Afhankelijkheid-rolstoel-vragen…pfff

In september 2021 vroeg ik aan de ergotherapeut of er mogelijkheden waren om wat vrijheid terug te krijgen. Ik heb een rolstoel, maar het “hoepelen” was voor mij niet meer mogelijk. Er zit wel een ondersteuning op , elektrisch die degene die “duwt” kan gebruiken. Nu was het een hele heisa om die ondersteuner tussen de wielen te plaatsen, maar vooral in de Ardenne hadden we daar veel plezier van. In plaats van in huis of in de auto te wachten kon ik mee om te “wandelen”. Wel volledig afhankelijk van degene die achter je loopt en de route bepaald. Uiteraard ook altijd de nodige geintjes…

Zo zijn in Villers sur Lesse 3 bruggen vernield door het overtollige water van vorig jaar. In de Ardenne is op vele plaatsen schade toe gebracht, dus ook hier. Afijn mijn broer duwt me, met ondersteuning daar naar toe en zet mij, uiteraard zou ik haast zeggen op het randje… grappig…voor hem en de andere dan. Ik hang daar op dat randje en kijk de diepte in.. Maar niet klagen want je bent al blij dat je mee mag… Of ze laten je midden in een winkel staan en zeggen ..tot straks…grapjas..

dit huis is nog te huur, zo prachtig

Na wat maanden, er is bij de gemeente een wachtlijst voor de keukentafelgesprekken, eindelijk een gesprek gepland, word ik opgenomen in het ziekenhuis. Maar gelukkig begin december vond het gesprek plaats. Er waren mogelijkheden en de beschikking viel echt heel snel in de brievenbus. In januari kwam een meneer van Medipoint met een vertegenwoordiger voor de aanpassingen mij bezoeken. De ergotherapeuten van Samen sterk was er ook bij. 

Een vernuftig systeem met een joystick zou mijn vrijheid terug gaan geven, in ieder geval een flink gedeelte en in bepaalde dagen zou een ander de ondersteuner vanachter de rolstoel kunnen besturen. Top. De vertegenwoordiger gaf aan een week of 1,5 nodig te hebben. Medipoint zou dan mijn rolstoel voor aanpassingen ophalen, zo zei deze man, en dan dezelfde dag terug brengen. Ik zag mijn vrijheid weer in beeld komen. Maar dat mocht zo niet zijn. Eind januari ontving ik een brief dat de aanpassingen wegens problemen met de levering van de wielen in april zou zijn teleurgesteld zette ik de knop om en dacht, op naar april. Maar het bleef stil, heel stil…geen brief , geen berichten, niks…. De ergotherapeut (wat moet ik zonder haar) nam contact op, en kreeg het verhaal dat door leveringsproblemen, het begin mei zou worden. Focus op begin mei… weer was het stil. Intussen had ik de gemeente op de hoogte gesteld van deze uitstellingen en de regisseur reageerde kordaat. 

Ook zij belde met medipoint, en liet het het mij weten, Corona, problemen met chips, personeelstekort, leveringsproblemen, alles wat je eigenlijk de laatste tijd vaker hoort was het probleem maar er zou alles op alles gezet worden de levering te kunnen doen.

Toch raar dat de communicatie zo verloopt. Ik als klant hoor niks maar via via krijg je informatie.

12 mei werd de rolstoel opgehaald, dat op een dag halen en terug brengen moet je met heel wat korreltjes zout nemen… heel veel korreltjes

Maar er kwam goed nieuws, 25 mei 2022 wordt uw rolstoel geleverd tussen 11.00-17.00 uur. De ergotherapeut had haast om de dag met Medipoint gebeld.. Ik was er wat gespannen over, eindelijk, mijn vrijheid wordt werkelijkheid, 9 maanden na de eerste aanzet gaat het lukken… 

De beste man komt met een blij gezicht binnen, ik belde mijn broer om bij de uitleg te zijn, 2 weten meer dan één… en intussen vertelde ik de man wat deze rolstoel voor mij zou betekenen…vrijheid. Niet telkens vragen en organiseren, nee zelfstandig. De wielen, die zwaar zijn kunnen eraf en die leg je los in de auto..nou met wat oefenen en hulp gaat dat lukken. Zou ik nu eindelijk zelfstandig weg kunnen? Niemand die me hoeft te duwen? Niemand vragen… nee. Helaas, hij is weer terug, er loopt iets niet goed bij het draaien…. Maar ik ga er vanuit dat dit nu geen maanden gaat duren.

Waarom is vragen toch zo moeilijk. Ik vind dat ik echt wel dingen durf te vragen maar ik voel me er zo bezwaard door. Laatst mocht ik bij AVANS in Breda en in Den Bosch als ervaringsdeskundige een bijdrage in de les geven. Organiseer eerst dat de rolstel in de auto komt, mail de betreffende persoon of ze me wil ophalen (uit de auto halen gaat me wel goed af) blijkt op de dag deze persoon ziek, weer mailen, een ander regelen, afijn iedereen helpt mee, dáár ligt het niet aan. In Den Bosch ging het crescendo maar ik moest daarna naar de Clientenraad in Tilburg, broer geregeld die me naar binnen kon duwen om een profiel foto maken, daar weer een mede-clientenraad-lid gevraagd die me naar de vergadering duwde en weer naar de auto… 

Vragen vragen vragen…en voor veel mensen is het niet teveel, maar ik voel me bezwaard. Ik zie me al rondrijden in een museum zonder dat mijn vriendinnen me moet duwen, ik zie me zelfstandig naar vergaderingen gaan, hoef alleen te regelen dat men me helpt om het in de auto te krijgen… ohhh wat kijk ik daar naar uit… 

Of in de Ardenne mee “ wandelen” en ik bepaal mijn tempo en route, word niet meer op het randje geduwd , nou ja als ze van het knopje op de duwsteunen niet gebruiken….want dan ben ik wéér overgeleverd aan de grapjes van mijn lieve familie….

Ik ben benieuwd wanneer het gaat lukken…en wat heb ik er zin in.

Margriet

26 mei 2022

1

Sikowa?

Lang geleden was ik bij een scouting groep. Eerst als kind bij de kabouters, later als watergids en uiteindelijk ben ik jaren staflid geweest. Daar had ik de naam Sikowa gekregen.De naam kwam uit het kabouterspel “ het land van Avontuur” wat later weer veranderde in Bambilië en naar wat ik begreep is het nu het Jungleboek de handleiding. De eenmaal gekregen naam draag je je hele leiding-periode met je mee. Ik heb lang de meisjes van 7 tot en met 11 jaar gedaan, ging op kamp met jongens van 11-15 en de jongeren van 15-18 jaar. Zelfs ooit alleen op kamp geweest met een groep meiden van 16-18 jaar wat erg gezellig was en zich kenmerkte door zo min mogelijk regels te hebben maar het gebruik van een gezond boerenverstand. Ik ben altijd al wat wars geweest van de vele regeltjes.

Geen fotobeschrijving beschikbaar.

Ik heb meegedaan aan de Jamboree in 1995 met een grote groep jongeren, meen allemaal dat we met de leiding erbij (4 personen) een troep van 40 vormde. Ook daar probeerde ik, ondanks de geldende regels van de organisatie er in ons sub kamp een gezellige boel te maken. Ik heb heel wat pannenkoeken in de avond gebakken voor alle andere mensen uit binnen-en buitenland die op bezoek kwamen.

Afijn de naam Sikowa verhuisde dus telkens mee. Ook ouders spraken je vaak met deze naam aan. Op Instagram en Facebook zijn nog heel wat connecties te vinden die terugvoeren naar mijn scouting periode die ik overwegend als erg leuk heb ervaren. 

Gelijktijdig aan die periode was ik ook jongerenwerker in de gemeente Heusden en mijn werkgebied was voornamelijk Oudheusden. Het waren twee contrasten, zeker het werken op de straat met jongeren die hun pubertijd wat heftig doorkwamen en de jongeren die (terecht) vonden dat er in hun dorp wat weinig te doen was. En daar tegenover de jeugd en jongeren die voor scouting hadden gekozen, maar voor mij vormde het een mooi balans. Ik ervaarde bij de scouting dan ook geen “moeilijke” kinderen. Wat de overige leiding soms lastig vond, de (te) drukke kinderen, de kinderen met MBD of ADHD, de kinderen die wat meer op kwamen voor wat zij belangrijk vinden ik vond ze heerlijk. 

Als ik er goed over nadenk waren eigenlijk geen van de kinderen in scouting of in het “ wild” voor mij een probleem, eerder een uitdaging om uit te vinden wat wel werkte of begrip te vinden waarom het een en ander zo ging. Het werken, in vrije tijd en professioneel heeft me wel mede gevormd tot wat ik nu ben. Ik probeer nog steeds niet te snel te oordelen en beide kanten te zien. In Corona tijd bleek daardoor ook dat ik de niet vaccinerende mensen kon begrijpen terwijl ik juist zelf gevaccineerd was. Niet iets is altijd goed of altijd fout… er is een heel groot gebied in het midden.En de kunst is om niet te snel een oordeel te vellen.  

Geen fotobeschrijving beschikbaar.

Maar terug naar die naam…Sikowa. Ik word er nog steeds mee aangesproken. Soms ken ik de mensen echt niet(meer) waren het kinderen van vroeger en die herkennen mij nog maar ik hen weer niet. Of ouders van leden of zelfs leden van andere afdelingen…. Ik kan er dan wel om gniffelen. 

Maar het overkwam me laatst dat ik toch wel een heel groot compliment mocht ontvangen. Iemand zocht contact met mij via social media… Sikowa zei hij… ken je me nog? Nou is dat een van de leden die ik nimmer vergeet, heerlijke knul met blonde haren die een actief leventje had, ze noemde het ADHD ik…lekker druk. Hij was getrouwd en had een zoon die ook wat druk door het leven gaat. Hij zei” Sikowa ik hoop dat mijn zoon ook een Sikowa op zijn pad vindt die hem begrijpt en ondersteund, die hem het gevoel geeft dat hij er toe doet, net zoals ik dat gevoel van jou kreeg. …ik was met stomheid geslagen, probeerde het nog wat af te zwakken… maar in de avond dacht ik, wat een mooi compliment! Ik heb het voor hem dan in ieder geval goed gedaan…

Ik heb die nacht heerlijk geslapen, dat deze oude muts, toen nog jong en vitale Sikowa alsnog een compliment in ontvangst mag nemen… heerlijk

2

Wat zonde, een sonde?

Er is altijd wel iets wat je kan vieren. Ook dingen die in eerste instantie niet leuk zijn. Gisteren kwam ik 5 jaar geleden voor het eerst met een sonde thuis. Toen nog in de veronderstelling dat het tijdelijk zou zijn, ik weet nu beter. Niet dat het tussendoor niet geprobeerd is om te stoppen met de sonde, echt wel. Maar telkens resulteerde dat in een opname. 

Eerst zat dat ding in mijn neus. Dan heb je direct een ziek uiterlijk en een hoog “ach wat zielig” reactie.  Daarbij ben ik door medicatie behoorlijk aan de maat en dachten niet alleen de onwetende mens maar ook professionals, waarom een sonde, er kan er genoeg van af. 

Toch bleef ik ziek en werd er besloten na heel wat uitgeprobeerd te hebben, de sonde niet in mijn maag maar in mijn darm te leggen..en dat was het begin van mijzelf beter voelen.

Na 2,5 jaar werd het echt wel duidelijk dat ik niet meer van die sonde af zou komen, intussen was het ook beter om bepaalde medicatie door de sonde te spuiten omdat de maag erg traag, zeg maar bijna niet meer werkt. Dus dan duurt het ook langer dat medicatie gaat werken. Er werd dus de stap gemaakt om dat ding uit mijn neus naar mijn buik te verplaatsen. Dat ging de eerste keer aardig mis maar de tweede keer is het prima gegaan.

Ik heb met de sonde een soort haat liefde verhouding opgebouwd. Ik vind het voeden via de sonde prima als ik slaap of tv-kijk, maar overdag als ik beweeglijker ben sleep ik met een tas rond…en hoe stom het ook klinkt, ik vergeet het vaak. Valt de sonde op de grond en sleept dat ding achter mij aan. Ik heb de sonde ook niet meer 24 uur aan hoor, ik gun mezelf wat vrije tijd en ik zal echt niet omkomen van te weinig voeding.

Daarnaast eet ik nog wat , niet teveel want dat vindt de maag niet leuk en ik ook niet. Ik ga heerlijk met familie en vrienden uit eten, bestel kleine porties en meestal zijn ze zeer meewerkend. Alhoewel de kok het schijnbaar moeilijk vindt om echt kleine porties te geven.

Toen de sonde in mijn neus zat had ik er veel meer problemen mee, in een scootmobiel, neussonde, overgewicht..alles bij elkaar een aandacht trekker…  alhoewel ik nu nog wel eens mensen hoor zeggen…oh die vrouw heeft een katheter… laat gaan denk ik dan.

Het heeft ook een tijdje geduurd dat mijn lieve buurvrouw in kleine porties dacht. Ze verwend me geregeld met eten en zeker tijdens de Ramadan schuift er hier heel wat lekkers naar binnen.

Ikzelf heb de sonde volledige geaccepteerd en omarmt. Door die sonde voel ik me veel beter, en ben ik ook sterker geworden. Het heeft mijn leven een zet in de goede kant gegeven. Dus als je me een keer hoort klagen over de sonde, dan moet je gewoon zeggen…toch zonde om te klagen over een sonde waardoor jij je beter voelt.

Ach dus een feestje waard.

Margriet

25 april 2022

4

Het is soms echt komisch, of zelfs hilarisch.

Ik ben vanaf geboorte slechthorend, vroeger gaven ze niet zo snel hoortoestellen omdat men van mening was dat daardoor de oren lui zouden worden. Overigens was ik al 7 jaar voor men echt ontdekte dat ik slechthorend was, van te voren was ik gewoon lui. Als enig meisje tussen 4 broers noemde ze dat ook gauw verwend. Dat je dan als kind veel mist en ook je ontwikkeling anders verloopt was toen nog niet bekend (ik ben van 1956).

Ikzelf heb nooit een probleem gemaakt van mijn slechthorendheid. Ik wist immers niet beter. Wel heb ik de fases doorlopen die alle boeken beschrijven van achterdochtig “ ze fluisteren over mij” tot “ik hoor er niet bij”. Maar al dat is gewoon overgegaan. 

Ik kan mijn eerste hoortoestellen nog herinneren, een wereld ging open. Toen versterkte die dingen alles nog, intussen zijn ze behoorlijk geavanceerd. Maar echt goed horen mét een of twee hoortoestellen is bijna niet mogelijk. Dit in tegenstelling tot een bril. Ik erger me dan ook dood dat er reclames zijn die  zeggen dat je alles verstaat ook in een rumoerige omgeving…. Vraag me altijd af of zo’n audiciën / acteur echt wel weet wat het inhoudt om slechthorend te zijn.

Slechthorend zijn geeft ook vele voordelen. Zo kon ik prima examens maken, zette die dingen gewoon uit, mezelf concentreren of slapen terwijl het feest nog volop aan de gang was? geen probleem. Pas op latere leeftijd begreep ik dat vermoeidheid door slechthorendheid erbij hoorde. Ik was echt al volwassen toen ik die link legde. Maar veel aandacht gaf ik er niet aan. Vanaf mijn 18de kreeg ik last van tinnitus, dát had echt impact op mijn leven. Daar hoort ook vermoeidheid bij. Later, veel later word ik chronisch ziek en daar word je dus ook moe van… driedubbel gezegd dus.

Mijn televisie en muziek staat wat harder als bij andere, maar mijn buren zijn of ook slechthorend of de huizen zijn goed geïsoleerd maar ze zeggen dat ze me niet horen….(of ze zijn gewoon superlief!) ze vragen ook altijd of ik hun hoor….ik moet dan wat grinniken …nee dus.

Vandaag stond deze tekening op de site van www.stichtingHoormij.nl en dat bracht me bij dit onderwerp. Deze tekening geeft een beeld van hoe het gaat, wat versta je nu eigenlijk? Ik denk dat ik niks onzinnigs zeg als ik zeg dat elke slechthorende veel gokt. Niet bewust maar onbewust, je vult gewoon in. En dat gaat soms mis en ontstaat er meestal een hilarisch of lachwekkend moment, en heel soms is het gênant. Een audioloog zei ooit tegen me, je bent echt een gokker, ik zie het aan je gezicht maar je gokt vaak goed. Je krijgt bij een test dan woordjes te horen die je moet nazeggen. En dat gaat dus schijnbaar vaak goed, terwijl het audiogram iets heel anders laat zien. Soms zeggen mensen ook tegen mij, je merkt niet dat je slechthorend bent…en ik vind dat dus echt een compliment. Maar de eerlijkheid gebied me om te zeggen dat het me niet altijd interesseert wat iemand verteld. Een stukje is voldoende en als het me niet boeit kijk ik schijnbaar interessant. (Of ik maak het verhaal in mijn hoofd compleet) Dit in tegenstelling tot mijn puberteit want toen wilde ik juist alles verstaan. Hoe ouder hoe wijzer denk ik dan maar. Nu spreek ik ook nog gewoon dus merkt men het niet aan mijn uitspraak, Dat was vroeger ook al zo (alhoewel de sch voor mij schijnbaar sj was, dus sjool, sjoen etc) maar toen ik Engels moest gaan praten was ik de lach van de klas. De leraar bleef maar woordjes herhalen en ik maar zeggen wat ik hoorde en dat was schijnbaar zo lachwekkend dat de klas dubbel lag. Gelukkig was dat met Frans niet zo want dat kende niemand, daardoor werd ik ook beter in Frans dan in Engels. Dat is trouwens later ook allemaal goed gekomen

zeer duidelijk en leuk filmpje over hoe hoor je eigenlijk….

Ooit had ik met doof.nl een interview met de wethouder van de gemeente Waalwijk en de medewerker die gaat over inclusieve samenleving over toegankelijkheid voor slechthorende en doven mensen. Want daar is echt nog veel op te winnen (niet alleen in openbare gebouwen maar ook ziekenhuizen , winkels etc.). De wethouder had gedacht dat het een moeilijk gesprek zou worden met mensen die elkaar niet goed verstaan, en dat het wel handen en voeten gesprek zou zijn. Verbaasd was ze dat we gezellig, met onze hulpmiddelen, stonden te keuvelen. Ik vind dat niet erg, eerder komisch en ik vind daarbij dat het aan de slechthorende en dove medemens is om zelf vooral duidelijkheid te scheppen. En dat hebben we in dat gesprek dan ook gedaan. Bleken we toch gewoon mensen te zijn 🙂

Net was hier iemand van Enexis, ik heb nog steeds geen slimme meter. Ik heb die via de website aangevraagd. Na wat weken kreeg ik keurig via mail antwoord dat het ingepland wordt. Ik had in mijn vraagstelling gevraagd om te mailen en dat ik een fictief telefoonnummer heb ingevuld (0612345678, en nu maar hopen dat niemand die heeft) De beste man die hier net was vertelde dat ze al vaak gebeld hadden maar geen gehoor kregen…zucht. Maar er werd direct een afspraak gemaakt en hij vroeg of hij mijn telefoonnummer mocht hebben. Ik zei bel je anoniem? Ja zei hij, dan heeft het geen zin want die neem ik niet op (behalve als ik weet dat bijv. een arts belt dan heb ik mijn ringleiding om). Ach zei hij, prima zo, u ontvangt nog een bevestiging van de afspraak. Nog geen 2 seconden later ontving ik de mail met bevestiging…dan snap ik niet dat ze niet eerder een mail gestuurd hebben dat ze me telefonisch niet konden bereiken…Nu werd deze man hier naar toegestuurd… Maar goed in de mail staat dat je kunt bellen als de afspraak niet doorgaat… nou die afspraak gaat door hoor.

Ik heb van mijn slechthorendheid nooit een halszaak gemaakt, heel soms wel als excuus gebruikt, maar ach ik ben ook een mens. Voor mij is het gewoon, waarom zou ik me dan druk maken. Ik kan me voorstellen dat het heel anders is dan dat je op latere leeftijd slechthorend of doof wordt (het betert er bij ook niet op…maar gelukkig zijn de hoortoestellen wel steeds beter). Ik heb altijd gevraagd mij te beoordelen op mijn mogelijkheden en niet op mijn beperkingen en dat zal ik blijven doen. Ik denk dat elk mens wel eens wat heeft….

Margriet

14 april 2022

0

Hoe komt het toch?

De verkiezingen zijn al even achter de rug. De opkomst was dramatisch, vele mensen gingen op zoek naar de oorzaak. De Volkskrant probeerde in een analyse hierover helderheid te krijgen, zoals meerdere kranten. Ook Wopke Hoekstra beloofde dat het kabinet het zou onderzoeken.

Vorige week volgde ik online de raad van Waalwijk. Ik had gehoopt dat na de verkiezingen de onderlinge verhoudingen zouden veranderen. In de vorige raadsperiode vond ik vaak tenen krommend en ver onder het niveau. De oppositie met de hakken in het zand en de coalitie maar aanvallen. Zelfs onderwerpen waar de oppositie , partij afhankelijk, het eigenlijk mee eens was kon dan ineens 100 graden draaien. Gelukkig waren er toch nog partijen, ook van de oppositie, die op zoek gingen naar verbinding en het leveren van constructieve brijdragen.

Dinsdagavond had ik al naar het afscheid van de vorige raad gekeken en woensdag de installatie van de nieuwe raad online gekeken. Ik had een beetje de hoop gehad dat het nu echt anders zou gaan. Op zoek naar een andere manier van omgaan met elkaar en werkelijk eens nadenken over het betrekken van de bevolking. In de gemeente Waalwijk zijn 42% van de stemgerechtigde mensen gaan stemmen en dat houdt in dat 58% het niet gedaan heeft. Het is moeilijk om nu nog te rechtvaardigen dat je een volksvertegenwoordiger bent. Maar afijn er zijn partijen die zeggen dat ze dat wél zijn. Misschien is de kiezer, de 58% wel gewoon tevreden….

In de eerste raadsvergadering werd de sfeer weer snel zuur. Er was een raadslid die op elk voorstel wel een vraag had, soms ook goede vragen hoor, maar het is de toon die de muziek maakt en die toon kreeg hij niet zo goed gevonden. Al snel bleek de mogelijke oppositie weer tegen elk voorstel te zijn. Ik bedacht me op dat moment… “maar goed dat er niet veel mensen kijken, je zou direct als kiezer afhaken”. Als pragmatisch denkende persoon was ik aan het denken “ wat heeft deze raad nodig om wel samen te kunnen werken?” En eigenlijk haakte ikzelf bij deze gedacht al af. Als er al geen zelfreflectie is , wat mag je dan verwachten? Hoe kan men dan respectvol constructief opstellen zonder dat je overal mee eens hoeft te zijn?

Deze raad gaat wel bepalen wat goed is voor Waalwijk en haar inwoners, ik heb er weinig vertrouwen in. Dat vertrouwen heb ik ook verloren in onze landelijke regering. Ook ik vraag me steeds meer af, waarom zou ik stemmen? Het vorige kabinet is gevallen wegens de belastingfraude. Iedereen erkent dat hier onschuldige burgers de dupe van zijn geworden. Het kabinet neemt ontslag, onder druk van de tweede kamer. Functie elders toch? Nee hoor we gaan gewoon door, we halen er wat meer mensen bij, beloven dat er een andere bestuurscultuur komt en alles blijft bij het oude, er verandert niets. Je zou als burger toch mogen verwachten dat juist nu het moment is om de verandering door te voeren. Maar zowel landelijk als op plaatselijk niveau blijft alles bij het oude. ( en helaas zijn de hoofdpijndossiers zoals Groningen en de belastingfraude etc. nog steeds niet opgelost en kan het nog jaren duren…)

Wat ik zie is dat de kloof tussen arm en rijk groter wordt met alle gevolgen van dien. Veel mensen komen steeds meer in de (financiële) problemen, de energie rekening is niet meer te betalen, de  dagelijkse boodschappen zijn erg duur, de huurverhoging komt er weer aan. De kansarmen krijgen minder en minder kansen. Je hoort steeds meer mensen klagen dat ze in financiële problemen komen. Dat mensen nu, die nog nooit schulden hebben gehad, in financiële problemen komen is ook een gevolg van de stijgende energie en voedselprijzen en is het gevolg van de inflatie. Dát komt er extra bij, waardoor de armen en nu ook nog mensen uit de middenklasse in financiële problemen komen.

In de Corona tijd werden vele bedrijven financieel gesteund, er was genoeg geld. Ook hele grote bedrijven zoals Booking.com en KLM  kregen heel wat miljoenen toegeschoven. Nu de bevolking in de problemen komt lijkt van de genereuze overheid weinig over. 800 euro voor de lage inkomens om hun gastrekening te betalen. Hoor ik een inwoner zeggen, alsof dat mijn enige schulden zijn…

Het vertrouwen in de overheid is gedaald, het vertrouwen de lokale overheid is gedaald. En in mijn optiek heeft het veel te maken met de wijze waarop we met elkaar omgaan, met belofte maakt schuld… Ook dat de politiek zich rijk rekent als zij een verkiezing winnen en niet kijken naar de opkomst. Zowel lokaal als landelijk opereert de politiek top-down en neemt de burger niet mee in haar denkwijze en de reden waarom besluiten genomen worden. Dit leidt tot het gevoel bij de kiezer dat het toch niet uitmaakt wie er aan de teugels trekt, want je hebt toch geen invloed. De burger is teleurgesteld door alle loze beloftes die zijn gemaakt. Als liegen en bedriegen mag dan druist dat in tegen je eerlijkheidsgevoel en vele, ik ook haken af. Je ziet dat wat de landelijke politiek doet gekopieerd wordt in andere (bestuurs)lagen. De wijze van omgaan met elkaar, de loze beloftes en de bestuurscultuur die niet verandert maakt dat de politiek niet geloofwaardig meer is. De bestuursstijl kenmerkt zich door een topdown manier van werken, maar ook door zich politiek rijk te rekenen.

Maar hoe zouden we het kunnen veranderen? Dat is natuurlijk heel complex, we moeten echt iets doen aan de kloof tussen arm en rijk en tussen kansarm en kansrijk, maar ook door de bevolking te betrekken. 

  • Het minimum inkomen moet flink omhoog, dus ook de uitkeringen, want blijven we projecten bedenken hoe we mensen uit de schuld halen. We kunnen beter bedenken hoe we kunnen voorkomen dat ze er überhaupt in de schulden komen met alle gevolgen vandien. (Armoede is het kwaad van veel, (kinder-)mishandeling en zelfs misbruik, ongelijke kansen, ongelijke ontwikkeling, meer gebruik van de gezondheidszorg  en hulpverlening etc.)-
  • Er zou mijn inziens een balans gevonden moeten worden in het top-down en bottom-up denken en doen. De diverse overheden zouden na moeten gaan denken over hun handelswijze.  Welk effect heeft ons besluit op de bevolking? Waarin herkent de burger zich? Hoe krijgen we de burger in beweging zonder vooraf te beslissen wat te doen? Wat is inspraak? etc.
  • Maar ook zou regering en raad zich eens achter de oren moeten krabben… ben je echt een volksvertegenwoordiging? Nadenken over hun voorbeeldfunctie, want die is het niet altijd erg positief. Op dit moment is Hugo de Jonge zich aan het verontschuldigen over de mondkapjes affaire, het feit dat liegen schijnbaar mag in de politiek zou niet geaccepteerd moeten worden.
  • De bestuurscultuur moet veranderen. Daar zal het betrekken van de burger een grote rol in moeten spelen. Het wordt tijd om van het pluche af te komen en met beide voeten op de grond te gaan staan.
  • De regering maar ook de raad zou eens na moeten denken hoe ze met elkaar omgaan, over de normen en waarden die ze hanteren. Alles wat zij doen heeft een gevolg. Het omgaan met elkaar houdt ook in dat men kan kijken naar de overeenkomsten en zich daarop profileerd in plaats van (de vaak negatief beladen) verschillen.
  • er zulen nog vele andere mogelijkheden en ideeen zijn wellicht kan jij er ook wat bedenken.

Het gaat in ieder geval niet goed in Nederland, en dat liet niet alleen de verkiezingen zien. Het vertrouwen is weg, vele mensen hebben weinig of geen toekomstperspectief en het gevoel “ik doe er niet toe” groeit. Daar werken de hoge energiekosten, de dure boodschappen en inflatie nauurlijk niet aan mee. de kloof tussen arm en rijk wordt groter de kansarmen hebben steeds minder kansen, tijd voor verandering zou ik zeggen..

Wat vind jij er van en nog belangrijk wat zou volgens jou de oplossing(en) kunnen zijn?

Margriet van Loon

13 april 2022

0

Wat is leeftijd nou eigenlijk?

Vroeger was ik erg onder de indruk van blauwe ogen, echt blauwe ogen, die vond ik altijd zo helder en mooi. Zeker die heel diep blauw waren konden mij onder de indruk brengen. Nu heb ikzelf groen/bruine ogen, beetje afhankelijk van het licht. Maar ik heb er vaak wel een twinkeling in, en dat is ook leuk. Nu zijn ze trouwens ook blauw, maar dan meer er omheen.

Als je ouder wordt krijg je kwalen zegt men. Gaat alles wat meer hangen en zakken. Nou bij mij is dat al jaren zo hoor. Ik denk dat het verval al voor je veertigste begint, Je ziet dan de eerste rimpels komen en als je in de ochtend opstaat spring je niet meer zo uit je bed als toen je 18 was. 

Als je jong bent vind je trouwens iedereen die ouder is als jij al behoorlijk oud. Zo werkt dat toch? Toen mijn moeder 65 werd vond ik haar zo oud. En vertelde ik overal, ze is al 65…nu sta ik op de nominatie om 66 te worden…Mijn vader overleed met zijn 53 ste, ook oud in mijn ogen. Maar als je zelf die leeftijden bereikt dan denk je…mmm zo oud is het toch allemaal niet. Jaja het verval zet door maar geestelijk ben je nog net als toen je dertig was, alleen wat meer levenservaringen en wat wijzer. Oud zijn is dus een relatief begrip. Het is de fase in je leven die bepaald of het oud is…of niet. 

Met mijn verjaardag kreeg ik deze kaart toegezonden…”je denkt nog lekker goed in de tegenwoordige tijd” ze was toen 12 jaar, inmiddels de respectabele leeftijd van 13. Wat zal zij mij oud vinden.

Sommige mensen doen er alles aan om het verval tegen te gaan. Ze spuiten botox, laten van alles opvullen en liften. Doen er ook alles aan om zo gezond mogelijk te zijn, sporten, wandelen, joggen etc…er zijn er zelfs die een “personel trainer” hebben. Sporten en zo is natuurlijk goed, opletten wat je eet etc…maar doen alsof je jong bent terwijl je dat niet bent….kijk eens naar Marijke Helwegen…alhoewel ik voor haar wel respect op kan brengen omdat ze er zo open over is. Maar dat telt niet voor iedereen… Zo heb ik een enorme hekel aan de mevrouw van de reclame van decupré, van die matrassen. Deze mevrouw vind zichzelf in ieder geval erg jong en mooi. En ik denk…joh doe normaal dan doe je al gek genoeg. Ik heb er zelfs zo’n hekel aan dat ik daar nooit een matras zal kopen.

Op TV zie je ook van die mensen die er zo jong mogelijk uit willen zien, met een dikke laag make-up, dat is nodig voor het licht, presenteren zij zichzelf. Op Tiktok, Snapchat, Instagram etc kan je allerlei filters vinden om jezelf mooier te maken dan je bent. Ik kan daar zelfs mijn gezicht smaller maken en dan lijkt het alsof ik enorm afgevallen ben…

Nee ik ben niet zo, ik laat niks aan mij veranderen en ik denk ook echt niet dat ik 30 ben… Als je me trouwens uit bed ziet komen dan denk je …vast 80….

Maar goed, hoe kom ik dan aan die mooi blauwe ogen….nou ik heb het toch gedaan. Ik heb een ooglid correctie gehad.Nu was het niet cosmetisch hoor maar mijn ogen werden kleiner en kleiner en het zicht minder en minder, ik keek door mijn wimpels heen en in de avond was het alsof ik stokjes nodig had. Nu doe je dat bij een plastisch chirurg en die mevrouw vond ook dat mijn wenkbrauwen wat afgezakt waren dus stelde meteen een voorhoofdlift voor…daar heb ik maar voor gepast. Sinds afgelopen donderdag heb ik dus dikke blauwe ogen maar heel eerlijk, het wordt al beter. Ik zie al weer wat meer en ooit komt het goed. De zwellingen en het blauwe weg en ik ben weer gewoon Margriet.

Maar dat ik dit zou doen dat had ik van mijzelf niet verwacht… dus wat heb je geleerd? Als je er last van hebt is het een reden, schijnbaar.

Heb jij al iets laten verbouwen? 

Margriet

29 maart 2022

4

Kop in het zand?

https://www.vakantiehuisloonvoorst.nl

Zo af en toe steek ik mijn hoofd in het zand. Ik wil het dan even niet horen. Ik had dat heel erg met de ernstige Corona periode en heb het nu weer met de oorlog in Oekraïne. Nu moet ik zeggen dat het nu ook even makkelijk is, ik ben er een paar dagen tussenuit naar de Ardenne in een heerlijk huis. (het is te huur, klik hier) Al dagen in het lente zonnetje kunnen zitten is het nu wat bewolkt. De familie is in de tuin bezig wat voor mij fysiek onmogelijk is. Dus gaan mijn gedachten weer alle kanten op. Ik bedenk hoe lastig het voor onze kinderen moet zijn, onze jeugd en jong volwassen. Eerst 2 jaar bijna geen mogelijkheden door de Corona maatregelen (en ik ben bang dat er wel weer een variant gaat komen die de boel weer op de kop gaat zetten) en nu de oorlog in de Oekraïne die ook zeer bedreigend is. Toen ik een puber, jongvolwassen was, hadden we de koude oorlog met de dreiging van de kernbommen. Ik hoopte toen dat de bom op ons huis zou vallen zodat er verder geen verdriet zou zijn. Hoe ervaren onze jeugd en jongeren dat nu? Hoe dreigend is een derde wereld oorlog en zal die dan nucleair zijn? 

De een denkt dat dit allemaal een opgezet plan is van diverse wereldleiders om de wereld over te nemen, zich te verrijken en de overbevolking aan te pakken net zoals men dat over Corona dacht, er wordt zelfs gefluisterd dat de munteenheid verdwijnt, banken klappen, schulden en spaargelden verdwijnen en we allemaal naar een digitale munt gaan. Het feit dat op grote schaal de pinautomaten verdwijnen zou dit staven.

Ikzelf denk daar anders over. Poetin is een geesteszieke man met een expansie drift. Je ziet dat bij meerdere leiders. Ik zou ook niet raar staan te kijken als China hem met wapens gaat helpen. Het verdwijnen van de pinautomaten is mijn inziens meer omdat er minder contant geld gebruikt wordt. We betalen met een pas, telefoon of zelfs een smart-horloge. 

Wat ik heel lastig vind maar tegelijkertijd wel mooi, is dat we de vluchtelingen stroom opvangen en nog geen demonstraties heb gezien of gehoord tegen de komst van Oekraïners, dat was wel anders toen de Syriërs kwamen. Vele mensen vonden ook dat mensen dichtbij hun thuisland opgevangen moesten worden, daar zijn dan nog steeds overvolle kampen en als men zonder te verdrinken de zee over is, worden ze daar weer in een kamp gezet, of lopen ze tegen grenzen aan die zwaar bewapend zijn. Er is nog steeds geen vrede in Syrië, zoals in zoveel andere landen.

Hoe anders is het nu nog, vele humane acties, giro 555 haalt veel geld op, mensen stellen hun huizen beschikbaar. Maar hoe lang gaat dit goed? Gaan mensen straks weer protesteren dat Nederland te vol is. 

Moet de NAVO zich nu gaan bemoeien, moet Europa en andere landen nog harder optreden? Wanneer vergroten we de kans op een derde wereld oorlog. Gaan we nu de Oekraïne slachtofferen om oorlog in ons Europa te voorkomen?

Ik weet de oplossing niet, ik word er verdrietig van als ik het nieuws binnen krijg. Ik weet ook wel dat niet alleen Rusland aan propaganda doet, maar ik denk, wellicht naïef, dat we minder voor de gek gehouden worden dan de Russen. We weten in ieder geval dat het oorlog is en steden in Oekraïne plat gebombardeerd worden en er vele burgers onder de slachtoffers zijn. Ik weet niet of de Russische soldaten nu echt denken dat ze op vredesmissie zijn, want dan steken ze denk ik ook hun kop in het zand omdat ze niet als bevrijders worden binnen gehaald. Maar je zou maar een jonge soldaat zijn, door Poetin op pad gestuurd… niemand wil zijn leven toch verliezen?

Stel dat Poetin wordt geslachtofferd, zou het dan over zijn? Zouden dan zijn staf die nu precies doen wat hij zegt anders gaan denken? Ik ben bang dat er dan weer een of meerdere idioten opstaan die dezelfde expansie drift hebben…wat denk jij?

Margriet

14 maart 2022

.

3

Help dokter…. Oehoe…ik ben hier!!

Ik ben alweer een week of vier opgenomen in het Elisabeth ziekenhuis. Over het algemeen ben ik zeer tevreden. Ze doen allemaal , nou ja bijna allemaal hun best. Ik word vertroeteld en  er word naar mij omgekeken. Ik kijk er naar uit om mijn adres eindelijk definitief te veranderen naar mijn thuisadres. Vanaf oktober ben ik een kleine 11,5 week niet thuis geweest. Ik heb er goede hoop op dat de oorzaak is gevonden én er mee afgerekend is.

 Maar gaat nu echt alles zo goed in het ziekenhuis of ben je als patiënt ook bang om niet aardig gevonden te worden? En wat gaat dan werkelijk goed en wat gaat wat minder? Zijn er verbeterpunten etc?  

Gisteren ontving ik een enquête van de Raad van Bestuur over hoe tevreden ik was. Laat je je dan leiden door je positieve ervaring of laat je je leiden door wat minder gaat, of door een incident? Het zit in mijn aard om naar de positiviteit  te kijken dus laat ik me daardoor leiden. Tijdens het invullen bedacht ik mij dat ik een verkeerd signaal afgeef. Alleen maar zeggen dat alles koek en ei is en geen negatieve ervaring erbij zetten is niet handig. Immers wil je dat er dingen verbeteren. Gelukkig was er een tekstveld waarin ik het kwijt kon..

Maar wat ging dan niet goed, vraag jij je af. Wat ik erg lastig vind in dit ziekenhuis is dat er een ander beleid is betreffende de zaalartsen. Wekelijks krijg je een andere zaalarts. En soms zelfs 2 verschillende in de week. Enerzijds komt dit door het grote ziekte verzuim anderzijds heb ik begrepen dat dit het beleid is. In het Tweesteden had je meestal voor een langere tijd een zaalarts. Daar bouwde je dan een relatie mee op en het vertrouwen groeide daar ook mee. De afgelopen weken kreeg ik telkens een ander en leek het dat de gemaakte afspraken van de voorganger  niet meer te tellen.  Het geeft je niet het gevoel van een consequent beleid. 

Eindelijk zou ik 2 weken achtereen dezelfde zaalarts krijgen wordt hij geveld door COVID. Dat was dus voor hem maar ook voor mij vette pech. Er meldde een aardige zaalarts die me al eerder had gezien. Er werden weer afspraken gemaakt. Ik was nog erg ziek en zeer benauwd en zat ook wel in een klaagmodus, mijn koek was ver op. De dag erop meldde zich een andere zaalarts, hij zei zijn naam niet, zette pardoes een streep door de gemaakte  afspraken  en zei alles door te schuiven naar morgen en overmorgen en toen ik met hem in gesprek wilde liep hij weg en zei… ”ik heb nog meer patiënten”.

Ik voelde me zo niet gezien, niet gehoord. Het gaf me een ellendig gevoel… het was een stap in de verleden tijd waar de arts , zonder overleg, voor de patiënt bepaald. Hij zal het ongetwijfeld te druk hebben gehad, extra patiënten toegewezen gekregen hebben door het hoge ziekte verzuim, maar dan nog….

Ik realiseer me dat het gevoel niet gezien of gehoord te worden voor mij een soort messteek is. Ikzelf wil graag mee beslissen, overleggen en als men mij iets goed uitlegt kan ik daar een keuze in maken. Het gaat over mij… niet over de buurman of buurvrouw. Die kans werd me ontnomen. Waarschijnlijk wordt of is dit een goede arts maar niet erg communicatief vaardig. De opleidingen van tegenwoordig zijn niet alleen maar gericht op de medische diagnostische kant maar is communiceren een heel belangrijk item geworden. Ook het ETZ als opleidingsziekenhuis wil dat dit naar buiten brengen, is daar fier op. Helaas schiet er wel eens iets door de mazen heen.

Het lijkt mij trouwens voor een zaalarts ook veel prettiger om een patiënt een langere tijd te begeleiden. Ze kunnen, denk ik, daar dan veel van leren. Het leren kennen van patiënt , wie is het, hoe staat hij/zij in het leven, moet hij hij/zij gestimuleerd worden of juist wat afgeremd etc. Heeft de patiënt zicht op zijn/haar ziekteproces of vindt hij/zij het prima dat de dokter de leidende rol neemt? Zoveel mensen zoveel wensen.

Voor de patiënt heeft het ook veel voordelen. Je eigen behandelaar zie je tijdens de opname vaak niet, er is een ander behandelteam. Je moet daar weer opnieuw een relatie mee opbouwen, kijken hoe je op elkaar reageert, en vooral hoe duidelijk ben je met je signalen etc. Samen werk je dan aan een vertrouwensband waarin ook het bespreken van wat lastigere onderwerpen je makkelijker afgaat. Eigenlijk een win/win situatie.

Helaas is de zaalarts die weggelopen is nooit meer hier geweest. Voor hem was het schijnbaar niet zo belangrijk, voor mij juist wel. Ik zou trouwens ook niet willen verzanden in een welles nietes spelletje. Maar zou zo graag vertellen wat het met je doet als je zo behandeld wordt.

Hoe je het ook draait of keert, als patiënt heb je vaak de onderdanige rol. Regie houden in een ziekenhuis is haast onmogelijk. Meedenken en meebeslissen gaat tot een bepaalde hoogte. Maar ik probeer met alle kracht wel invloed te hebben, op basis van argumenten. Ik ga echt niet schreeuwen of ruzie maken. Dat ligt totaal niet in mijn aard. Nee ik wil gehoord en gezien worden…

In het negatieve voorval was het niet help de dokter verzuipt maar meer help de patiënt verzuipt.

Ik hoop oprecht dat deze blog mensen aanzet na te denken over dit onderwerp en degene die invloed hebben zou het misschien kunnen gebruiken om het beleid te veranderen naar een win/win situatie… of ben ik nu een negatieve zeurkous? Ik hoor het graag.

Margriet

1 februari 2022

5

Gehospitaliseerd of hondengedrag?

Ik ben inmiddels al wat weekjes opgenomen in een ziekenhuis. Niet raar dat mijn blog daarover gaat. Mijn leven speelt zich momenteel af op een paar vierkante Meter. Kleur groen en wit op de muur… een bed en een TV, en een vierkant tafeltje van 60cm  en natuurlijk een stoel… Mijn uitzicht is de gang en een raam waar ik van der Valk kan zien…nou nou.

In de ochtend starten ze met het opnemen van temperatuur, bloeddruk en zuurstofgehalte. Ik til automatisch mijn arm omhoog, geef een vinger of haal mijn hoortoestel uit mijn oor…gehospitaliseerd gedrag? Over 24 uur moet ik elke 2 uur mijn bloedsuiker laten weten, dat kan tegenwoordig met een scan. Wel zo vriendelijk maar dat moet ik wel zelf doen. Ik word al automatisch om de 2 uur wakker. Soms gooien ze het in de war en verwachten ze elk uur mijn glucosegehalte… aanpassen dus…gehospitaliseerd?

Je kijkt uit naar het eten, niet dat ik veel eet, maar het is toch een breek in de dag… Gehospitaliseerd?

Dat telt voor dat kopje koffie, een gesprekje etc… Gehospitaliseerd?

Maar wat is dat nu gehospitaliseerd gedrag? 

Het komt voor bij mensen die voor langere tijd verblijven in een instelling zoals een ziekenhuis. De verpleging schrijft dan bijvoorbeeld op.; mevrouw is goed aangepast maar neemt geen initiatief. Dat niets meer doen is er dus een gevolg van, passiviteit. Men stelt zich vaak onderdanig op en nieuwe initiatieven worden er niet meer genomen. Als het heel erg wordt dan spreken ze over apathie en geestelijke afstomping…Men verliest interesse in van alles en nog wat, vindt dat alles moet gebeuren zoals zij dat willen op uur en tijd… (9 uur en mijn bed is nog niet opgemaakt, 12.00 uur en het eten is er nog niet etc) Men spreekt ook nog over emotionele vervlakking en het afwijzen van verandering of voorgestelde behandeling… Vaak kunnen deze mensen ook alleen maar over hun ziekte praten en zijn niet geïnteresseerd in andere.

Ben ik nu gehospitaliseerd?

Zoals ik het lees valt het wel mee. Heb ik meer last van hondengedrag, die doen ook van alles om de baas te verblijden in de hoop dat er een beloning komt. Zoals ik mijn arm uitsteek voor de bloeddruk meter zonder dat er om gevraagd wordt. Automatisch om de 2 uur braaf scan omdat weer door te geven. Wat zal de verpleging trots op mij zijn. 

Ik moet dus nog meer afvlakken geestelijk afstompen , geen initiatieven ontwikkelen, vooral niet akkoord gaan met een experimenteel behandelplan etc. Dus geen blogs schrijven, kaarten maken, FaceTimen en interesse tonen in andere. En…natuurlijk voor ik het vergeet, ik praat de hele dag over mijn ziekte…en alles wat daarbij betrokken kan worden, heb ik schone lakens gehad, etc,

Nee ik ben dus niet gehospitaliseerd maar heb last van hondengedrag

,,,of ik daar nu zo blij moet zijn?

Mocht ik wel gehospitaliseerd raken, vertel je me het dan? Ik zou dat echt niet willen…

Margriet

29 oktober 2021

2

De witte jassen brigade

de witte brigade

Zoals bekend lig ik weer in het ziekenhuis. De begeleiding is goed, soms wat traag, maar dat heb je als jij harder wil gaan dan andere…  De verpleegkundigen zijn attent en accuraat. 

Elke dag huppelt er een afdelingsarts binnen, hij of zij komt je bezoeken en heeft net voor het bezoek informatie ingewonnen bij de verpleegkundige.  Hier is het niet telkens dezelfde zaalarts, wat ikzelf wat onrustig vind. Met die afdelingsarts die onder auspiciën van een specialist werkt bespreek je de gang van zaken en hoe nu verder.  Soms komt de specialist je nog bezoeken om nog alles goed op een rijtje te zetten. Helemaal duidelijk zo, alles in het belang van beter worden en naar huis. 

Maar één keer per week komt de witte brigade. Dan zijn er specialisten, zaalartsen, arts-assistenten co-assistenten en allerlei andere die het schijnbaar interessant vinden.

Voor het bezoek aan jou, zitten ze samen ergens in een, naar ik denk grote kamer, anders passen ze er niet in, En bespreken daar de patiënten die opgenomen zijn. Dus ook ik als patiënt. 

Ze gaan brainstormen en kijken wat goed voor jou is, dat doen ze zorgvuldig en staan open voor suggesties van andere aanwezigen. En alles om tot doel een goed behandelplan te hebben. Men leert hiervan en het dossier wordt letterlijk bekeken. Omdat het ETZ ook nog een opleidingsziekenhuis is, is dit volkomen begrijpelijk. 

Alleen ik ben daar niet bij, aan de ene kant begrijpelijk want informatie kan je ook diep raken, aan de andere kant vind ik dat ik daar moet zitten. Ik begrijp de overweging wel maar de info die ze krijgen is altijd “tweede hands” van mij naar de verpleegkundige en dan naar de arts. Daarbij betrap ik me erop dat ik niet alles vertel omdat het eigenlijk al zo lang is. 

Maar goed ze zitten in die grote kamer over jou  en andere mede patiënten te brainstormen en dan komt het moment dat ze naar je toekomen. Dat is een invasie. Er komen diverse witte jassen van verschillende pluimage en soort binnen. Soms doet de afdelingsarts het woord soms de internist en de meeste staren je aan.  Er komt een soort conversatie op gang over hetgeen men bedacht heeft. De een praat en soms valt de ander bij. En jij antwoord op de vragen. Zo krijg je in ieder geval het gevoel dat je mee mag beslissen. Zo van, ik doe het wel of niet. Nu ga ik meestal wel mee in de overweging alleen ga ik niet altijd meer mee in de onderzoeken. Als je alle info hebt gehad verdwijnen ze uit je kamer en duizelt je hoofd nog een beetje na. Op de gang praten ze dan wéér over je, schijnbaar geheim of wellicht hebben ze het over het leertraject en ben ik achterdochtig… 

 In een klinische les op internet heb ik gelezen dat  het doorvragen erg belangrijk is. En dat de aanwezigen daar het meeste van leren. Want zegt men in die klinische les, de grote visite is goed voor patiënt en alle aanwezige. De patiënt wordt uitgebreid besproken en een plan wordt gemaakt in zijn of haar voordeel. En de aanwezige leren van het traject en de diverse vormen van communicatie. Ze hebben hun expertise in kunnen brengen en hebben samen het behandelplan bedacht.

Dat de patiënt erg geïntimideerd kan zijn lees ik nergens. Ik kan me zo voorstellen dat sommige volledig dicht klappen. Ik niet, ik kijk al die mensen ook nog even aan. Maar toch? Als ze weg zijn komen eigenlijk de meeste vragen, je heb toch heel wat info gehad en zij zaten al in jouw dossier hè, en jij hebt niet meegedaan. Dus ook niet de brainstormronde naar behandelplan. Je staat eigenlijk 1-0 achter. Ondanks dat ze zeker hun best doen jou in hun gedachtengang mee te nemen.

Ik heb vaker op een meerpersoonskamer gelegen (ik lig nu op een eenpersoonskamer, heerlijk) en dan is je privacy ver te zoeken, sowieso bij elk bezoek van een arts, verpleegkundige diëtiste , je bezoek etc. Of wat te denken als ze je gaan wegen en de vele kilo’s doorgeven. 

Maar met de grote visite hoor jij ook wat er tegen de ander gezegd wordt, en ik wil dat helemaal niet horen.

Maar goed, hoe dan anders? Immers is het leerzaam voor de aanwezige, ook jij als patiënt hebt er voordelen van. Hoe zou je privacy beter gewaarborgd kunnen worden? Hoe zou het minder intimiderend kunnen?

Op een eenpersoonskamer is je privacy enigszins gewaarborgd op een meerpersoonskamer niet. Is het een idee om niet de arts en gevolg naar de kamer te laten gaan maar de patiënt naar de arts(en) te laten gaan? Maar dan is de schok van al die mensen nog steeds erg groot. Je wilt als arts toch de juiste info van een patiënt krijgen in plaats van een ja en nee omdat hij of zij zo geïmponeerd is?

Misschien moet er een soort online bijeenkomst zijn, nu we zo gewend zijn geraakt aan teams etc. De arts en arts assistent bezoeken je of ontvangen je in een spreekkamer  en er is een camera  die het opneemt en live doorzend? De andere kunnen die dan live zien en toch hun leer voordeel doen? Immers staan ze je tijdens het gesprek alleen maar aan te staren.

Men zal in ieder geval minder geïmponeerd zijn, hoop ik Maar of dit de oplossing is? Wellicht heb jij nog een idee?

Margriet

24 oktober 2021

0

Maak een website of blog op WordPress.com

Omhoog ↑

%d bloggers liken dit: