Wie schoolt de patiënt?

Wereldkankerdag, ik herinner me weer hoe mijn eerste diagnose was, en de impact op mijn verdere leven. Nu ernstig beperkt maar tussen alle “ rollen” door een zo vrolijk mogelijk mens die probeert haar leven zo leuk mogelijk te houden. Het triggerde me vandaag dat er zo enorm veel van patiënten/cliënten verwacht wordt. Je moet van alles kunnen en doen.

Handig is het als je goed bent in begrijpend lezen, want daar gaat men gewoon vanuit, Als je weet dat 3,3 miljoen mensen van 16 jaar of ouder moeite heeft met lezen en schrijven dan is dat dus toch wel raar. Daarnaast worden termen als shared desicion making, palliatieve zorg, klinisch en poliklinisch etc. als “gewoon” gebruikt, je moet het maar snappen. Ja zegt men dan, op internet is van alles te vinden en mensen kunnen dat opzoeken, dus digitaal vaardig is ook wel handig als patiënt.

Ook is het wel fijn als je kan zeggen wat je klachten zijn, en begrijpt wat de ander tegen je zegt wat je moet doen of laten. Tja dan moet de zorgverlener maar aanpassen aan het niveau die hij of zij tegenkomt. Nou ja, welkom in de wereld van de patiënt, Als ik kijk wat voor medische woorden ik door de jaren heen geleerd heb, echt onvoorstelbaar veel. Ik wist echt niet wat een endocrinoloog was, mooi scrabble woord maar wat het inhield? Wat palliatief was, gastroparese, maligniteit, nefroloog etc etc etc.

Als patiënt is het handig als je goed kan plannen, want als je net als ik afhankelijk bent van andere mensen en organisaties dan is agenda beheer wel goed. Ooit snel een afspraak maken?, eerst kijken of een ander kan, iemand hebt die je eventueel kan brengen, of je rolstoel uit de auto haalt en in elkaar zet, en natuurlijk niet vergeten te kijken of jezelf ook kan.

Ach en zo is er zoveel waar je voor komt te staan, aanpassingen in huis nodig? WMO aanvraag of herindicaties? Eerste bezoek bij een arts met veel heel veel digitale vragenlijsten. En al deze organisaties denken dat de meeste patiënten of cliënten dat allemaal kunnen.

Natuurlijk proberen ze het op te lossen door naar een ander te kijken. Als je het niet kunt vraag je zoon dochter etc, vraag een OCO (onafhankelijke cliënt ondersteuner) ga naar de bibliotheek of een digipunt etc. Je moet van goede huizen komen om de wegen goed te kunnen bewandelen om of het zelf te doen of de hulp te vinden.

Heeft iemand ooit bedacht dat het allemaal zeer complex en moeilijk is gemaakt dat vele dit niet meer zelfstandig kunnen? Dat we een systeem optuigen wat vele niet begrijpen? Er vanuit gaan dat ze het wel kunnen of anders maar aan een ander moeten vragen? En dat wanneer we onze mond vol hebben over inclusie en diversiteit? Het lijkt de belastingdienst wel…makkelijker kunnen we het u niet maken…

Gelukkig heb ik in mijn netwerk mensen die wel ergens verstand van hebben en mij helpen, of een ergotherapeut (in mijn geval Samen Sterk uit Waalwijk) die echt heel veel kunnen betekenen. Maar de meeste mensen weten het bestaan niet eens én dat het voor 20 uur geloof ik vergoed wordt uit je basisverzekering.

Ik zie het vaak hoor, de mensen die het niet voor elkaar krijgen, geen netwerk hebben of de weg naar hulp weten. Ze staan bijv. bij het bloedprikken in het ziekenhuis voor “ de paal” wezenloos te kijken met een brief in de hand. Niet wetende wat te doen. En geen personeel meer die hen helpt want we gaan voor personeel vrije wachtkamers. Inspelend op de te korten die er zijn of gaan komen. Allemaal begrijpelijk maar het heeft de nodige gevolgen voor de patiënt/cliënt en zijn of haar omgeving. Hoe vaak ik de laatste tijd hoor “dat moet de mantelzorger maar doen”. Maar ook daar komen de grenzen in zicht. Maar goed dat is voor een andere blog.

Ik wil het vooral over de rol van patiënt hebben…. Rol??? Huh rollen.

Je hebt als patiënt/cliënt zoveel enorm verschillende rollen en dan heb je daar natuurlijk wél de competenties voor nodig. Ik noem een paar competenties…..

begrijpend kunnen lezen en schrijven.
Digitaal vaardig zijn.
Agenda beheer.
Logistiek management.
Monitoring van diverse processen.
Uitstekende mondelinge vaardigheden.
In staat zijn keuzes te maken.
Kunnen delegeren.
Ondernemerschap
Kunnen overtuigen
Netwerken
Creatief zijn
Contacten kunnen onderhouden
Etc. etc.

Kortom een profiel van een assistent manager op z’n minst of manager.

De mens is op het moment dat hij of zij patiënt wordt tevens gebombardeerd tot manager aangaande zijn of haar eigen proces, handelingen, keuzes etc.

Nu hebben de meeste zorg professionals een gedegen opleiding gehad waar ze echt van alles en óók zinnige dingen leren. Maar wie schoolt de patiënt? Het blijft een vraag die me ontzettend bezighoudt. Ik denk veel dingen te begrijpen ( ik hoor er weer een aantal zeggen….nou ja…) maar als ik al tegen grenzen aanloop van mijn kunnen hoe is dat dan voor de mensen die wat minder vaardigheden hebben? Als je ineens zo ziek bent dat je ook het gevoel hebt van laat maar? Ik heb in het verleden echt dingen laten lopen omdat ik me te beroerd voelde om in “ de strijd” te gaan. Nu heb ik een familielid die dat voor me opgepakt heeft.

Dus wordt het tijd dat we eens naar de mens kijken in plaats van het systeem. Dat we oog hebben voor de mensen met wat minder competities en die toch kunnen helpen de juiste zorg te krijgen. En echt niet alleen in de zorg maar veel breder, ik ben momenteel al ruim 4 weken bezig een afspraak met een senior consulent van een wooncorporatie te krijgen om te bezien drempels mogelijk te verwijderen zijn zodat ik met mijn trippelstoel zo lang mogelijk zelfstandig kan zijn, niet val en mijn heup breek of zo.. Zie ik wachtlijsten langer en langer worden omdat het systeem zo is ingericht. Heel Nederland bestaat uit regeltjes en systemen… wordt het niet eens tijd dat we in plaats van meer regels en systemen de mens weer gaan zien?… dan hoeft de patiënt of cliënt niet geschoold te worden…….

Margriet

5 februari 2025

februari 5, 2025 0

Worden de mantelzorgers het afvoerputje van de zorg?

De nieuwssites staan er vol van. De zorg wordt onbetaalbaar, er is te weinig personeel en het moet anders. De ene bestuurder buitelt over de andere heen. Kreten als “ we zijn de Sjaak” tot “dit komt niet meer goed” geeft je echt vertrouwen in onze zorgorganisaties. Vrouwen moeten maar in een kraamhotel bevallen en algehele malaise (wat later best ernstige andere dingen kunnen zijn weet ik uit ervaring)? Hupsakee niet opnemen maar naar huis. Want zo zegt een bestuurder, dat moeten de buren vrienden of familie maar doen…..

Je zal maar die eenzame oudere zijn die geen contact heeft met buren, geen vrienden heeft of waar de familie niet meer naar omkijkt. We hebben in de Corona tijd toch echt goed gezien dat er veel eenzame ouderen zijn.
Je zal maar de buren zijn van die inmiddels onuitstaanbare buurman die de hele dag moppert over van alles en nog wat, je staat als buur echt niet te popelen om daar mantelzorger voor te worden.
Je zal maar die ene nicht zijn van de tante die door een hersenaandoening heel erg vervelend en agressief is geworden maar nog wel zelfstandig thuis kan wonen met mantelzorg.
Enfin zo zijn er tal van situaties te bedenken dat mantelzorgen buiten dat het soms al een hele klus is om het te schikken met gezin en werk ook nog eens een uitdaging wordt.

Ik heb samen met mijn broers mijn moeder verzorgd, met liefde. De een deed wat meer dan de ander maar een ieder deed op zijn of haar manier wat kon. Gelukkig hadden we hulp van thuiszorg en konden we een particuliere organisatie inhuren als een soort oppas. Mijn moeder hield het lang vol, veel langer dat men verwacht had, de nachtverpleging mocht gelukkig langer blijven. Maar als ik erop terug kijk dan heb ik het met liefde gedaan maar was het veel te veel.Je begint aan iets waarvan je niet weet waar het eindigt. De huisarts had een kort lijntje met me en ik had een baas die gelukkig flexibel was.

De laatste maanden waren zwaar, een van mijn broers hielp mijn moeder rond 11 uur in de avond samen met de verpleging naar bed, en ik werd gebeld als het liggen niet meer ging, meestal zo rond 3-4 uur. In de auto, moeder met de verpleging uit bed halen, even wachten tot ze weer wat rustiger was, naar huis nog wat slapen en daarna in de auto op weg naar werk. Dag in dag uit. Buiten dat je daar was omdat er niemand anders was, de arts bezoeken, het regelen etc etc. Maar goed we hebben haar wens uit laten komen met alle hulptroepen die we maar konden vinden. Dus ook thuiszorg de oppas etc.

Dit was bijna 20 jaar geleden, toen er voldoende verzorgende waren, de ziekenhuis niet gevuld lagen (dus veel meer bedden hadden) en de vergrijzing nog niet had toegeslagen. Het was een vrijwillige keuze ook al had je er geen benul van wat er allemaal op je pad kwam. Maar ook toen waren er mensen die zonder moesten stellen, die gingen naar de thuiszorg en kregen daar hulp of gingen naar een bejaarden -of verzorgingshuis. Daar heeft de overheid flink in gesneden bejaardenhuizen bestaan niet eens meer…

Nu hebben we het over dat moeten de buren, vrienden en familie maar doen. Niks geen vrije keuze. Want we zijn de Sjaak… nee niet de ziekenhuizen, zijn de Sjaak, maar de patiënt/cliënt én mantelzorgers zijn de Sjaak.

Ik vraag me dus oprecht af wie dit allemaal moet gaan doen. Zelf gebruik ik ook (professionele- en niet professionele) hulptroepen (de grootste hulptroep vind de naam mantelzorger he-le-maal niks), Ik weet als ik vraag dat er diverse mensen zijn die me willen helpen, buren, vrienden én familie! Nu is vragen nou net niet het makkelijkste wat er is, maar dat is een onderwerp voor een andere blog. Daarnaast wil ik nog graag de regie houden en wil ik alles wat ik kan ook graag zelf doen, wel met alle hulpmiddelen die er zijn. Maar stel dat het minder gaat, wil ik dan door de familie, vrienden of buren gewassen worden? Wil ik dat zij de zorg over mij krijgen? Omdat ze dat moeten? Deze vraag en antwoord lees of hoor ik ik nergens. Ik denk dat men denkt dat je blij moet zijn met alle hulp? Of je dan voorbij gaat aan (zelf)respect, zelfbeschikking en privacy etc. is denk ik niet belangrijk.

De bestuurders zijn vooral bezig met hun eigen toko en wat ze niet willen gooien ze over de schutting. Gelukkig lees ik ook dat ze elkaar opzoeken om samen te kijken hoe het allemaal moet in de toekomst…maar daar zit geen mantelzorger bij…

De huisarts en thuiszorg is de eerste lijn waar de druk op het verzorgen van (chronische) patiënten/cliënten het eerst zichtbaar wordt, maar ook die doen méér en méér een beroep op de mantelzorger. Maar wie let er op de mantelzorger?

Ik weet het er zullen dingen anders moeten, maar ik heb sterk de indruk dat het teveel wordt afgewenteld op de patiënt/cliënt. In ieder geval in de berichtgeving wordt met name de patiënt/cliënt aangesproken. Maar in mijn optiek zijn er vele wegen die naar Rome leiden.

Hoe komt het dat ongeveer 43% van de nieuwe verpleging binnen 2 jaar de organisatie verlaat (loopbaanperspectief en slecht werkgeverschap wordt opgegeven, geen invloed in beleid, geen goede begeleiding etc.)
Moeten we niet gaan kijken naar (kleinschalige) opvang, mogelijk tijdelijk?
Wat is de rol van de verzekeraar?
Waarom bouwen ziekenhuizen nog steeds grote dure nieuwe gebouwen terwijl de zorg onbetaalbaar lijkt?
Moeten de ziekenhuizen niet eens naar hun eigen beleid kijken? Etc etc

Afgelopen week stond er een artikel in de krant waar een huisartsenpraktijk in Limburg een pilot draaide waar ze meer tijd kregen om met hun patiënt in gesprek te gaan op zoek naar de reden van de klacht. De vraag achter de vraag zeg maar. De verzekering vergoedde de extra tijd. Het is een succes, er werden veel minder patiënten naar de specialist doorverwezen. Ze kregen de mogelijkheid oude pilot te verlengen maar de ziekenhuizen hingen aan de bel. Ze kregen te weinig patiënten doorverwezen en kwamen daardoor in de knoei met de jaarlijkse vergoeding vanuit de verzekering…

Nou ben ik maar iemand met een gezond boeren verstand en zie ik toch ook daar een van de oplossingen….. het verzekeringssysteem moet op de schop. Kijken naar mogelijkheden, ben er van overtuigd dat de zorg dan betaalbaarder wordt met alle te nemen beslissingen… en is er oog voor de mantelzorger en patiënt en cliënt.

Als we niet zelf aan de bel trekken dan ben ik bang dat de mantelzorger het afvoerputje wordt!

Margriet

5 juli 2023

juli 5, 2023 2

De brutalen hebben de halve wereld…..

Tenminste dat is de uitdrukking. Ik riep er altijd hard achteraan en de niet brutalen de andere helft.

Maar steeds meer kom ik tot de conclusie dat de brutalen misschien wel méér hebben dan de halve wereld. Als je staat te dreigen in een winkel komt er vaak korting. Als in een ziekenhuisafdeling de patiënt of de familie NU een dokter willen spreken en daar dreigend over doet zal er meestal wel een arts verschijnen.

Tegen mij wordt vaak gezegd, je bent ook te netjes, je moet wat dreigender praten als je iets voor elkaar wil hebben. Nu ben ik vocaal best goed ontwikkeld al zeg ik het zelf, ga ik meestal netjes de dialoog aan om mijn standpunt duidelijk te maken. Heb en toon ik respect naar de ander. Maar soms lukt het me echt niet om goed gehoord te worden. Maar om nu te gaan dreigen, vloeken , tieren en mijn stem te verheffen, om mijn gelijk te krijgen, dat zit niet in me. Een vriendin zei ooit, kom maar eens bij mij in de leer dan leer ik het je wel.

Ik ben ook niet geschikt om af te dingen, vele vinden dat een leuk spel, bij mij verschijnt het schaamrood op de kaken.

Een vriend van mijn nicht zei; “Als in de winkel iemand staat te tieren, geef ik hem 10% korting en werk ik hem zo snel mogelijk de winkel uit”. Ik snap dat wel, maar we belonen daarmee eigenlijk niet normaal gedrag. Jijzelf gaat ook niet zomaar tieren of schelden? Jijzelf wilt toch niet zo benaderd worden?

Ooit zei diverse verpleegkundigen in een bijeenkomst,; “ Als iemand mij staat te bedreigen dan kies ik er voor hem of haar gelijk te geven en haal ik bijvoorveeld de dokter, wat moet ik anders?”. Zover zijn we dus, je voelt je zo bedreigd dat je iemand gelijk moet geven en haalt de dokter. Je wilt dat niet, maar wellicht escaleert de situatie en dat wil je ook niet. Je zit klem.

Onlangs had ik het erover met de mevrouw die vloeren verkoopt. Haar man stond erbij en zei; ”Wij kiezen ervoor om de klant te vragen naar een ander te gaan, wij gaan niet mee met dreigementen. Zulke klanten wil ik niet.” Ze hebben dus een keuze en kiezen ervoor om de dreiger niet te belonen.

Nu heb ik sinds kort een traplift, de plaatsing is niet zonder slag of stoot gegaan. Eerst zouden ze komen plaatsen, maar er kwam niemand, een vergissing noemde dat bedrijf dat. Ja dat kan natuurlijk. Daarna kwamen ze de lift plaatsen maar hadden ze de verkeerde motor en stoel bij zich…mijn wenkbrauwen fronste maar oké dat kan gebeuren.

Toen het ding er dan eindelijk stond, week later, kon ik boven de stoel niet draaien want de trap naar zolder zit in de weg. Dat is natuurlijk niet handig… Zo lang zijn mijn benen nou ook niet hé. Omdat er een storing was in de lift kwam er een monteur en die had de oplossing, haal een stuk uit de trap naar zolder en het is opgelost. of, schuin op de stoel gaan zitten en op een halve bil kunt u makkelijk naar boven.

Nu is dat wel een beetje raar, je laat iemand op een halve bil, schuin op de stoel zitten… met de kans er vanaf te kukelen. Tenslotte zijn mensen die een traplift nodig hebben niet echt gezond…

Maar het blijft vreemd dat als je een traplift koopt dat die niet past. Je sloopt dan gewoon je halve huis en dan is het goed? Maar deze monteur was er van overtuigd dat wie er ook kwam van het bedrijf ze allemaal hetzelfde zouden zeggen.

Ik meldde hem dat ik toch liever de afspraak die er al stond liet doorgaan om een second opinion te krijgen. Maar helaas op de dag van de afspraak kwam niemand, ik zoek wéér contact en de schrijver laat me weten dat er een misverstandje is. De monteur had doorgegeven dat het niet meer nodig is want mevrouw neemt een klusjesman in de arm om een stuk trap af te breken(?) Of gaat op één bil, schuin op de stoel zitten(?)

Je begrijpt dat mijn bloed aan het koken was, een misverstandje? Dat dacht ik niet, meer een monteur die overtuigd is van zijn oplossingen. Afijn een nieuwe afspraak gemaakt, wéér 2 weken later.

Ondertussen kreeg ik van diverse kanten te horen dat er allerlei compensatie werd gegeven door dit bedrijf voor minder ellende, dus ik schrijf een mail waarin ik dat ook vertel en dat ik mijn vertrouwen inmiddels wel verloren was…. En of er wellicht een compensatie mogelijk was. Ik kreeg een keurig nette mail terug waarin de schrijver mij bedankte voor mijn correctheid, maar geen compensatie.

Maar nu is het opgelost, er kwamen 2 monteurs die direct zagen dat de lift niet goed ingemeten, of geplaatst was,. Ze konden wat winnen maar dan moest hij verplaatst worden, en dan heb je dus gaatjes in je laminaat en mis je een stuk pvc… ik dacht, als ik maar normaal naar boven kan, en zonder gevaar voor mijn leven ook kan afstappen. Ze hebben er een klus aan gehad en het is opgelost.

Ik ben er blij mee. Schrijf dit ook naar dit bedrijf en ik krijg een compensatie, genereus, voorgesteld. Een jaar lang een onderhoudscontract gratis. Gaat de dag er op de bel, staat een bezorger met een prachtige bos bloemen.

Ik heb er dus weer vertrouwen in, de brutalen hebben de halve wereld, en misschien ietsjes méér, maar de niet brutalen hebben ook een groot deel… en daar ben ik blij mee. ik blijf netjes…misschoen moeten we de hardroepers eens wat minder belonen, doe jij mee?

Margriet

4 juli 2020

juli 4, 2020 0

Je bent niet goed…(wijs?)

4 februari, wereld kankerdag. Ook ik ben een van de lotgenoten. 6 jaar geleden werd er een flinke tumor in mijn nier gevonden en een grote uitzaaiing in een van mijn bijnieren. Prognose, 3 maanden tot een jaar met wat geluk 1,5 jaar. Maar tegen allen verwachtingen in werd ik toch geopereerd en daarmee veranderde mijn kansen. 10% leeft na 5 jaar nog, de meeste overlijden de eerste 2 jaar. Inmiddels dus 6 jaar geleden, maar zei mijn nieuwe huisarts, iemand moet die 10% regelen toch? Maar u weet goed dat het niet genezen is?….jaja dat weet ik. (zucht, helaas)

Laatst zei iemand tegen mij, ik snap jou niet hoor, je bent niet goed (wijs?). Je gaat 6 keer per week naar de fysio (www.fysiototaalwaalwijk.nl), 1 keer voor je nek en bovenrug, 3 keer voor lymfedrainage en 2 keer sporten (nou ja meer bewegen op mijn niveau, sporten deed ik voorheen) . Als ik jou was deed ik alleen nog leuke dingen… want je gaat me toch niet vertellen dat die fysio zó leuk is?

Ik antwoordde haar dat ik niet zo vaak zou gaan als ik er geen baat bij zou hebben. Mijn nek en bovenrug is vaak pijnlijk en verzacht door de behandeling, de lymfedrainage zou wat mij betreft elke dag mogen, kan ik in ieder geval plassen en dat sporten…ik ben er van overtuigd dat het zorgt dat ik niet bedlegerig ben en zo kan genieten van allerlei moois. En de therapeuten? Ja hoor daar kan ik goed mee door een deur( wel 1 voor 1).

Ach, als ik er goed over nadenk heb ik er ook helemaal geen hekel aan, denk er ook niet teveel over na, maar doe het gewoon. Met het sporten hoor ik ook wel eens dat iemand zegt..ik heb een hekel aan fietsen etc. Ook daar denk ik niet over na en doe gewoon wat ik behoor te doen…

Jaren geleden was ik super actief bij de sportschool om mijn gewicht te verminderen en wat in combinatie met een dieet geweldig lukte, 54 kg afgevallen…. Helaas zit er allen en meer weer aan, nu door medicatie, veel vocht en natuurlijk ook vet…het bewegen is wel heel minimaal geworden.

Maar mijn oude huisarts zei me ooit:” een chronisch ziek lichaam levert topsport” Nou dan zitten er in mij 2 prachtige atleten, die ruimte is er wel.

Wereld kankerdag, met als thema kanker zet je leven op z’n kop. Dat is natuurlijk een waarheid als een koe. Je wereld vergaat even bij de diagnose en je gaat er weer tegenaan om alles zo dragelijk mogelijk te maken…ik hoor vaak dat men zegt, hij strijdt tegen kanker, daar kan ik slecht tegen, je hebt geluk als je mag blijven leven en pech als dat niet gaat, er valt niks te strijden, wel te ondergaan.

In mijn omgeving zijn de laatste 6 jaar heel wat mensen weggevallen door kanker, maar sommige zijn er nog steeds ondanks de diagnose. Ik ben een van die gelukkige, en doe er alles aan om mijn leven zo leuk mogelijk te maken. Ik stop mijn hoofd niet in het zand, maar wil er ook niet te veel aan denken. Ik ben geen …stel dat… persoon. Ik zie het allemaal wel op mijn pad komen. Leven met een vrees is in mijn optiek geen leuk leven.

Gelukkig komen de krokussen weer de grond uit, en ondanks dat het weer nog flink onstuimig en winters kan worden, krijg ik al een beetje de lente in mijn hoofd, nog even en de deur kan open, en zit ik buiten. In , naar ik hoop, een tuin vol bloemen, vogels, vlinders, bijen en Manu de poes… en wie weet jij!

Laat het voorjaar maar komen.

Margriet

3 februari 2020

februari 3, 2020 4

Wat nou als je medewerker een diamantje is?

Via Actief ontvang ik zorg. Ik ben er reuze blij mee. Ze helpen me zo goed met mijn huishouden maar daarnaast ook met adviezen. Op vrijdagochtend heb ik een vaste hulp. Een gedreven mevrouw die buiten goed kan organiseren en mijn huishouden regelt ook een soort extra hulpverlener is. Op een andere ochtend heb ik een tijdelijke hulp , die voor mij een was draait en wat hand en spant diensten doet. Over beide ben ik zeer tevreden, maar Ik zie duidelijk kwaliteit verschil. Beide hebben dezelfde baan. Degene die voor 1,5 uur komt heeft nog wat te leren, maar staat er direct alleen voor. Misschien zou voor haar wat meer begeleiding juist even welkom zijn.Maar let wel, een schat van een jonge vrouw met haar hart op de juiste plaats en de wil om te helpen hoor. Terwijl mijn vaste hulp over-gekwalificeerd is.

Op de folder van actief zorg worden de hulpen afgebeeld met een emmer en een dweil. Beetje stigmatiserend want ze zijn zoveel méér dan alleen een “poets”. Ze zijn alert, zien dat je fruit snel opgegeten moeten worden, stimuleren daar waar mogelijk, helpen op allerlei niveau. Ik hoor soms de verhalen van andere, die zo blij zijn dat de hulp juist veel meer is dan de mevrouw die komt poetsen…ze zijn dan ook geen interieurverzorgers.Ik noem ze graag “ de hulpen die me helpen met hetgeen ik niet meer kan! Vraag me oprecht af of “de gemeente’ ook ziet dat deze hulpen op diverse vlakken ingezet worden.

Actiefzorg heeft een pluimage aan clientèle, van hoogbejaarden mensen, naar mensen zoals ik. Iet wat jonger maar wel ziek. Maar ook psychiatrische patiënten die het niet altijd overzien, of die jonge vrouw die heel haar leven al een handicap heeft waardoor dingen niet gaan zoals ze zou willen. Van mensen met een hoog IQ tot mensen die tegen of wellicht zwak begaafd zijn. En deze hulpen gaan daar allemaal mee om, de een door natuurlijk gedrag, de ander door aangeleerd gedrag De een kan het wel, de ander geeft aan dit vooral niet te willen. Maar wat ik tot nu toe gemerkt heb willen ze allemaal het beste voor je en lopen ze er zeker geen kantjes van af.

Nu heb ik (zou haast zeggen natuurlijk) weer eens zitten denken. Want wat bij Actief Zorg is zal zeker ook gelden voor andere organisaties. Waarom zou je niet eens beter kijken welke diamanten je hebt? Eens echt kijken in je personeels bestand wie er misschien even extra begeleiding nodig heeft en wie wellicht een ruw diamantje is die met wat schuur en polijstwerk ingezet kan worden als een soort + kracht, zeg maar je hebt “ Hulp” en “hulp + of zelfs hulp++”. Uiteraard hangt daar een prijskaartje aan, en dat spel zal met de betalende (gemeente?) gespeeld moeten worden (ik denk dat het management ook wel diamantjes heeft). Aan de andere kant geeft het natuurlijk ook meer voldoening als er naar je kwaliteiten gekeken wordt…een hersenspinsel….is het zo gek? Ik hoor het graag.

Margriet, Augustus 2019

augustus 23, 2019 3

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: