Categorie: mijn idee

Feest! ik word 65 jaar!!!!

Deurbord 65 Jaar Verkeersbord 50x50cm

5 jaar geleden vierde ik een groot feest, ik was 60 geworden. In tegenstelling tot mijn 50ste levensjaar had ik er veel zin in. Mijn broer zei in een speech op naar de 65…ik vond dat op dat moment echt niet voor te stellen zelfs voorbarig.

Ik was 57 toen er niercelkanker met uitzaaiingen werd geconstateerd, de oncoloog was duidelijk, niercelkanker met uitzaaiing is altijd levensbeëindigend. Prognose, 3 maanden tot maximaal 1,5 jaar. Tegen alle verwachtingen in werd ik toch geopereerd, Prognose veranderde naar 10% leeft nog na 5 jaar, de eerste 2 jaar overlijden de meeste… nu 7 jaar later typ ik deze blog.

En nu word ik 9 april 65 jaar. Toen ik begon met werken was dat de datum dat je met pensioen zou gaan, dat is voor mij nu met mijn 66 jaar en 6 maanden. Zou het echt zo zijn dat ik volgend jaar mijn AOW moet gaan aanvragen? Zou ik echt nog iets van het pensioenfonds gaan krijgen? Toch niet te begrijpen. 

Maar ik ben toch wat ouderwets, 65 jaar is speciaal ook al is mijn pensioenleeftijd opgeschoven ik had het plan opgepakt om het groots te gaan vieren in Villers-sur-Lesse in de Ardennen, ( voor meer info klik hier )  De beide huizen waren al gehuurd, immers , dacht ik naïef, dan zal die Corona toch wel een stuk minder zijn? Maar niks is minder waar, België zit op slot en de Nederlandse regering is ook duidelijk over reizen. Daarbij ben ik de enige van de gasten die al een vaccin voor de eerste keer heeft gehad. Dus had ik in het begin al vrij snel een reservedatum te pakken, tweede weekend van september. Lijkt mij dat we dan allemaal, die dat willen, gevaccineerd zijn en de derde golf is weggeëbd. Nu moeten het virus niet weer gaan muteren of zo, maar ja, vorig jaar zomer zwakte het visus ook af, In tegenstelling van mensen houdt het virus niet van zomerweer.

Voor familie die niet mee kan gaan ga ik lekker lunchen, ze zitten in de kleine kinderen dus dat wordt bij een speeltuin. Voor mij is het echt heel belangrijk dat de kinderen het naar hun zin hebben. Wie weet kan dat in juni wel.

Voor de Ardenne had ik de boodschappenlijst al klaar. We zouden mogelijk een avond eerder gaan, zodat we vrijdags overdag alles in orde kunnen maken. Dan zou vrijdagavond de huizen vollopen met familie en hun kinderen. Het zou een vrijblijvend weekend worden, de enige “eis” die ik had is om op zaterdagavond samen te eten. Verder voel ik mij het beste als iedereen het naar hun zin heeft…en dat kan natuurlijk erg wisselend zijn. Maar goed dat staat nu voor september dus weer iets om naar uit te kijken.Ik heb nu nog meer tijd om dingen te verzinnen. 

65 jaar, ik had er zo’n hekel aan om ouder te worden en nu…wil ik elke dag vieren, beleven en bewust meemaken. Ik wil er met volle teugen van genieten, zelfs op dagen dat het minder gaat is er wel iets wat de dag de moeite waard maakt. 

Het afscheid nemen van werken heb ik 7 jaar geleden al (gedwongen) gedaan, dus dat scheelt weer. Ik weet nog dat ik dacht dat ik misschien wel tot mijn 70ste zou willen werken. Nu denk ik, ik had best minder hard mogen werken, je werk is echt je leven niet. Je leven is alles waar je van houdt, voor mij is dat allemaal erg dichtbij, mijn tuin, Manu de kat, familie en vrienden, natuur, het weer, de uitstapjes (die mis ik enorm) en dit alles in een willekeurige volgorde.

Gewoon genieten van wat er allemaal gebeurd, mijn broers die hier afgelopen vrijdag weer keihard in de tuin gewerkt hebben, ik was er doodop van maar wat heb ik van hen genoten, lekker verwend met een appelflap en lunch. Voor iemand anders misschien heel gewoon, voor mij tegenwoordig heel bijzonder, heel bijzonder mooi.

Vrijdag ga ik het ook vieren hoor, met de Corona regels in mijn achterhoofd , maak ik er een speciale dag van…want 65 jaar…wie had dat gedacht ik niet…. Op naar de 66, wie weet mag ik de formulieren voor mijn WAO nog gaan invullen…..duimen hé

Margriet 

5 april 2021

4

Denken in beperkingen of mogelijkheden?

Bibian Mentel is overleden. Een indrukwekkende jonge vrouw van 48 jaar die ons liet zien dat denken in mogelijkheden je leven verrijkt.

Ze ging door ondanks haar diagnose kanker en amputatie, zocht naar mogelijkheden en  werd zo ook nog eens drievoudig paralympisch kampioen snowboarden. Ze richtte een stichting op, mentelityfoundiation.org , waar ze zich inzette om kinderen en jongvolwassenen te leren vooral je dromen na te jagen ondanks je beperkingen,

Eigenlijk zag je dat ook bij Marc de Hond, hij liet ondanks zijn beperkingen ons een mooi kant zien..hij liet aan zijn kinderen ook nog een mooie visuele erfenis na. Hoe krachtig. 

Het zijn deze mensen die mij nog meer stimuleren naar mogelijkheden te kijken. Nu doe ik dat eigenlijk wel, maar betrap mijzelf ook wel eens dat ik kan doemdenken. Hoe menselijk is dat.

Als kind kwam men er laat achter dat ik een audiologische beperking had. Ondanks operaties werd mijn gehoor niet beter, wel verminderde iets de ontstekingen. In die tijd (ik praat bij 58 jaar geleden) was men er niet zo voor om hoortoestellen aan te meten bij kinderen. Want, dacht men, dan worden de oren lui. Dat het niet goed horen een verstoring geeft in je ontwikkeling werd toen niet , in tegenstelling van nu, meegenomen. Dat betekende dat ik op school niet mee kon, doelwit werd van pesterijen. Ik had als kleuter al een bloedhekel aan het spel dat je in het midden van de kring moest zitten, je hoofd op je knieën en je handen voor je ogen. De non (jaja die waren er toen nog) tikte dan een kind aan die heel zachtjes achter je moest gaan zitten. Ik had geen flauw benul hoeveel kinderen er achter mij zaten…en als ik zei 3 en omkeek zat heel de klas achter mij schaterend van het lachen. Later op school kreeg je fluister spelletjes, nu kon en kan ik al niet zo goed fluisteren, ik verstond echt niet wat er tegen mij gezegd werd. Dus hilariteit alom. 

Als kind, dat slecht hoort, weet je niet wat “ normaal is”. Je bent je dus ook niet bewust van de beperking. Ik had, achteraf gezien, toen al flink last van evenwichtsstoornis. Viel mijn knieën geregeld kapot, werd ziek op de schommel, en autoritjes waren helemaal een ramp. Ik kon niet schaatsen, alhoewel ik reuze mijn best deed, rolschaatsen was geheid vallen en ik ging ook nog op turnen. De evenwichtsbalk kon ik meestal 2 passen opzetten om er dan vanaf te kukelen. Ik brak mijn arm door het vallen met mijn fiets tec.

Maar, ik ging dapper door, bleef op de schommel kruipen, (rol)schaatsen, en die evenwichtsalk vol overtuiging beklimmen, 

Eigenlijk hebben deze ervaringen , er waren er natuurlijk nog veel meer, bij mij automatisch aangewakkerd om te kijken naar mijn mogelijkheden. Het was een natuurlijk proces. Alleen zijn we in ons mooi land niet zo gewend om naar mogelijkheden te kijken maar rekenen we elkaar af op onze onvolmaaktheden.

Ik heb een lange schoolweg gedaan, van Mavo teruggezet naar de huishoudschool, daar met prachtige punten geslaagd (jaja) naar de VHBO, naar de MBO en uiteindelijk HBO. Verder ontwikkeld met cursussen etc. Ik koos voor het welzijnswerk, werken met mensen, luisteren naar mensen en kijken of ik iets kon veranderen, agogisch handelen noemen ze dat.

Al tijdens mijn opleiding werd mijn gehoor gebruikt als argument om misschien wat anders te gaan doen, je moet immers luisteren naar mensen. Nu is horen en luisteren niet hetzelfde. Bij horen hebben we het over het letterlijk verstaan wat iemand zegt, elk woordje. Bij luisteren hebben we het over lichaamstaal, houding, mimiek etc. en natuurlijk het gesproken woord. Ik versta nog steeds niet (en de hoortoestellen zijn echt veel verbetert) elk woord maar maak zelf het verhaal compleet met hetgeen ik zie. Dat gaat meestal goed, en soms heel soms versta ik iets niet goed wat vaak een hilarisch moment geeft. Tijdens mijn opleiding vroeg ik al vooral te kijk naar mijn mogelijkheden.  Ik ben uiteindelijk gaan werken in het welzijnsveld, voor met jongeren die niet altijd het juiste pad wisten te bewandelen. In al mijn latere banen vroeg ik om een speciale telefoon en later werd mijn mobiel met ringleiding mijn uitkomst. Toch werd ik aangesproken op wat ik niet kon en niet wat ik wel kon. Ik heb mijn hele leven ervoor gevochten vooral naar mijn mogelijkheden te kijken.

Op Facebook lees je vaak verhalen van mensen met chronische pijnen en ziekten, het valt me op dat de nadruk daar juist op hetgeen ligt wat ze niet kunnen. Lijkt soms wel een wedstrijd, de een heeft het nog erger dan een ander. Ik lees hun verhalen, ze zijn 5 km (!) wezen wandelen  in de bossen en hebben pijn… Hebben de tuin zomer klaar gemaakt en kunnen even niet meer omdat ze doodmoe zijn… laten hun curve zien hoe “hoog” hun bloedsuikers zijn, waar de ander dan nog een nog ergere curve heeft.. In mijn optiek zijn ze zo bezig met hun belemmeringen dat ze hun mogelijkheden niet meer kunnen zien.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-atribuut; de bestandsnaam is 1f67ae05-db6b-44da-a0b5-987b4407c6d1.jpeg

Nu ben ik inmiddels 7 jaar chronisch ziek, heb ik veel ingeleverd, heb ik een scootmobiel, een rolstoel, mijn ringleiding natuurlijk, een bed in de kamer. En nog steeds zie ik mogelijkheden. Op een heel ander niveau dan voor mijn ziek zijn. Ik ontwikkel nieuwe talenten. Ik schrijf blogs, en ik schijn te kunnen tekenen. Ik blijf maatschappelijk actief en vind het nog steeds leuk om mensen te helpen. Heb net een rondje met de scootmobiel gemaakt in de zon. Ben Zapper geworden (ik ruim zwerfvuil vanuit mijn scootmobiel op) en kijk uit naar mijn volgende rit. Morgen wordt het nog een dag heel mooi weer, ik ga ervan genieten. Weet jij je mogelijkheden? Ik hoor het graag.

Margriet

30 maart 2021

2

Ik ga met bijen knuffelen

Sinds enkele dagen hangt er een bijenhotel in mijn tuin. Ze noemen het knuffelbijen, maar natuurlijk kan je er niet ééntje er uit nemen en mee gaan knuffelen. Het is bedoeld om er wat van te leren. Knuffelbijen zijn eigenlijk metselbijen en daar zijn er gelukkig nog voldoende van. Maar ze moeten echt in een tuin waar ook “eten” te halen is. Want erg ver vliegen doen ze niet. Het is natuurlijk ook niet dat ik hier zoveel bijen heb als in een korf, het zijn er een paar. Ze zitten nu nog in een cocon en als het beter, lees warmer, weer wordt dan komen ze uit hun cocon en gaan dan in het bijenhotel logeren. De mannetjes komen als eerste en de vrouwtjes iets later. Zodra de vrouwtje er zijn worden ze bevrucht. 

De vrouwtjes zoeken een van de gaatjes in je hotel uit om te nestelen. (als alles naar wens gaat natuurlijk) De mannen worden aan het werk gezet om nectar uit de bloemen te halen….daar voeden ze mee. Zoals ik ooit op school geleerd heb is het heel belangrijk voor planten om van stuifmeel voorzien te worden. Dat nemen de bijen mee op hun vleugels en lijf en zo worden ook de planten bevrucht.

Afijn in het najaar moet je het bijenhotel wel schoonmaken en de cocons weer in de koker doen en bij een koele temperatuur behouden.

Toen de doos kwam, was ik als de dood dat de bijen al uit de cocon gekropen waren, dus had ik de doos voor de zekerheid buiten open gemaakt. Maar niks was minder waar hoor, ze zaten nog netjes in het kokertje wat ik in de ijskast gelegd heb zoals ze dat beschreven..want ik moest er niet aan denken dat die beestjes in mijn huis zouden rondvliegen… want ook al steken niet, ze horen buiten.

Dat vind ik trouwens ook van muizen, niet bepaald de dieren waar ik dol op ben…maar buiten vind ik het prima, als ze zich tenminste niet laten zien als ik buiten ben. Nu is mijn kat Manu ook dol op muizen….en die neemt het mee naar binnen als cadeau. En daar ben ik dus niet blij mee…zo eng… Meestal sluit ik dan de buiten deur en mag ze pas weer binnen als ik zie dat er niks in haar bekje zit (ja ja ik ben een schijtluis)

Maar goed ik heb dus bijen. In de folder staat dat je eens de tijd moet nemen en een stoel bij het bijenhotel moet zetten en eens kijken wat er gebeurd… dat ga ik zeker doen… Gelukkig heb ik nog maanden om mij te motiveren het hotel schoon te maken en de cocons in een koker te doen….want dat lijkt me dus weer eng…

Kijk eens op https://knuffelbijen.nl daar staat nog veel meer informatie. 

Imkers zijn trouwens niet allemaal gelukkig met de knuffelbijen, die vinden dat er voldoende metselbijen zijn. Nu komen er in mijn tuin best veel insecten maar ik hoop hier dan ook nog van te leren… 

Ik denk niet dat ik trouwens geboortekaartjes ga rondsturen hoor… maar hoop wel op een nieuwe populatie…. Laat de zon maar schijnen, daar kan ik niet op wachten…

Margriet

17 maart 2021

0

Complimenten-dag

loesje

Vandaag is het complimenten-dag, iets wat ik niet ongestoord voorbij wil laten gaan. Het afgelopen jaar is voor iedereen een bijzonder jaar geweest. Corona heeft veel roet in het eten gegooid, voor sommige mensen is hun leven een warboel geworden , voor sommige met ernstige gevolgen, terwijl andere , net als ik, in hun bubbel leven zonder niet teveel moeite.

Mijn eerste compliment gaat dan ook naar alle mensen in de medische en verzorgende wereld. Niet alleen de handen aan bed in een ziekenhuis, maar ook zij die werken in verpleeghuizen, de thuiszorg, fysiotherapie, thuishulpen etc. Een ieder heeft het afgelopen jaar extra inspanning geleverd, vele hebben een bonus gekregen van 1000,00 euro maar dat is maar een schijntje ten opzichten van hun inzet en het risico dat ze lopen. Zeker in het begin ging de beschermende materialen naar ziekenhuizen en moest de rest het zonder doen. Maar helaas hebben ook voldoende verpleegkundige en artsen, met beschermende materialen toch zelf corona gekregen. De een met milde klachten de ander bracht het er minder goed vanaf.

Mijn tweede compliment moet echt naar mijn mantelzorgers, ik weet dat er één nu hard roept dat hij geen mantelzorger is, dat hij het normaal vindt te helpen als iemand in zijn familie erom vraagt, maar laten we eerlijk zijn, wie gaat met mij mee naar de doktoren? Regelt wekelijks de maaltijden bij de slager? Zet mijn vuilnis buiten, onderhoudt mijn tuin, brengt me overal naar toe als ik het vraag? Staat altijd voor mij klaar…. Hij, die mantelzorger die vindt dat hij geen mantelzorg is. De Andere waardeer ik heel erg, maar die roepen dan ook niet telkens als ik ze bedank “ ik zal het doorgeven”. Zonder mijn familie en vrienden zou mijn leven er akelig kaal uit zien. 

Mijn derde compliment gaat naar de artsen zoals de endocrinoloog en KNO-arts, diëtiste en de verzorgers zoals de fysiotherapeuten, thuishulpen en thuiszorg die mij persoonlijk helpen. Ik ben mij ervan bewust dat in deze tijd van Corona, waarin deze mensen al extra inspanning leveren het bijzonder is dat ze mij helpen. Op welke manier dan ook. Ik ben blij dat ik deze mensen ken. Dat ze mij blijven ondersteunen. Ieder op hun eigen manier. Ik hoop dat ik niet te lastig voor ze ben…

Hoe geef je een compliment?

Mijn laatste compliment gaat naar alle mensen die wat extra’s voor een ander over hebben. Zeker in de eerste lockdown kwamen er mooie initiatieven. Stonden er hier geregeld kaartjes of bloemen  van een gulle gever. Die enthousiasme is wel over en iedereen is het zeker wat beu, maar er zijn nog steeds mensen die extra inspanningen leveren voor hun buren (de mijne ook) familieleden of vrienden. Sommige gaan geregeld op bezoek bij eenzame ouderen, andere doen boodschappen etc. Mooi dat ze dat nog steeds doen. Want achter sommige voordeuren is veel leed. Laten we daar vooral bewust van zijn.

Ik ben gezegend met mooie familie , buren en vrienden. Niet iedereen heeft dat. Ik heb respect voor alle mensen die daar juist zo attent in zijn…dank daarvoor

Groet

Margriet

1 maart 2021, complimenten-dag

0

ik ben jarig, nou ja soort van.

23 januari blijft voor mij een bijzondere datum, een soort verjaardag. 7 jaar geleden zat ik (22 januari) opgenomen in het ziekenhuis te wachten op een grote operatie, nier en bijnier moest worden verwijderd, ze zouden er een werkdag mee bezig zijn had men vertelt. Ik was bloednerveus maar de kanker zou uit mijn lichaam gehaald worden waardoor mijn levenskansen van 3 maanden tot een jaar misschien anderhalf zou veranderen in 10% leeft nog na 5 jaar, de eerste twee jaar overlijden de meeste. Het was van het begin af aan duidelijk dat uitgezaaide nierkanker niet te genezen is.

ik geef mijn leven een dikke 8

Maar hier zit ik dan 7 jaar verder en ondanks alle beperkingen geniet ik nog dagelijks van mijn leven, de ene dag wat meer dan de andere.

Natuurlijk kijk ik nog wel eens om. Heel mijn leven ben ik slechthorend en ik heb altijd mijn best gedaan niet in een uitzonderingsregel te vallen. Ik geloof dat ik er aardig in gelukt ben. Diverse operaties, evenwichtsstoornis etc, maar telkens kwam ik weer terug..

In 2010 brak ik door een auto-ongeluk mijn nek op twee plaatsen, dat heeft veel impact op mij gehad, en uiteindelijk mijn baan gekost, maar op de een of andere manier ben ik daar ook weer goed uitgekomen, heb ik een goede revalidatie gehad waardoor ik zelfs weer kon fietsen. En een hele bijzondere vriendschap aan over gehouden. 

Toen in november 2013 kanker werd geconstateerd was de oncoloog van begin af aan helder…ik schrok mij een hoedje. Na de operatie ben ik eigenlijk alleen bezig geweest om zo snel mogelijk weer sterk te worden. Helaas was er niet 1 maar 2 bijnieren verwijderd.. en dat betekende de ziekte van Addison. Dat die ziekte zoveel impact zou hebben wist ik echt niet. Je slikt dagelijkse meerdere keren hydrocortison ( stresshormoon) maar voordat we er achter waren hoe het kwam dat ik telkens een (bijna) crisis had werd pas 2 jaar geleden duidelijk. Sindsdien ligt mijn sonde in mijn darm.(Mijn maag is verlamd waarschijnlijk neuropathie door het diabeet zijn.) Sindsdien heb ik geen crisissen meer gehad, heerlijk! Ondanks dat ik door medicatie 50 kg ben aangekomen, een lage weerstand heb, mijn suikerwaarden geregeld van slag is, en wat meer fysieke ongemakken, geef ik mijn leven een 8.

Want:

Ondanks lockdown en aankomende avondklok heb ik genoeg om voor te leven, Mijn broers, neven en nichten, de kinderen daarvan, mijn vrienden en kennissen, mijn huisdier,  de opkomende bollen (ja de eerste kopjes komen al uit de grond), het wordt al wat eerder licht in de morgen, we zijn op weg naar de lente. Kan ik zo genieten van spelende kinderen op het woonerf, de grappige appjes die ik krijg etc. 

We zijn in een tijd gekomen waar sommige vinden dat onze vrijheden zijn beperkt, en ik denk alleen maar, hoop geen Corona te krijgen. Dat sommige vinden dat hun leven een stuk minder waard is nu, er zijn er die er depressief van worden etc. 

Maar ik kijk naar de mogelijkheden, we kunnen er gewoon op uit, misschien niet op het moment dat jij dat wil, en die 7 uur dat iets niet mag, ach dat neem ik op de koop toe. 

Ik kan mij goed vermaken en misschien is dat wel mijn geluk, en heeft niet iedereen dat. Ik vermaak me met de kat te knuffelen, ze komt nog steeds dus ze zal het ook wel fijn vinden, tv kijken, Netflix, ben weer aan het breien geslagen en teken nog steeds ansichtkaarten. Kan nog steeds  actief zijn in het vrijwilligerswerk, jawel thuis, alleen achter de pc, de ene keer met Teams en de andere keer met Zoom de volgende keer overdenk ik wat onderwerpen.

Ik vier verjaardagen van mensen die mij aan het hart gaan gewoon thuis, de ene keer met Zoom, de andere keer proost ik via de telefoon.

Ik omarm het leven, wil zeker nog niet dood. (Moet op zijn minst mijn 65 jaar vieren) En ik hoop dat ook jij wat vindt om te omarmen… we komen deze tijd wel door. 

Ik kijk uit naar mijn verjaardag, ik word 65 jaar, wie had dat gedacht, ik niet.. hoop dat ik het in de Ardenne kan vieren met mijn familie en als dat niet lukt dan maar verderop in het seizoen. 

Verjaardagskaarten - Verjaardagskaart - Uil - Zie ik het goed? Jarig?

Eigenlijk heb ik mij heel mijn leven laten leiden door mogelijkheden en kon ik vreselijk boos worden als andere je beoordeelde op je onmogelijkheden. Dus waarom zou ik dat nu veranderen?

Nee morgen is het 7 jaar geleden, het voelt als een verjaardag, ik neem er zeker een alcoholvrije borrel op…. Zo bijzonder ,,op naar de 8 jaar!

Margriet

22 januari 2021

2

Daar gaan we weer!

Een harde Lockdown, geen intelligente deze keer, alhoewel voor mij nog steeds niet duidelijk is voor wie dat intelligente telde.

Direct zie je dat iedereen die geraakt wordt op zoek gaat naar de achterdeur. Heel begrijpelijk natuurlijk, het zal jouw bedrijf maar zijn. Maar ook het individu begint direct te klagen en te zoeken naar welke escapes er nog zijn. 

We gaan er aan voorbij dat het virus hard om zich heen slaat, Er snel vele mensen besmet worden en hoe (over)belast de zorg nu al is, niet alleen in ziekenhuizen maar ook de verpleeghuizen. Er is telkens crisisoverleg nodig omdat ook personeel ziek wordt, de roosters steeds moeilijker sluitend te maken zijn. 

Ik hoop oprecht dat de verpleeghuizen zoveel mogelijk open blijven zodat ze hun geliefde familie nog kunnen zien. 

Ik hoop ook dat de ondernemers genoeg hulp krijgen om hun hoofd boven water te houden, Ik zie weer hele creatieve oplossingen. Een grote maten winkel in onze stad doet aan thuisservice en zo hangt er hier een jurk klaar voor de Kerst. Hoorde op het nieuws dat bedrijven een soort afhaalservice verlenen zodat cadeautjes toch bij de plaatselijke middenstand gekocht kan worden. 

Die creativiteit, daar houd ik van. Laat  je niet leiden door de beperkingen maar door je mogelijkheden, een spreuk die ik mijn hele leven al met me meedraag,

We mogen nog genoeg, we kunnen naar buiten, wandelen, fietsen, joggen of rennen als je dat wil. Je mag nog steeds naar de bakker, groenteboer en slager, en daar hebben ze alles al maanden corona proef. Ikzelf gebruik veel thuis bezorg functies en heb lieve familie die al vanaf maart mijn boodschappen regelen wat ik niet geregeld krijg.

We hebben zoveel geluk dat dit nu plaatsvindt en niet 25 jaar geleden waar niet iedereen toegang had tot internet, geen whatsapp groepen of Facebook, geen FaceTime etc. Een TV waar 24 uur per dag op een van de vele kanalen wel wat te vinden is en anders hebben we Netflix of wat dan ook. Dat scheelt toch echt wel veel.

We mogen, als je dat zou willen, nog steeds 2 mensen ontvangen en met Kerst 3. Persoonlijk vind ik het prima om niet zoveel mensen te ontvangen, ik zit liever in mijn bubbel om te voorkomen dat ik Corona krijg. Maar goed het mag wél. 

Ik begrijp dat sommige doelgroepen harder worden geraakt. Je zal maar een jongeren zijn, er ligt een vergrootglas op ze, van wat ze wel  en niet mogen, en als ze dan eens wat verkeerd doen dat meten we dat graag in de media groot uit. Je zal maar degene zijn die toch al eenzaam is, wat niet te verwarren is met alleen zijn. Dus toch al het gevoel hebben dat je alleen op de wereld bent, je rot voelen. Dan is het zeker lastig om naar de mogelijkheden te kijken. 

Was Corona maar alleen maar een social virus! #humor #afbeeldingen #uhpardon

Of degene die in een verzorgingshuis of wat dan ook woont, waar men beperkingen oplegt met bezoek omdat er zoveel Corona gevallen op de afdeling zijn… Ik hoorde laatst iemand zeggen, ik ga liever dood aan Corona dan aan eenzaamheid. 

Dat zijn wel de dilemma’s van het huidige leven.  Ikzelf raak mijn humeur niet echt kwijt, ik heb het eigenlijk nog steeds prima naar mijn zin alhoewel ik af en toe zeker de omhelzing mis, of de hand op mijn schouder. Virtueel voelt het toch anders. 

Maar zoals eerder gesteld kijk ik mijn hele leven al naar mogelijkheden en ben ik niet van plan om me door dit virus naar mijn onmogelijkheden te kijken. Ik kijk uit naar de Kerst waar 2 mensen die me zeer aan het hart gaan hier komen eten. Wel verzorgd door een plaatselijke restaurant, een soort kerstbox. Je hoeft het alleen op te warmen of wat kleine handelingen doen. Nou dat kan ik wel… Ze leveren hier ook nog wat voor mijn trouwe hulpen die ik met Kerst ook even wil bedanken.

Ik kijk nog meer uit naar het voorjaar, want heel eerlijk met de intelligente lockdown hadden we wel geluk dat het mooi lente weer was, ik heb heel wat buiten gezeten. Nu kijk ik vanachter mijn raam naar de vogeltjes in mijn tuin…En ook dat is leuk hoor…maar zit liever in de tuin…nog een maand of 3 en dan kan dat ook weer.

Ik hoop ook zo voor jou dat je naar de mogelijkheden kunt kijken, je wat kunt vinden wat je motiveert. Want echt, een glas dat halfvol is, voelt echt beter aan dan een glas dat half leeg is.

Laten we elkaar vooral niet de put in praten, maar de mooie kant er van zien, want die is er… laten we toch maar eens applaudisseren naar degene die het gevaarlijke werk doet, naar de mensen die elkaar helpen. Naar hen die de moed er in houden, hun ouder(s) verzorgen, hulp bieden aan zij die het nodig hebben etc…… en ik?…Ik blog en teken door, en maak er elke dag wat van….

Maak er wat van en stay safe!!!!

Margriet 

15 december 2020

0

Maatwerk?

Elke cartoon is maatwerk

Ik hoor weer van alle kanten geklaag. Corona krijgt overal de schuld van, en daar zal zeker een grote oorzaak liggen, maar het is maar net hoe jij er mee omgaat. Zelf ben ik al weken niet erg lekker, zit ik in mijn bubbel maar kan er prima mee omgaan. Ik teken wat, slaap of Netflix wat af. Lees veel over voorstanders van het beleid met betrekking tot Corona maar ook de tegenstanders. Sommige houden er allerlei theorieën op na, ander maken zich (terecht) druk om de economie. Horeca mensen hebben het hard te halen, de evenementen wereld, muzikanten en aanbieders van diensten etc. Het is voor niemand een pretje, nou ja bijna niemand. Sommige varen er goed bij. 

Maar het is een feit dat er een naar virus rondwaard, ik hoor steeds meer dertigers en veertigers geveld zijn door Corona. En sommige zijn doodziek en krabbelen maar moeizaam op. Aan de andere kant hoor ik mensen zeggen het is maar een griepje, maar ik denk dat ze niet in hun direct nabijheid een Corona-patiënt die goed ziek is, of zelfs is overleden kennen. Natuurlijk overlijden er jaarlijks ook mensen aan de griep, maar wereldwijd zoveel? Nee in mijn optiek is dit niet zomaar een griep, als ik de verhalen van mijn overbuurman hoor, dan heeft hij het heel slecht gehad, 6 weken op de IC en sinds april aan het revalideren wat nog zeker een jaar gaat duren….

Ik hoorde een verhaal dat iemand heel boos is op de medische wetenschap, de artsen en ziekenhuizen. Er zou toch niet meer afgeschaald worden? De reguliere gezondheidszorg zou toch gewoon doordraaien? Een scan die hij moet ondergaan is afgezegd omdat het niet urgent is. Heel eerlijk ik blijf zoveel mogelijk weg uit die ziekenhuizen. Ik hoor steeds meer verhalen dat mensen die daar opgenomen hebben gelegen met Corona thuiskomen…moet er niet aan denken.

Alhoewel een opname in mijn situatie misschien het beste was geweest, een kuur zou mij goed doen. Maar ik durf dat echt niet en gelukkig is de arts er ook mee akkoord.

Dus heb ik nu een maatwerk begeleiding. Ik kan bellen, en wordt gebeld. Een appje sturen met een korte vraag en ik krijg antwoord. Alles om mijn situatie te verbeteren, zelfs in het weekend. Als dat geen maatwerk is? 

Natuurlijk zijn er mensen die tussen de wal en schip vallen maar communiceren blijft echt het beste om te doen. En dan op een normale manier. Niet scheldend en eisend, alsof de arts of andere dienstverlener ijzer met handen kan breken. 

Mijn ervaring is in ieder geval dat ik super goed geholpen wordt, en inderdaad een opname met een kuur zou beter zijn, maar ik roei graag met de riemen die ik heb.

Volgende week zaterdag is Sinterklaasavond, dat vier ik meestal met familie en kleinkinderen. Dit jaar moet ik er niet aan denken, enerzijds voel ik me echt niet erg lekker en fit, mis ik de energie, aan de andere kant wil ik ook niet zoveel mensen ontmoeten. Dus hebben we ook hierin maatwerk bedacht. De rest gaat samenkomen en eerst gourmetten, hier wordt een schaaltje afgegeven en op de zolder staat een gourmetstel. (Niet vergeten te vragen om naar beneden te halen) Met teams of zoom wordt er contact gelegd. En de surprise met gedichten en cadeautjes worden ook zo in beeld gebracht, ben ik er toch bij! Echt maatwerk dus, en het voelt heel goed. Je kan het jezelf net zo moeilijk maken als je wenst. Ik kies graag de makkelijke weg. 

A_zonderschoorsteen.jpg 

Kerstmis weet ik nog niet, maar een jaartje geen kerstmis overleef ik ook wel, en wie weet bedenken we daar ook nog wat maatwerk voor.

Hoe vergaat het jou?

Margriet

28 november 2020

2

het is zoals het is…..

Er is al heel wat gezegd over mondkapjes. De een denkt dat hij hersenbeschadiging krijgt, de ander vindt het niet bewezen en de volgende krijgt het benauwd. Mijn overbuurman die in maart Corona heeft gehad zegt,;”weet je wat benauwd is? Corona…. Denk daar maar eens over na”. Hij mag het zeggen, hij heeft weken aan de beademing gelegen en is nog steeds aan het revalideren.

Maar er zitten toch ook wel grappige kanten aan die mondmaskers. Zoals je weet hoor ik niet optimaal maar met hoortoestellen red ik me aardig. Maar op de een of andere manier ga ik harder praten als ik dat kapje op heb. Nu versta ik mezelf ook minder dus dat zal het zijn. Ik heb zo’n sticker op mijn mondkapjes om aan te geven dat ik slechthorend ben, echter begrijpen vele het symbool niet. Ze vragen of ik een bijzonder merkkapje heb, ik heb van die wegwerpdingen…die je per 50 of 100 aanschaft. En daar plak ik een sticker op. Er is nog wat te doen om het symbool bij de mensen duidelijk te maken.

Mensen vergeten vaak dat ze het kapje op hebben, zo komt hier iemand die mijn chocolade “steelt” Maar hoe vaak ze dat op wil eten zonder het kapje af te doen? Te grappig.

Een arts vertelde me dat hij er geen probleem mee had om heel de dag met een neus-mond-masker op te lopen.  Hij vindt het wel een kliederboel omdat hij koffie krijgt aangeboden en deze dan wil drinken met masker op… alles onder de koffie. Ja zegt hij, dat wordt dan weer een wandeling om een nieuwe jas te halen. Dat gaat met een pasje en hij verwacht nog een rekening van de stomerij, het overkomt hem vaker….

Ikzelf heb de meeste lol om de dingen die ik verkeerd versta en dat is nu veel meer dan anders…. Hoe is het met je hond? Ik heb geen hond… nee je wond, wijzend op mijn buik.

Ach, ik lach er maar om. Kan me niet overal druk over maken. 

Vandaag zag ik een filmpje over een jongetje in het buitenland die een masker in zijn hand had en druk doende was om het stokje van zijn Lollie er doorheen te steken, probleem opgelost en at zijn Lollie verder op.

Wat ik echt grappig vind is dat mensen een mond-neus-masker dragen en dan hun neus eruit laten steken, alsof het virus alleen ontglipt via de mond…. Handen wassen heeft dan ook geen zin. Als ze erop aangesproken worden dan kijken ze meestal met een blik van, bekijk het, ik doe wat ik wil.

Alhoewel in het ziekenhuis erop toegezien wordt bij binnenkomst of je je handen desinfecteert en je een mond-neus-masker draagt, zie je verderop in de gang de mensen dit weer af doen of ze trekken het onder hun kin…en dat begrijp ik echt niet.

Nee het is ook allemaal niet leuk, en het heeft veel nadelen maar het is even niet anders, we kunnen overal tegen protesteren en om bewijzen vragen, maar heel eerlijk er zijn wel meer dingen die ik niet snap en toch doe. Ik vul jaarlijks een belastingformulier in, gelukkig met hulp…maar ik begrijp er niks van. Zolang ik terug krijg maak ik me daar vooral geen zorgen om.

1 december worden ze dan verplicht, dan moeten we ze gaan dragen in openbare binnenruimte winkels etc. En we gaan handhaven, dat laten we de politie en boa’s doen want die hebben tijd zat. 

Ik accepteer op dit moment dat ik niet alles goed versta, draag mijn neus-mond-masker als het nodig is en pas me aan…zonder morren en mij alsmaar vragen te stellen van waarom,nee dat doe ik niet…leeft even een stuk makkelijker…

Ook ik ben Coronamoe, nu hopen dat Corona ook snel moe wordt.

Margriet 

15 november 2020

2

Het is met toch wat.

Zoals iedereen langzamerhand wel weet is mijn gezondheid niet erg geweldig. De laatste tijd word ik geconfronteerd met een hele hoge glucosewaarden. Daar word je niet vrolijk van. Erg dorstig, voel me ook niet echt lekker. Moe en futloos. Maar een opname zie ik niet zitten en de arts gelukkig ook niet. Al weken zijn we aan het experimenteren, doe eens dit of doe eens dat. Maar mijn lichaam schijnt er wat vanaf te zijn en wil niet meewerken. Sinds net, (10.00 uur) ben ik voor 24 uur nuchter, kijken wat dat doet. Nu mag ik koffie, water én bouillon, dus dat ga ik wel redden.

Plaatjes Ziekenhuizen

De reguliere zorg wil men zoveel mogelijk op niveau houden, ook al is dat heel lastig. Veel gaat via de telefoon, wat niet altijd mijn sterkste kant is. Maar als ik weet dat ze bellen heb ik mijn ringleiding om en dan gaat het prima. Het blijft natuurlijk erg lastig allemaal.

Omdat ik me niet lekker voel ben ik al weken thuis, kom de deur hooguit uit om naar een arts te gaan of bloed te prikken. Ik leef dus in een bubbel maar vermaak mij prima met tekenen, Netflix en slapen. Vervelen komt dan ook niet in mijn woordenboek voor.

Corona 

De mensen in de zorg werken enorm hard om alles te regelen, kijken hoe ze de reguliere zorg op peil houden en ze spreken hun zorgen uit dat mensen de zorg mijden voor de angst om Corona te krijgen. Nu herken ik dit wel, ik maak me daar ook zorgen om, als je al niet gezond bent moet je natuurlijk geen Corona krijgen. 

Hoe anders was het geweest als er afgelopen zomer stappen waren gemaakt. Ziekenhuizen die leeg staan omtoveren tot Covid afdelingen bijvoorbeeld (hier in Waalwijk staat ook een nagenoeg leeg ziekenhuis) Artsen en verpleegkundige die daar werken, werken niet met andere zorgvragers of zorgverleners. Dan zou je het dus kunnen isoleren. Of  het leger, ze geven aan binnen no time IC units te kunnen opzetten, niet leuk en mooi natuurlijk maar wel functioneel. Maar helaas zijn er afgelopen zomer door de regering daar geen besluiten over genomen. 

Corona zit nu in de ziekenhuizen, het aantal zorgmedewerkers met Corona is hoog, er is nog meer druk ontstaan op degene die nog wél kunnen werken. De zorg had al een tekort aan medewerkers maar nu is het nijpend. Ik hoor al verhalen van verpleegkundige die extra diensten draaien. Maar ik verneem ook verhalen dat als men getest is, afwachtend de uitslag toch (moeten komen) werken. 

Jongeren, corona, puberbrein

Hoe komt het toch dat wij van die gematigde beslissingen nemen terwijl landen om ons heen niet schuwen om strengere maatregelen te nemen? Of zijn wij slimmer dan andere? Natuurlijk zijn er mensen niet met welke beslissingen dan ook eens, maar dat is in het buitenland ook zo. Natuurlijk zijn er mensen die vinden dat Covid niet de economie mag stilleggen, maar met al die hulp die nu gegeven worden blijven ook niet levensvatbare bedrijven bestaan, uit eindelijk gaan ze toch omvallen en  dan schuiven we het op Covid. Er zijn er zelfs die hele complottheorieën er op na houden. Van mij mag iedereen zijn mening hebben. Ik weet ook niet wat nu het beste is. Ik weet wel dat ik inmiddels veel mensen ken die besmet zijn met Corona, ook jonge mensen. De ene is minimaal ziek de andere wordt zelfs opgenomen of komt op de IC. Dat er een nare virus rondwaard is voor mij wel duidelijk. 

Ik kan me zo voorstellen dat de kwetsbare doelgroep ook hun verantwoording neemt. Zichzelf in een bubbel plaatst om zo ook andere de ruimte te geven te leven. Ik ben namelijk van mening dat de jeugd wel een hele grote verantwoording op hun schouders krijgt. 

Vanavond worden er weer wat nieuwe stappen gezet, opvallend hoe stil het is over mondkapjes trouwens, wel of niet verplicht?  We gaan het zien.

Ik weet wel dat ook ik een soort slachtoffer van het beleid en Corona ben. Als het goed geregeld was geweest, was ik allang weer een stuk beter, voor nu experimenteren we maar wat… en ook daar sta ik achter…. Ik moet toch wat.

Hoe lang gaat dit nog duren? Ik denk heel lang…jij?

Margriet

3 november 2020

0

Broers!

Afgelopen week waren twee broers hier in de tuin aan het werk. Ik bof met ze maar ze brachten met hun humor mij terug naar mijn kinderjaren. De opmerkingen waren niet van de lucht. Zo regel ik altijd wat lekkers bij de koffie, verse soep en lekkere broodjes etc. Maar zo is het geintje, “ zo dat is de eerste keer dat we hier wat krijgen” en dat natuurlijk als de hulp erbij is. Of onze Margriet gaat onder curatele en mag geen plantjes meer in de tuin zetten , tot aan, heeft de buurvrouw geen tegels over? Dan gaan we het betegelen… ik laat het maar over me heen komen.

Ik ben opgegroeid met 4 broers, 3 boven mij en 1 onder mij. Was dat niet naar wordt er vaak gevraagd. Tja in mijn kinderjaren zeker niet. Ik voetbalde met ze mee, klom in de appelboom waar ik dan wel weer niet uit durfde. Speelde met ze mee, pijltjes schieten in open ramen, sneeuwballen gevechten etc. . Mijn ouders werden vaak aangesproken dat ik jongensachtige trekjes had…niet raar toch? 

Eigenlijk kwam het besef van méér broers pas wat later, Mijn oudste broer ging naar kostschool zo rond zijn 11 jaar geloof ik, dan ben ik 4 dus heb daar niet echt veel herinneringen aan, die herinneringen zijn van veel later. Eigenlijk draaide het vooral om de broer boven en onder mij. De een na oudste broer zat nogal vaak met zijn neus in een boek, die was voor mij schijnbaar toen niet zo interessant. Daarbij was hij veel weg naar de manege waar hij van alles deed. Ook les geven begreep ik later. 

Pas in mijn pubertijd werd het wat lastig, ook ik ging naar een kostschool maar was in tegenstelling tot mijn oudste broer (die toen alweer met frisse tegenzin in de militaire dienst zat) elk weekend thuis. Toen mijn vader overleed op een veel te jonge leeftijd (30 september zou hij 101 geworden zijn, maar hij is inmiddels al 46 jaar dood) kreeg ik ineens 3 vaders erbij en een jongste broer die mij ineens begon te beschermen. 

Ook ik ging op zaterdagavond uit, samen met een groep vrienden van de scouting. Zo rond de klok van  half twaalf, twaalf uur kwam ik bijna altijd wel een broer tegen die vond dat ik naar huis moest. Mijn argumenten dat ik niet alleen naar huis ging, ik met een groep was etc. Mocht niet baten. Ik moest mee. Ik had snel geleerd dat direct te doen. De betreffende broer bracht mij thuis, ik wachtte even tot hij de straat uit was , en ging dan weer terug naar het cafe waar de rest van mijn vrienden waren. In de hoop niet nóg een broer tegen te komen. Het was natuurlijk wel een groot voordeel dat we in het centrum woonden. 

Op de een of andere manier wilde ze me allemaal beschermen weet ik nu, toen vond ik het maar een vervelend trekje. Als kind was ik één van hen, ravotte ik er op los, pikten we gezamenlijk de koekjes uit de trommel, kregen we gezamenlijk straf.. Maar dat veranderde vanaf het moment mijn vader is overleden. Ze bepaalde nog net niet hoe laat ik thuis moest zijn of welke kleding ik zou dragen. 

Ik ben dus echt een enig meisje opgegroeid in een jongensgezin. Ik heb eigenlijk veel goede herinneringen aan mijn kinderjaren en jeugd. Dat kwam ook mede door mijn broers. En de ongemakken van de vaderlijke gevoelens, ach die waren goed bedoeld.

Nu ben ik 64 jaar en komen 2 broers hier de tuin doen, ze werken stevig door, dezelfde broers hebben ook al geholpen met de renovatie van mijn huis, sjouwen vaak dingen voor me weg, repareren van alles, en komen met creatieve oplossingen, één ervan rijdt mij van arts naar arts… Ze weten niet half hoe blij ik met hun ben. En als ik dan poog ze te bedanken dan wuiven ze het weg…. Zouden dit nu vaderlijke gevoelens zijn of zijn het, net als ik, helpers… Mensen die graag een ander helpen zonder er iets voor te krijgen?

0

Maak een website of blog op WordPress.com

Omhoog ↑

%d bloggers liken dit: