur nu gewoon een print opdracht er naar toe en het werkt..nu ja ik moet het nog wel zelf ophalen uit de kast. We hebben geen floppy’s meer, geen losse disk, nee we hebben de cloud en misschien nog een externe harde schijf. De meeste laptops (ook al zon prachtige uitvinding) heeft geen cd rom meer, programma’s download je gewoon. Sommige mensen gebruiken nog usb sticks, wat ouderwets.

Nu rijden we op elektrische fietsen, auto’s waarvan sommige al zelf kunnen rijden, of de auto parkeert zichzelf op een parkeerplaats, vliegen we de wereld rond, wordt het gras van je tuin door een apparaat gedaan, stofzuigen? Nee joh je neemt gewoon een computertje die dat doet. De afwas in de vaatwasser, een magnetron, air fryer etc

De wereld komt letterlijk de huiskamer in, via TV, tablet, telefoon of je computer. Ik weet nog dat we onze eerste TV kregen, zwart wit met een paar zenders, maar oh wat waren wij er blij mee. Paulus de boskabouter, Fabeltjeskrant, okkietrooi, Ivanhoe, kapitein Zeppos, tante Hanny die naar ons zwaaide en wij zwaaide terug. Om acht uur het nieuws en dan moest je stil zijn. De TV stond niet altijd aan, in de programmagids werden strepen gezet wat we

illustratie

wilde zien…en de meeste stemmen gelde behalve als het voetballen was, dan was er gewoon voetballen… (ik was samen met een andere broer die voetballen niet leuk vond, mijn andere broers en ouders wél, en nog steeds kan het mij niet bekoren)

We konden hier de Belg op onze tv krijgen en sommige Duitse zenders… nu zappen we door de hele wereld heen en omdat we nog niet genoeg hebben kopen we er nog wat abonnementen bij zoals Netflix , Videoland, apple TV etc. 

Ons leven is door die apparaten en mogelijkheden een stuk makkelijker geworden maar ook complexer. In mijn kinder-en jeugdjaren was het de koude oorlog die ons bezig hield. We waren bang dat de bom (atoombom) zou vallen. Ik hoopte als ze die af zouden schieten hij precies op ons huis zou vallen en direct dood zouden zijn, want leven op een wereld waar van alles radioactief is en je ziek zou maken leek me helemaal niks. We waren onder de indruk van de kindertjes uit Biafra (onafhankelijke staat aan de baai van Biafra en maakt nu deel uit van Nigeria) Dit waren kindertjes die de hongerdood in de ogen keken, we deden daar acties voor. Nu komen dagelijks natuurrampen, oorlogen en allerlei andere nare dingen onze kamers in. Het lijkt ons steeds minder te doen.

Nu weet ik het natuurlijk niet zeker, maar ik heb het idee dat ik als kind veel ongecompliceerde leefden dan de kinderen nu die zoveel zien en horen… Vooruit gang is zeker fijn, ik zou niet terug willen, maar het heeft ook zo zijn nare kanten…wat vind jij hier eigenlijk van?

Margriet

7 juni 2021

5

Vrijheid, wat is dat nou?

Vandaag de dag hebben we het wel heel veel over vrijheden, wat voor de een vrijheid heet is voor de ander juist niet meer dan een gewoonte. Vandaag 4 mei herdenken wij de mensen die zijn overleden in de tweede wereld oorlog. Ikzelf herdenk meer dan dat, ik denk aan alle vluchtelingen die hun land door oorlog hebben moeten verlaten, de mensen die in gevangenschap leven ook al zijn zogenaamd vrij maar niet vrij mogen spreken. Ik denk aan mensen die vechten voor hun geaardheid, geloof of ongeloof, huidskleur etc. …afijn eigenlijk denk ik aan iedereen die is “gevallen” of niet vrij kunnen spreken of uitkomen voor wat ze zijn.

Het afgelopen jaar wordt het woord vrijheid steeds meer gebruikt. Zelfs Thierry Baudet laat dat middels, naar mijn idee, misplaatste poster zien. We hebben het nu over vrijheid over als wat gewoon is, we denken er niet meer aan hoe we dat verkregen hebben. Ondanks dat we momenteel door Corona wat beperkt worden leef ik in vrijheid.  

Een oom van mij die in de 90 mocht worden heeft zijn hele leven geleefd met de oorlog in hem. Duidelijk getraumatiseerd kwam in zijn stervensfase de tweede wereld oorlog heftig terug. Als hij vertelde over de oorlog verviel hij vaak in de Duits als het over de “ moffen” ging. Zijn broer, 17 jaar heeft het leven gelaten in een kamp in deze nare oorlog. 

Mijn ouders spraken er niet vaak over,  wel kreten als, laat het niet meer gebeuren, of verwijt het kind niet wat de ouders hebben misdaan kwamen veelvuldig langs, ook al snapte ik daar als  kind niks van. Daar bleef het wel bij. Er hing wat geheimzinnigheid over deze periode. Mijn vader zat, net zoals zijn broer bij knokploeg André. Maar wat daar nu gebeurd is, besproken of wat ze meegemaakt hebben heb ik grotendeels uit de boeken  of verhalen van andere mogen halen. Het mooie van de oorlog is dat mijn ouders elkaar hebben getroffen in Londen na de oorlog. Mijn moeder een vrijzinnig gereformeerde jonge vrouw uit Groningen en mijn vader een katholiek uit het donkere zuiden Waalwijk…. Het huwelijk heeft stand gehouden….

Nu hoor ik veel mensen zeggen, ik wil mijn vrijheid terug. Maar in principe vallen onze beperkingen nog wel mee. Kijk eens naar de landen om ons heen. Een Spaanse vriend vertelde me dat ze tijdens de grote lokdown niet naar buiten mochten, alleen essentieel beroepen in de dienstverlening en mensen die met hun handen werkten mochten naar hun werk. Hij werkt bij een bank. Zijn vrouw werkt ook op een kantoor en samen met hun 2 lieve dochters zaten ze vast in hun appartement. Kinderen mochten ook niet buiten spelen…school etc natuurlijk gesloten.

5 mei 2020 viering "75 jaar vrijheid" in Vledderveen

Om boodschappen te mogen doen moest je toestemming hebben etc… dus daar waren ze nog beperkter dan hier. 

Kijk naar de landen aan onze grenzen, heel wat strenger dan wij, maar wij  klagen erop los, demonstreren, lappen de regels aan onze laars, want we willen onze vrijheid terug… 

Vrijheid is voor mij vrij mogen denken, vrij mogen uitspreken zonder dat ik er voor opgepakt wordt. Het leven met de Corona regels is voor mij meer leven met beperkingen…ook ik hoop dat we snel weer afstand mogen doen van deze beperkingen. Maar het beperkt niet mij vrijheid, maar in mijn bewegingen. 

Voor vele zijn de beperkingen en nu beknotting van hun vrijheid. Ik moet zeggen dat ik de jeugd wel kan begrijpen. Ik had , toen ik zo oud was als hun, ook een drang om alles mee te willen maken. Geen tijd om iets te missen, rennen van het ene feestje naar het leuke andere. Dat is ze nu al meer dan een jaar ontzegd. Je zal maar net aan een studie begonnen zijn en online  je lessen moeten volgen…ik zou direct een probleem met mijn motivatie hebben,  Voor hen voelt het wel degelijk dat ze beperkt worden in hun vrijheden.

Vrijheid is dus lastig te definiëren, het zegt wat van je leeftijd en levensfase. Maar laten we vooral niet vergeten hoe we aan deze vrijheden komen, misschien wat minder mopperen en waarderen wat we hebben… vandaag herdenken we, morgen vieren we onze vrijheid.

Wat is voor jouw vrijheid?

Margriet

4 mei 2021

0

Participatie

Ik denk dat dit het woord van 2021 gaat worden. We participeren wat af.

-Bewonersparticipatie

-Cliënten participatie

-jongeren participatie

-vrouwen participatie

-burger participatie

-maatschappelijke participatie

-ouderen participatie

-familie participatie

-ledenparticipatie

-patienten participatie

En zo zullen er zeker nog veel meer zijn, 

Participeren wat betekend dat nou eigenlijk?

Wikipedia schrijft: Participatie betekent actieve deelname. Het is afgeleid van de Latijnse woorden pars en cipere. Wanneer over participatie wordt gesproken, is er altijd sprake van een subject en een object, ook als dat niet expliciet wordt gemaakt: een persoon of een groep die deelneemt en datgene waaraan zij deelnemen.

Participatie kan in beginsel betrekking hebben op allerlei subjecten (bijvoorbeeld jongeren, burgers, vrouwen) en op allerlei objecten (bijvoorbeeld politiek, arbeid, kunst, architectuur). Het woord participatie heeft een sterk maatschappelijke, vaak politieke connotatie.

Wat in ieder geval duidelijk is , is dat participeren meedoen betekend. Meedoen aan “iets”.

Allerlei instantie zijn er mee bezig, gemeentes, scholen, welzijnswerk , ziekenhuizen etc.etc. Er worden heel wat plannen geschreven, Als je bij Google intypt “participatie” krijg je 3.190.000 hits… waarom nog plannen schrijven denk je, er is genoeg te vinden,

Maar als ik verder lees dan worden deze plannen veelal gemaakt op beleidsniveau door beleidsmakers, managers en ambtenaren. Als het plan klaar is laten we het wat zakken in de organisatie en mogen de medewerkers ook hun ei leggen, zeg maar mee participeren,  Degene die moeten gaan participeren sluiten  als laatste aan als het zo goed als klaar is. Ze worden nauwelijks betrokken in de ontwikkeling. Dat is wel wat raar als je juist wil dat mensen gaan participeren. Zouden juist de doelgroepen waar we het over hebben, die we graag willen activeren tot participatie niet veel eerder betrekken? Nu is het een en ander wel afhankelijk van welke organisatie structuur er is. Zo zal een organisatie die bijvoorbeeld over hartfalen gaat zeker de hartstichting betrekken. Dan is er al een soort structuur aanwezig waarvan je mag verwachten dat daar ook ervaringsdeskundige bij zitten.

Nu ben ik niet in alle verschillende participatie  onderwerpen geïnteresseerd. Want heel eerlijk, als ik overal in zou gaan participeren dan kom ik tijd te kort.  

Dus het zinnetje “ het doel is zoveel mogelijk mensen mee te laten participeren” is wat overtrokken. Ikzelf ben burger….we moeten participeren, een vrouw, weer participeren, maatschappelijk betrokken, dus hupsakee participeren, politiek geïnteresseerd dat wordt participeren en ik ben patiënt (zeg liever ervaringsdeskundige) en dus ook hier participeren.

Dan word er ook nog van je verwacht vooral de regie te houden over je eigen probleemstelling. Man man, ik word er al moe van.

Dan hebben we nog de mensen die wat competenties missen maar we gaan ze niet buitensluiten dus passen we de participatie daarop aan.

Ik weet het niet hoor, met al die participatievormen zie ik langzaam aan de bomen in het bos niet meer. Als ik dan ook nog eens kijk hoeveel verschillende werkvormen er zijn, van participatieladders tot participatieboxen. En natuurlijk zijn er allemaal mooie participatie tekeningen om dit helder te maken word het voor mij wat wazig.

Dus vat ik het voor mijzelf zo samen, ik participeer graag mee, op mijn niveau en met mijn mogelijkheden, noem ze maar competenties. Ik doe zo veel mogelijk mee als ik mij er goed bij voel en vooral bij betrokken word. Want als het allemaal van bovenaf aan op mij gedropt wordt, dan sla ik liever even over… Dus heb je een goed onderwerp dan wil ik graag meedenken als het onderwerp mij aanspreekt, dan mag je van mij inzet en een actiehouding verwachten. Maar ik doe niet overal aan mee hoor…zou participatiemoeheid ook al bestaan?

Margriet

21 april 2021

0

Maak een website of blog op WordPress.com

Omhoog ↑

%d bloggers liken dit: