Het houdt me vreselijk bezig, dat binnen blijven in huis en tuin. Hoe doen andere dat? Wat ervaren ze? Zit er een verschil in werkende mensen of juist niet? Vereenzamen mensen? Of zijn er juist meer sociale contacten. Is de angst net zo groot als bij het begin of begint het te wennen? Worden of zijn mensen angstiger? Wat vind ik er van, hoe lang ga ik dit volhouden, hoe lang houdt een ander dat vol? Het zijn vragen die in mijn hoofd zitten.
Ik heb het aan veel mensen gevraagd, en heb daar zo diverse antwoorden opgekregen. Eigenlijk is het ook een beetje appels met peren vergelijken. De ene situatie is de andere niet.
Gezinnen met kleine kinderen en beide werkende ouders, nu wel thuis, staan voor hele andere uitdagingen dan thuiswerkende ouders met schoolgaande kinderen die ineens ook onderwijzer zijn geworden. De alleengaande die niemand echt ziet kijkt er weer heel anders tegen aan, terwijl de onderwijzer zich zorgen maakt over de kinderen die niet worden bereikt.
De volgende moet gaan werken terwijl die tot de kwetsbare doelgroep behoort, immers verzinnen ze wel een plekje voor je. Het is zo divers.
Wat opvallend is dat mensen nu wat minder angstig zijn, wellicht omdat we proberen de richtlijnen zo goed mogelijk op te volgen. Ikzelf ben al weken niet in een winkel geweest, nu bof ik dat ik zo goed verzorgd wordt, maar dat is niet voor iedereen zo. We zoeken ook minder op over Corona en sommige zeggen zelfs alles op tv te vermijden als het om Corona gaat. Het beangstigd mensen. Dat laatste herken ik zeker, kon ik in het begin niet stoppen met zoeken naar informatie, nu switch ik vaak naar een andere zender, alhoewel je er zeker niet helemaal onder uitkomt. En dat is maar goed ook.
Diverse mensen hebben oude hobby’s opgepakt, de kasten zijn nu wel schoon. Sommige hebben zelfs nieuwe hobby’s. Via social media kan je meedoen aan allerlei workshops, zo heb ik mijn huid eens goed gereinigd onder de begeleiding van een schoonheidsspecialiste. Komende woensdagavond ga ik misschien wel mee schilderen met een workshop.
Ik hoor ook van veel mensen dat ze in de tuin aan de slag zijn, zelfs als dat niet hun hobby is. Maar vooral de kwetsbare doelgroep gaat niet naar een tuincentrum, of rijdt er langs en ziet dat het daar erg druk is. Daarom ben ik dit jaar mijn plantjes maar zelf aan het kweken gegaan, weet niet of het wat wordt.
Sommige geven aan tegen de muren op te lopen, ze vervelen zich, zijn in economische slechte tijden terecht gekomen, hoe nu verder? Hoe kom ik aan inkomen, een baan. Ik hoor ook mensen die er juist creatief van worden en aan het zoeken zijn om iets op te starten na deze crisis.
Mijn hart gaat uit naar kinderen die in de knel zitten, worden ze allemaal wel opgespoord? Kunnen we hun wat bieden? Ik zie dat gemeenten enorm hun best doen met crisisopvang, maar dat ze afhankelijk zijn van andere aangevers. Ik begrijp ook dat het consumeren van alcohol veel hoger is geworden, we gaan de Meilandjes achterna.
Mijn hart gaat uit naar de oudere mensen in verzorgingen en verpleeghuizen, maar nog meer naar de ouderen in de wijken die soms op hele hoge leeftijd alles zelfstandig doen. Daar staat niemand voor de deur te zingen…..daar staan de kinderen en kleinkinderen op afstand te zwaaien…als ze al iemand hebben. Ik hoor van veel vriendinnen in mijn leeftijdsgroep dat ze het contact met de (klein)kinderen het meeste missen.
Het is allemaal erg onzeker, en hoe ervaar ik het nu? Eigenlijk gaat het me goed af, ik heb het geluk dat ik een tuintje heb, dus ben ik veel buiten, schrijf zo nu en dan blogs, probeer zomerbloeiers en kruiden te kweken, en ben aan het inpakken omdat er binnenkort geverfd gaat worden.
Ik ben een stuk minder angstiger dan de eerste weken, ik behoor tot de doelgroep en zal niet op een IC komen. Ik heb me vereenzelvigd dood te gaan aan kanker maar niet aan Corona. Dus doe ik er alles aan om het niet te krijgen. Ik ben in deze weken 4 keer met de scoot de polder in geweest. En dat was het enige ondeugende dat ik gedaan heb. Mijn verjaardag gevierd met het bezoek (familie) om beurten,, aan de ene kant van de tuin en ik aan de andere kant.
Ik verveel me niet, dat heb ik trouwens nog nooit gedaan, dat woord staat niet in mijn vocabulaire. Nu denk ik dat ik wel een voorsprong op andere heb, ik ben al heel wat jaartjes chronisch ziek, dus mijn sociale contacten waren al op een laag pitje. Ik deed wekelijks mijn riedeltje van diverse fysio en sporten (mijn conditie holt achteruit) en een keer koffie drinken bij Toon of de buren. Een eitje eten bij mijn broer en schoonzus. Ik ben chronisch vermoeid dus slaap ik ook overdag wat. Mijn verwachtingen zijn natuurlijk daardoor een stuk anders dan die jonge mensen die wekelijks of dagelijks sporten, naar school of werk gaan, uitgaan etc.
Ik praat wel veel meer tegen de kat, denk als er iemand psychische klachten krijgt dat zij dat is. Eigenlijk mis ik dat het meesten, praten tegen een ander. En ik zou zo dolgraag even mensen aanraken, een schouderklopje willen geven, mijn “ kleinkinderen” die het zo vreselijk goed doen met hun thuisschool. Mijn kleine achterneefjes even een ijsje geven en op schoot nemen, het kan nu niet. Maar dan denk ik maar, er komt een tijd…. Ik zou zo graag met de scoot door de Efteling willen gaan, juist nu het gesloten is, daar zijn de bloemen en planten, de natuur altijd zo mooi.
Ik hoop dat de regelingen niet te snel losgelaten worden omdat ik toch erg bang ben dat we dan een tweede piek krijgen.
Maar al met al gaat het me goed af ik weet niet hoe ik daar over twee maanden over denk, want eerlijk is eerlijk, wat had ik nu graag in de Ardenne gezeten met familie om mij heen. Dat was zeker een stuk gezelliger..
Margriet
20 april 2020
Margriet's Blogs 